به گزارش همشهری آنلاین، دانشمندان دریافتند که تفاوت دو نیمه ماه، یعنی نیمه رو به زمین و نیمه پشت به زمین، مربوط به ویژگی‌های بنیادین زیر سطح ماه است. نیمه‌ای که از زمین قابل مشاهده است تاریک و پوشیده از بقایای جریان‌های گدازه‌ای است اما نیمه دیگر ناهموار و سنگی است.

به نقل از اسکای‌نیوز، دانشمندان پیش‌تر نیز می‌دانستند که با مطالعه ساختار درونی ماه احتمالا می‌توان به دلایل تفاوت‌های دو نیمه آن پی برد. رایان پارک، سرپرست تیم محققان آزمایشگاه پیشرانه جت ناسا، می‌گوید: «متوجه شدیم که سطح نیمه رو به زمین منعطف‌تر از سطح نیمه دیگر است. این بدان معنا است که ساختار دو نیمه تفاوت‌های بنیادین دارند.»

او می‌گوید، وقتی اولین بار داده‌ها را تحلیل کردیم نتایج آن‌قدر شگفت‌آور بود که محاسبات را چندین بار تکرار کردیم تا نتایج را تایید کنیم. او تاکید کرد: «این کار در کل یک دهه طول کشید.»

این تیم‌ پژوهشی داده‌های ماموریت فضایی «گریل» (GRAIL: Gravity Recovery and Interior Laboratory ) را بررسی کردند، ماموریتی که در آن دو فضاپیما به نام‌های «اِب» و «فلو» (Ebb and Flow) از ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۲ به مدار ماه فرستاده شدند.

محققان با استفاده از این داده‌ها نقشه‌ای از واکنش ماه به جاذبه زمین تهیه کردند. جاذبه ماه حین گردش به دور زمین تغییرات مختصری دارد که باعث انعطاف در سطح ماه می‌شود.

نوع حرکت ماه به دانشمندان کمک کرد تا ساختار داخلی آن را درک کنند. آنان به این ترتیب کشف کردند که سطح نیمه رو به زمین ماه از نیمه دیگر آن گرم‌تر است. این کشف ما را به درک اساسی‌تری از ماه می‌رساند، اما در درک رفتار سیارات دیگر نیز مفید است.

این تیم پیش از این نیز برای نقشه‌برداری از ساختارهای داخلی سیاره مشتری و سیارک وستا از روشی مشابه استفاده کرده‌اند. پارک می‌گوید می‌توان در آینده از این روش برای بررسی ساختارهای داخلی دیگر سیاره‌های منظومه شمسی استفاده کرد.

منبع: عصر ایران