برترین‌ها: عبدالصمد ابراهیمی، وکیل سابق مهدی طارمی در کانال تلگرامی خود خبر تلخی را منتشر کرد و نوشت: احمد حیدری رفت... کودک ساده و مهربانی که شب‌ها، نه با قصه‌های کودکانه، که با رؤیای آبی‌های پایتخت به خواب می‌رفت؛ با پیراهن شماره ۱۰ رامین رضاییان، ستاره‌ای که در چشم‌های کوچک او بزرگ‌ترین قهرمان دنیا بود. احمد، فرزند مختار، فرزند کوچه هاب خاکی روستای محمدصالحی بندر گناوه، حالا دیگر نیست تا فریاد بزند وقتی استقلال گل می‌زند؛ نیست تا چشم‌انتظار بازی‌های بعدی بماند؛ نیست تا با عمویش ضرغام، و خانواده استقلالی اش درباره  امید به قهرمانی‌ استقلال در جام حذفی حرف بزند.

روستای محمد صالحی، امروز در سوگ احمد، صدایی ندارد. خانه‌ای که همیشه شادی کودکانه می‌پاشید، حالا لبریز از سکوت سنگین است. پیراهن شماره ۱۰ که احمد با آن شب‌ها می‌خوابید، هنوز گوشه اتاق مانده، اما احمد نیست که بپوشدش...

باشگاه  استقلال، ستاره‌هایش، و به‌خصوص رامین رضاییان که قهرمان دل این کودک بود — امروز چشم‌های پدر داغ‌دیده‌اش مختار، و دلِ مادر زخم‌خورده‌اش را می‌بینند؟ امروز روح پرکشیده احمد منتظر است تا همان قهرمان‌هایی که او را به رویا می‌بردند، حالا در غم فراقش با خانواده اش شریک شوند. شاید دیدار، شاید پیامی، شاید فقط یادی در صفحه‌های رسمی یا عکسی قبل یا حین بازی... تا مردم روستای محمدصالحی و مردم گناوا بدانند که احمد‌شان، فقط کودک همان کوچه‌های خاکی نبود، که دلش در قلب آبی‌های ایران جا داشت.

اینجا دیگر فوتبال، فقط فوتبال نیست؛ دیگر شماره‌ها فقط اعداد نیستند، بلکه جان و امید یک کودک‌اند، آن وقت مسئولیت شما سنگین‌تر است. شاید امروز وقت آن است که باشگاه استقلال، رامین رضاییان، و تمام اهالی فوتبال، در کنار خانواده حیدری بایستند؛ داغی را که هیچ واژه‌ای التیام نمی‌دهد، دست‌کم با همدلی کمی سبک کنند.

احمد رفت، اما نامش، پیراهنش، و عشقش به آبی‌ها، هنوز در باد می‌چرخد، بر فراز نخل‌های محمدصالحی...کنار ساحل گناوه
واژه ها اگر چه حقیرند اما برای تسلیت به خانواده محترم حیدری-پدر و عموی احمد- که خود از فوتبالیست های خوب گناوه بوده اند چاره ای جز به صف کردن کلمات نیست. روحش شاد قرار دل بی قرارتان برقرار.