به گزارش همشهری آنلاین، این عکس، تصویری از فرش‌بافی کاشان در سال۱۹۸۹، نمونه‌ای زنده از صبر، دقت و زیبایی در بافندگی سنتی ایرانی است.
این فرش‌ها نه‌تنها محصولی تجاری بلکه نمادی فرهنگی بودند که دستیابی به آنها یادآور مهارت و هنری است که ریشه در تاریخ و فرهنگ ایرانی دارد. تماشای دختران و زنان جوان که کنار هم ساعتی از روز خود را پای دار قالی می‌نشینند، حکایت از پیوند عمیق نسل‌ها و سپردن دانسته‌ها از مادربزرگ به نوه دارد. پشت این تاروپود، قصه بی‌پایان امید، تلاش و دلبستگی به سنت‌های ایرانی نهفته است. خانه‌ای خشتی با پنجره‌های چوبی و دیوارهای کهنه، پس‌زمینه‌ای است برای تداوم زندگی؛ جایی که بافندگان، با دستانی خستگی‌ناپذیر، طرح و آرزوهای خود را در بوم فرش می‌تابانند.
فرش‌بافی در کاشان صرفا یک شغل نیست؛ آیینی است که در آن هنر و صبر معنا می‌یابد. نخ‌های رنگارنگ آویخته بر دار قالی شبیه آرزوهایی‌اند که با هر گره جان می‌گیرند. نقش‌ونگارهای قالی حاصل حافظه جمعی و ذوق ایرانی است؛ نقوشی که یادآور باغ‌های ابدی، پرندگان خیالی و امیدی خاموش‌ناشدنی به فردا هستند.
در این قاب تاریخی، فرش نه‌فقط زیراندازی برای روزگار که روایتگر زندگی، هویت و پیوند نسل‌هاست؛ نقشی ماندگار بر بوم بی‌پایان فرهنگ ایران.
