به گزارش "ورزش سه"، معتبرترین روزنامه ورزشی ایتالیا نوشت: جنارو گتوزو به عنوان سرمربی جدید تیم ملی ایتالیا انتخاب شد. یک هفته پیش، به نظر می‌رسید کلودیو رانیری گزینه اصلی باشد، اما او پس از بازی ایتالیا مقابل مولداوی اعلام کرد که تنها روی رم تمرکز خواهد کرد. با نبود گزینه‌ای مشابه رانیری، فدراسیون به سرعت گتوزو، قهرمان جام جهانی ۲۰۰۶، را از بین گزینه‌هایی چون کاناوارو و دروسی انتخاب کرد. او به دلیل شخصیت و روحیه جنگنده‌اش و تجربه مدیریت بحران در تیم‌هایی مثل سیون، گزینه‌ای مناسب برای تیمی در نظر گرفته شد که برای سومین بار پیاپی در خطر از دست دادن جام جهانی است.
جان‌لوئیجی بوفون این انتخاب را بهترین گزینه ممکن خواند، اما این تنها به دلیل محدودیت‌هایی است که فدراسیون خود ایجاد کرده است.
چرا ایتالیا به این وضعیت رسید؟ چرا اجازه دادیم کارلو آنچلوتی به برزیل برود و مکس آلگری با میلان قرارداد ببندد؟ اخراج لوچانو اسپالتی نیز به دلایل سیاسی و با تأخیری هشت‌ماهه انجام شد. شکست مقابل نروژ مشابه بازی با سوئیس بود، اما فدراسیون پس از ناکامی در یورو، به جای تصمیم‌گیری قاطع، به دلیل انتخابات فدراسیون، سیاست ادامه راه را انتخاب کرد. این تأخیر باعث شد گزینه‌های برتر مثل خوزه مورینیو و رافا بنیتس، که آماده همکاری بودند، از دست بروند، زیرا اخراج اسپالتی در ۸ ژوئن، زمانی اعلام شد که مربیان بزرگ قراردادهای خود را بسته بودند.
فدراسیون همچنین از انتخاب مربی خارجی خودداری کرد، با وجود اینکه مربیانی مثل مورینیو برای این شرایط ایده‌آل بودند. گتوزو، با وجود کارنامه نه‌چندان درخشان، به دلیل تصویر جنگجویانه‌اش انتخاب شد.
او می‌داند که در شرایط عادی گزینه اول یا دوم نبود، اما حالا وظیفه‌ای سنگین دارد: صعود ایتالیا به جام جهانی بعدی، احتمالاً از طریق پلی‌آف. این یک چالش بزرگ دیگر برای گتوزو است که به سبک «آقای ولف» (حل‌کننده بحران) مربیگری می‌کند. گزینه‌های دیگر مانند پیولی (متعهد به فیورنتینا) و مانچینی (با گذشته‌ای جنجالی) کنار رفتند و گتوزو بهترین انتخاب در این چارچوب محدود شد.
