به گزارش "ورزش سه"، روزگاری لیگ برتر فوتسال، رقابتی بود که هر تیمی می‌توانست در روز خودش هر تیمی را شکست دهد. هیچ بازی آسانی وجود نداشت و شعار طرفداران کاملا شناخته شده بود. کلیشه ها به سرعت رواج پیدا می‌کردند: در این لیگ هیچکس به هیچکس امتیازی نمی‌دهد و همه چیز یک مبارزه با شکوه است. در واقع، زمین خودنمایی برای تمامی تیم‌ها بزرگ بود. اما پرده‌های فصل گذشته که پایین کشیده شد، از ۱۸۲ نبردی که انجام شده بود، تنها سه تیم کوچک برابر غول‌ها ایستادگی کرده بودند و سایر نتایج از پیش رقم خورده بود. به این معنا که کوچک‌ها توسط بزرگان بلعیده شده بودند و کسی هم تعجب نمی‌کرد.

در فصل قبل، فاصله امتیاز قهرمان لیگ با تیم سوم ۹ امتیاز، همین اختلاف بین رده سوم با رتبه پنجم بود و طنزآمیز تر، تفاوت امتیاز تیم جایگاه پنجم نسبت به تیم رده ششم، ۱۴ امتیاز است. به نظر می‌رسد، کاملاً واضح است که رقابت و کیفیت به دو بخش تقسیم شده، یک گروه (غول‌ها که معمولا چهار تیم هستند) برای قهرمانی تلاش می‌کنند و طعنه‌آمیز تر، در گروه دیگر ۱۰ تیم برای فرار از سقوط می‌جنگند. این شکاف بزرگ که پای منابع اقتصادی را نیز باز می‌کند، بسیاری تیم‌های خصوصی و همچنین دولتی را برای تیمداری دلسرد کرده است.

شرایط در فوتسال عوض شده و تغییر معادلات اقتصادی این ورزش تاثیری مستقیم روی دگرگونی تاکتیکی‌اش هم گذاشته. فاصله تیم‌های بالا و پایین جدول به قدری زیاد شده که دیگر امکان رقابت مستقیم از بین رفته است.

لیگ برتر فوتسال، یک بازار بسته است که فقط با استفاده از حدود دو میلیارد می‌توان آن را باز کرد. تیم‌های بزرگ با خرید فوق ستاره‌ها، به راحتی در اکثریت بازی ها پیروز می‌شوند و در جریان فصل، تنها با چهار چالش سخت رو به رو خواهند شد. با توجه به اندک مسابقه‌های بزرگ در رده ملی، سالنی‌باز‌های ملی‌پوش که در دیدارهای لیگ مقابل تیم‌های ضعیف غرق شده‌اند، در مصاف با غول‌های ملی یادشان می‌رود که چگونه بدوند، دریبل بزنند و حتی خطا کنند‌.

باورکردنی نیست اما چهار تیم لیگ برتر در فاصله یک ماه به آغاز فصل جدید، در بلاتکلیفی مطلق به سر می‌برند و این اگر تهدید آمیز نیست، پس چیست؟