برترین‌ها: روزنامه هم‌میهن گزارشی از وضعیت چند آسیب‌دیده حملات اسرائیل تهیه کرده که این بخش مهری خانم و فرزندش جالب توجه است.
آن شب که انفجار، اتاق‌خواب خانه مهری و مجید را در شب سالگرد ازدواج‌شان، در مجتمع ارکیده شهرآرا تهران خراب و آن‌ها را از پنجره به بیرون پرت کرد، یک درخت دست به کار شد؛ شاخه‌هایش زیر کتف دررفته مهری و دور جنین چهارماهه‌اش حلقه زدند و آن‌ها را تا صبح، میان آسمان و زمین، بی‌صدا در آغوش کشیدند. همان درختی که درست زیر سایه‌اش، پیکر بی‌جان مجید آرام گرفته بود.
مهری، از حوالی سه بامداد ۲۳ خردادماه تا ساعاتی بعد که امدادگران رسیدند، چشم از پیکر همسرش برنداشت. او را می‌دید که بی‌حرکت و بی‌صداست اما باور نمی‌کرد که دیگر جانی در بدنش نیست. مرگ، میان شاخه‌های یک درخت و سایه آرامِ ریشه‌اش، زندگی را از یکی گرفت و دو جان دیگر را بخشید؛ تا فردا که پیکر مجید جواهری را در بهشت زهرا به خاک بسپارند.
دلارام، خواهرزاده مجید که حالا داغدار تنها دایی‌اش است می‌گوید، مجید جواهری متولد ۱۳۵۹، مهندس عمران بود و در پژوهشگاه علوم انسانی کار می‌کرد: «در کنار آن، کار بازسازی ساختمان و نجاری هم انجام می‌داد. مادرم همیشه می‌گفت از کودکی، همه کارهای فنی خانه با مجید بود. بعدها، با گشت‌وگذار در یوتیوب، علاقه‌اش به کارهای فنی بیشتر هم شد. تازه می‌خواست از پژوهشگاه استعفا بدهد و تمام‌وقت به کار ساختمانی مشغول شود.»
دلارام می‌گوید، مجید و همسرش مهری دهشیری، متولد ۱۳۶۷که معمار بود، از وقتی ازدواج کرده بودند با هم کار مشترک می‌کردند: «دایی سه ساله بود که پدرش فوت شد. او پدرش را نشناخت، همانطور که دیگر پسرش را هم نخواهد دید. خیلی از اینکه دارد بچه‌دار می‌شود ذوق‌زده بود. مادرش را هم در کرونا از دست داد. او ستون فامیل ما، عاشق سفر، طبیعت و عاشق زندگی بود.» مجید و مهری دو سال پیش در مجتمع ارکیده خانه خریده بودند، بازسازی خانه که تمام شده بود، ازدواج کردند و به این خانه رفتند: «مهری چهارماهه باردار بود و آن شب اول حمله، اسرائیل یک دانشمند هسته‌ای را که در مجتمع آن‌ها زندگی می‌کرده، هدف قرار داد.
مجید و مهری در اتاق‌خواب‌شان خواب بودند که دیوار اتاق کنده می‌شود و آن‌ها به بیرون پرت می‌شوند. مهری جزو معدود بازماندگان ساختمان‌شان است. بعد از یک‌روز امدادگران به ما گفتند برای پیدا کردن مجید بروید بیمارستان رسول اکرم. خانواده به بیمارستان رفتند ولی پیدایش نکردند، رفتند کهریزک ولی آنقدر تعداد کشته‌شده‌ها زیاد بود که طول کشید پیدایش کنیم.
تا اینکه دیروز خانواده در همان کهریزک شناسایی‌اش کردند.» به مهری دهشیری که از اولین شب حمله اسرائیل به ایران جان به‌دربرده تازه امروز گفته‌اند که دیگر مجید نیست؛ دلارام می‌گوید مادرش، خواهر مجید این خبر را به مهری داده: «مادرم هم اصلاً حالش خوب نیست. او خواهرش را هم چندسال پیش از دست داد. مادربزرگم هم در دوران کرونا فوت شد.»
او از رنجی دیگر هم می‌گوید؛ رنجی مجازی اما واقعی: «در این روزهای عزاداری، دیدن پست‌ها و نظراتی که قربانیان غیرنظامی را «غیرعادی» یا «وابسته» می‌دانند، برای من و خانواده‌ام بسیار آزاردهنده بوده است. دایی من، مجید، فقط یک آدم معمولی بود. کسی که عاشق ساختن بود، نه جنگیدن. این ساختمان، پُر بود از خانواده‌هایی که دیگر در میان ما نیستند؛ انگار هر عکسی که از کشته‌شده‌های این جنگ منتشر می‌شود، می‌شود ملک مردم که هر قصه‌ای را برایشان می‌چینند. جهان باید بداند که این جنگ، فقط نظامیان و اهداف خاص را نمی‌کشد؛ زندگی‌های عادی را، خانواده‌های بی‌دفاع را هم نشانه رفته است.»
