او ادعا می‌کند که ادبیات ایران، به‌رغم پویایی‌های داخلی و فعالیت‌های نویسندگان در داخل و جوامع ایرانی خارج از کشور (دیاسپورا)، در مقایسه با سیستم ادبی جهانی در حاشیه قرار گرفته است.این پژوهش که توسط انتشارات دانشگاه ادینبرو منتشر شده، با رویکردی جامعه‌شناختی، نه تنها به تحلیل متون می‌پردازد، بلکه نقشه‌ای از میدان ادبی ایران پس از انقلاب ۱۳۵۷، هم در داخل کشور و هم در میان ایرانیان مقیم استرالیا، اروپا و آمریکای شمالی ترسیم می‌کند.
ننکت با بررسی ساختارها، ژانرها، نهادهای ادبی، گردش آثار و نقش ترجمه، نشان می‌دهد که عواملی نظیر محدودیت‌های فرهنگی، تحریم‌های بین‌المللی و عدم اعتماد متقابل بین فعالان ادبی داخل و خارج از کشور، در به حاشیه رانده شدن ادبیات ایران در سطح جهانی نقش دارند.او همچنین به تاثیر علایق و انتظارات بازارهای جهانی بر ادبیات ایرانیان مقیم خارج از کشور، به ویژه در استرالیا و فرانسه، اشاره می‌کند. در نهایت، ننکت با ارائه نظریه‌ای نو، دلایل و پیامدهای این موقعیت پیرامونی را تبیین می‌کند. این کتاب به عنوان یک پژوهش جامع و چندوجهی، برای علاقه‌مندان به ادبیات معاصر ایران، جامعه‌شناسی ادبیات و مطالعات فرهنگی ایران حائز اهمیت است.
