در این روش، ابتدا نقاشی اسکن شده و «نقشه‌‌‌ای از آسیب‌‌‌ها» تهیه می‌شود که نواحی نیازمند به مرمت را نشان می‌دهد. سپس با استفاده از ابزارهایی مانند Adobe Photoshop، نسخه‌‌‌ای دیجیتال از بخش‌‌‌های آسیب‌‌‌دیده ساخته می‌شود.
نسخه بازسازی‌‌‌شده دیجیتال، روی ورق پلیمری شفاف چاپ می‌شود. این ورق که با لایه‌‌‌ای از وارنیش پوشانده شده تا جوهر آن پخش نشود، به‌‌‌آرامی روی سطح اصلی نقاشی قرار می‌گیرد.
بنا به توضیح مجله «نیچرز» مرمت نقاشی‌‌‌های روغنی آسیب‌‌‌دیده نیازمند پرداخت دستی است که ماه‌‌‌ها وقت می‌‌‌برد و هزینه‌‌‌های قابل‌توجهی دارد؛ از این رو۷۰درصد از نقاشی‌‌‌های موجود در مجموعه‌‌‌ها به دور از دید عموم قفل شده‌‌‌اند، که بخشی از آن به دلیل هزینه مرمت است.
حال، پیشرفت‌‌‌های اخیر در بازسازی تصاویر دیجیتال به تجسم نتایج مرمت کمک کرده است؛ رویکرد جدید بینش و انعطاف‌‌‌پذیری بسیار بیشتری را به مرمت‌‌‌گران می‌دهد و امکان مرمت تعداد بی‌‌‌شماری از نقاشی‌‌‌های آسیب‌‌‌دیده را فراهم می‌کند که شایسته بودجه‌‌‌های بالای حفاظتی نیستند.
این روش جدید تنها برای نقاشی‌‌‌هایی قابل اجراست که سطحی صاف و لاکی داشته باشند. در صورت نیاز، ورق پلیمری را می‌توان بدون بر جای گذاشتن اثر، از روی نقاشی جدا کرد یا با حلال‌‌‌های مخصوص پاک کرد.
با وجود مزایای این روش، مسائل اخلاقی متعددی نیز مطرح است؛ از جمله اینکه آیا پوشاندن نقاشی با ورقِ فیلمی شکل قابل‌‌‌قبول است؟ آیا این موضوع در تجربه تماشاگران خلل ایجاد می‌کند؟ و آیا بازسازی چهره از یک اثر، اصالت کار را زیر سوال نمی‌‌‌برد؟
