به گزارش اقتصادنیوز به نقل از روزنامه ایران، شعله محصول سال ۱۹۷۵ به کارگردانی از بزرگ‌ترین فیلم‌های تاریخ سینمای هند محسوب می‌شود.
این فیلم 3ساعت و 40دقیقه ای روایتگر کشمکش‌های تاکور که پلیس بازنشسته و جبارسینگ که یک خلافکار است، می‌باشد.
در دوره اکران فیلم شعله، دوبله ایران در دوران طلایی‌اش به‌سر می‌برد و دوبله فیلم‌ها گاهی از خود آثار هم جلو می‌زد. در چنین شرایطی انتظار می‌رفت بهترین دوبلورهای آن زمان فیلم را دوبله کنند، اما چنین نشد. بنابر تصمیم مدیر دوبلاژ فیلم (ابوالحسن تهامی‌نژاد)، تنها ستاره دوبلور فیلم «چنگیز جلیلوند» بود و سایر صداپیشه‌ها بازیگران سینمای ایران بودند؛ بهروز به‌نژاد، اکبر زنجانپور، فرزانه تأییدی و خسرو شکیبایی.
وقتی طرح اولیه فیلمنامه نوشته شد، هیچ کارگردانی حاضر نشد چنین قصه‌ای را کارگردانی کند. سیناپس فیلمنامه تنها ۴ خط بود و کارگردانان مشهور بالیوود احساس می‌کردند این قصه کشش لازم را برای ساخت فیلم ندارد! رامش سیپی از راه رسید و با کمک جاوید فیلمی‌ساختند که باعث شد از آن سال به بعد، احترام و البته دستمزد فیلمنامه‌نویسان در بالیوود چند درجه بالاتر برود.
ساخت فیلم شعله ۲ سال و نیم طول کشید! تولید فیلم از اکتبر سال ۱۹۷۳ شروع شد و تاریخ اکران فیلم ۱۵ آگوست ۲ سال بعد بود! هزینه‌های ساخت از بودجه فیلم بالا زد، اما وقتی فیلم اکران شد، چنان سودی به جیب تولیدکنندگانش ریخت که آن سرش ناپیدا بود (۲۵۰ میلیون نفر در سراسر جهان فیلم را تماشا کردند). فیلم اولین فیلم سینمای هند بود که توانست ۲۵ هفته در ۱۰۰ سینما دوام بیاورد. فیلم در سالن «مینورا» در بمبئی ۵ سال بدون وقفه اکران شد!
آهنگ محبوب «یه دوستی» را که یادتان هست؟ تنها سکانس فیلمبرداری این آهنگ در فیلم ۲۱ روز طول کشید. سکانسی که در آن شخصیت «رادا» یک چراغ‌نفتی روشن می‌کند هم ۲۰ روز به طول انجامید و معلوم نیست کارگردان دقیقاً چه کاری انجام می‌داده!
کاراکتر «تاکور» قرار بود ابتدا یک نظامی‌بازنشسته باشد، اما در نهایت تبدیل شد به یک پلیس بازنشسته؛ چرا که سازندگان فیلم فکر می‌کردند در صورت نظامی‌بودن این شخصیت، فیلم شعله مجوز ساخت نخواهد گرفت.
در دهه ۵۰ واقعاً یک راهزن مسلح به نام «جبار سینگ» در هند وجود داشته که یکی از عادت‌های زشتش، بریدن گوش و دماغ نیروهای اسیر پلیس بوده است!
در طول فیلمبرداری، «دارمندرا» بازیگر نقش ویرو که یک دل نه صد دل عاشق «هما مالینی» شده بود، یواشکی به دستیاران نورپردازی پول می‌داد تا هنگام فیلمبرداری در صحنه‌های مشترک او با هما خرابکاری کنند که صحنه دوباره فیلمبرداری شود! این ۲ نفر ۵ سال بعد از اکران فیلم باهم ازدواج کردند!
شهر خیالی «رامانگار» که در ۵۰ کیلومتری بنگلور واقع شده بود، هنوز به خاطر اینکه لوکیشن فیلم شعله بود به همین اسم نامیده می‌شود. حتی صخره‌های اطراف منطقه هم «صخره‌های شعله» نام گرفته و یکی از جاذبه‌های توریستی منطقه است.
فیلم شعله صاحب ۲ رکورد دیگر هم در سینمای هند هست؛ اولین فیلم ۷۰ میلیمتری و نیز اولین فیلمی‌بود که با صدای استریوفونیک ساخته شد.
هیأت سانسور فیلم که اعتقاد داشت پایان فیلم «وحشتناک خشن» است، از سازندگان خواست تا آن را دوباره فیلمبرداری کنند. در پایان اصلی فیلم، جبار سینگ توسط تاکور کشته می‌شد، اما در نسخه سانسور شده پلیس این کار را انجام می‌دهد. این نسخه سانسور شده ۱۵ سال پخش شد تا سال ۱۹۹۰ که بالاخره مردم موفق شدند پایان اصلی فیلم را تماشا کنند!
فیلم شعله بیشتر از هر فیلم هندی دیگر در تاریخ دستمایه شوخی و پارودی است و هنوز در بسیاری از استندآپ کمدی‌های هند با ارجاع دادن به آن مردم را می‌خندانند! در خارج از هند و در ایران خودمان هم دیالوگ‌های فیلم به فرهنگ عامه مردم راه پیدا کرده بود و یک‌بار «عادل فردوسی‌پور» هم در برنامه ۹۰ اشاره بامزه‌ای به شباهت یکی از استادیوم‌های شهرستان‌ها به لوکیشن فیلم کرد.
«آنوپاما چوپرا»، نویسنده مشهور هندی در کتاب «شعله: ساخت یک فیلم کلاسیک» فیلم شعله را استانداردی طلایی برای سینمای هند نامیده است. «شکهار کاپور»، کارگردان معروف سینمای هند هم در همین کتاب درباره شعله نوشته: «در هند هیچ فیلمی‌تعیین‌کننده‌تر از شعله روی پرده سینما نرفته. تاریخ سینمای هند را باید به قبل از میلاد شعله و پس از میلاد آن تقسیم کرد!»
