طبق تازه‌ترین ارزیابی منتشرشده از سوی آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، ایران دارای ۴۳۱۶ تن اورانیوم طبیعی به‌صورت منابع متعارف تضمین‌شده (Reasonably Assured Resources) است.
این مقدار شامل منابعی است که با دقت و اطمینان بالا قابل استخراج ارزیابی شده‌اند و مبنای مهمی برای برنامه‌ریزی‌های بلندمدت هسته‌ای کشور محسوب می‌شوند.
در این جدول که منابع بر اساس روش تولید و هزینه استخراج تقسیم‌بندی شده‌اند، دیده می‌شود که تمام این ذخایر در بازه قیمتی کمتر از ۱۳۰ دلار به ازای هر کیلوگرم اورانیوم (USD 130/kgU) طبقه‌بندی شده‌اند، و هیچ‌گونه ذخیره‌ای در سطوح قیمتی پایین‌تر مانند ۴۰ یا ۸۰ دلار برای هر کیلوگرم شناسایی نشده است.
تفکیک منابع به تفکیک روش استخراج
استخراج زیرزمینی (UG): ۴۹۱ تن از این ذخایر از طریق روش زیرزمینی قابل استخراج هستند، که طبق برآوردها دارای نرخ بازیابی بین ۸۰ تا ۹۰ درصد هستند.
استخراج روباز (OP): تنها ۱۳۶ تن از این ذخایر با این روش قابل دستیابی‌اند، که بازیابی در آن پایین‌تر و بین ۴۰ تا ۵۰ درصد است.
روش‌های نامشخص یا نامشخص‌مانده (Unspecified): بخش عمده‌ای از ذخایر برابر با ۳۶۸۹ تن در دسته‌ای قرار گرفته‌اند که روش استخراج آن‌ها هنوز مشخص نشده است. در نتیجه، برای این بخش اطلاعاتی درباره نرخ بازیابی ارائه نشده است.
صنعت هسته‌ای ایران بر پایه اورانیوم
کارشناسان معتقدند که بالا بودن سهم ذخایر با روش استخراج نامشخص می‌تواند نشان‌دهنده نیاز به مطالعات زمین‌شناسی و فنی بیشتر در زمینه بهره‌برداری از این منابع باشد.
تعیین روش استخراج برای این بخش از منابع می‌تواند به افزایش شفافیت در برنامه‌ریزی بلندمدت صنعت هسته‌ای کشور کمک کند.
عدد ۴۳۱۶ تن اورانیوم طبیعی، در شرایطی که کشور به دنبال تقویت زنجیره تأمین سوخت هسته‌ای خود است، اهمیت زیادی دارد. این ذخایر برای تولید ۲۰ هزار مگاوات به مدت ۲۵ سال کافی است.
با این حال، بهره‌برداری مؤثر از این منابع نیازمند سرمایه‌گذاری در فناوری‌های نوین استخراج، مطالعات زمین‌شناسی دقیق‌تر و نیز سیاست‌گذاری هوشمندانه در حوزه انرژی هسته‌ای است.
