فیلم محله اصابت موشک‌های ایرانی در جنوب اراضی اشغالی
به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، اسماعیل شریعتی، فعال صنفی حوزه پرستاری در گفت و گو با رکنا گفت: در ادبیات مدیریت بحران، از نیروهای کلیدی یاد می‌شود؛ افرادی که در بزنگاه‌های تاریخی، فارغ از جایگاه سازمانی یا شرایط معیشتی، با کنش آگاهانه و مسئولانه، به صحنه بازمی‌گردند. در ایران، پرستاران یکی از بارزترین مصادیق این نیروهای کلیدی هستند؛ قشری که نه صرفاً به واسطه دانش یا تخصص، بلکه به دلیل برخورداری از سرمایه‌ای اجتماعی و اخلاقی، در بحران‌ها نقش‌آفرین بوده‌اند.
بحران کرونا، آزمونی بی‌سابقه بود که نشان داد پرستاران تنها «کارکنان نظام سلامت» نیستند بلکه ستون‌های حیاتیِ تاب‌آوری جامعه‌اند. با وجود کمبود تجهیزات، فشارهای جسمی و روانی، و گاه بی‌توجهی ساختاری، پرستاران نه تنها ایستادگی کردند، بلکه به الگویی از ایثار و تعهد بدل شدند.
اکنون، در روزهایی که کشور درگیر پیامدهای حملات رژیم صهیونیستی و شرایط ویژه منطقه‌ای است، موج جدیدی از فداکاری در حال شکل‌گیری است؛ پرستارانی که سال‌ها پیش، زیر فشار مشکلات اقتصادی، بی‌عدالتی‌ها یا فرسودگی روانی از نظام سلامت فاصله گرفته بودند، حالا بی‌هیچ فراخوان رسمی، داوطلبانه آمادگی خود را برای بازگشت اعلام می‌کنند.
امروز شاهد آن هستیم که شمار قابل توجهی از پرستاران خانه‌نشین، در پی افزایش تنش‌ها و شرایط بحرانی کشور، با اعلام آمادگی داوطلبانه، خواستار بازگشت به عرصه خدمت و یاری‌رسانی به مردم عزیز ایران شده‌اند.
این پدیده، صرفاً یک رفتار فردی یا احساسی نیست بلکه بازتاب یک سرمایه اجتماعی کم‌نظیر است. جامعه‌ای که در بزنگاه‌ها، دوباره با تکیه بر وجدان حرفه‌ای و حس تعلق ملی، نیروهایش را بسیج می‌کند. پرستارانی که با ندای وظیفه اخلاقی، نه دستور اداری، به صحنه بازمی‌گردند، نماد بلوغ اجتماعی و انسجام ملی‌اند.
در شرایطی که برخی چشم به مهاجرت و ترک وطن دارند، این بازگشت‌های داوطلبانه، حامل پیام بزرگی است؛ پرستاری در ایران، تنها یک شغل نیست بلکه نهادینه‌شدن مسئولیت‌پذیری و انسان‌دوستی در تار و پود یک قشر فرهیخته است. فرشتگان سفیدپوشی که خانه‌نشینی را به معنای کناره‌گیری ندانسته‌اند، بلکه فرصتی برای مراقبت از امیدها، و نه فقط بیماران، تلقی کرده‌اند.
این بازگشت‌های خاموش اما پرصلابت، حامل پیام‌هایی مهم به سیاست‌گذاران نیز هست؛ سرمایه انسانی در حوزه سلامت، قابل جایگزینی نیست. اگر چه زیرساخت‌ها و تجهیزات اهمیت دارند، اما آن‌چه در بحران‌ها کارآمدی می‌آفریند، روحیه فداکاری و مسئولیت‌پذیری پرستاران است؛ روحیه‌ای که باید پاس داشته شود، تقویت شود و به رسمیت شناخته شود.
امروز، بازگشت پرستاران خانه‌نشین، نه فقط یک اقدام انسانی، بلکه یک پیام ملی است؛ هنوز هم این ملت، ستون‌هایی استوار دارد. و تا زمانی که این قشر با این سطح از آگاهی، انسان‌دوستی و وفاداری حضور دارند، هیچ تهدیدی نمی‌تواند ملت ایران را به زانو درآورد.
اکنون نوبت مسئولان است که این پاسخ پرشور را بشنوند، درک کنند و در تصمیمات کلان خود، از این سرمایه گران‌بها، نه فقط در بحران‌ها، بلکه در سیاست‌گذاری‌های روزمره، به درستی بهره ببرند.
