روانشناسان می‌گویند که مغز و بدن ما فقط موسیقی را درک نمی‌کنند، بلکه از نظر فیزیکی با آن هماهنگ و یکی می‌شوند. یافته‌های پژوهش جدید می‌تواند کاربردهایی برای درمان افسردگی و پارکیسنون با موسیقی داشته باشد.
براساس گزارش Sciencedaily، محققان دانشگاه مک‌گیل کانادا نشان دادند که وقتی به موسیقی گوش می‌دهیم، مغز ما نیز با آن هماهنگ می‌شود. یافته‌های پژوهش حاضر در تأیید نظریه تشدید عصبی (NRT) ارائه شده است که در علوم اعصاب، موسیقی و روانشناسی نظریه مطرحی محسوب می‌شود.
به زبان ساده نظریه تشدید عصبی می‌گوید که مغز انسان اطلاعات حسی، به‌ویژه اطلاعات زمان‌مند مانند ریتم، صدا یا گفتار را از طریق تشدید در شبکه‌ای از نوسان‌گرهای عصبی (neural oscillators) پردازش می‌کند. به عبارت دیگر وقتی محرکی بیرونی مثل موسیقی به مغز می‌رسد، بعضی از نوسان‌گرهای عصبی که فرکانس طبیعی‌شان با آن محرک هماهنگ است، با آن وارد نوسان و هم‌فرکانس می‌شوند که به آن تشدید یا رزونانس (resonance) می‌گویند.
«کارولین پالمر» (Caroline Palmer)، روانشناس دانشگاه مک‌گیل می‌گوید: «نظریه NRT نشان می‌دهد که موسیقی نه تنها به این دلیل که آن را می‌شنویم، بلکه به این دلیل که مغز و بدن ما به آن تبدیل می‌شود، قدرتمند است. این امر راهکارهای بزرگی برای درمان، آموزش و فناوری ارائه می‌دهد.»
این نظریه نشان می‌دهد که ساختارهایی مانند پالس و هارمونی، الگوهای رزونانس پایدار در مغز را منعکس می‌کنند که در بین افراد، صرف‌نظر از پیشینه موسیقی آنها، مشترک است. طبق NRT نحوه شنیدن و تولید موسیقی را می‌توان با اصول دینامیکی مکانیسم‌های مغز انسان که از گوش تا نخاع و اندام‌ها امتداد دارد، توضیح داد. همچنین این نظریه می‌تواند به این مسئله پاسخ بدهد که چرا مردم در سراسر جهان، حتی اگر زبان و فرهنگ متفاوتی داشته باشند، واکنش مشابهی به موسیقی نشان می‌دهند.
براساس مقاله منتشرشده در نیچر، محققان کاربردهایی نیز برای این نظریه پیشنهاد داده‌اند: بر مبنای نظریه NRT می‌توان ابزارهای درمانی برای بیماری‌هایی مانند سکته مغزی، پارکینسون و افسردگی توسعه داد. این نظریه می‌تواند به هوش مصنوعی کمک کند تا از نظر احساسی بتواند مانند انسان به موسیقی واکنش نشان دهد.همچنین می‌توان از آن برای توسعه فناوری‌های جدیدی بهره برد تا با ریتم و زیروبمی صدا فرایند یادگیری را بهبود بخشید.
