مستندنگاری و مستندسازی در بحران‌ها، مسوولان را از نقاط ضعف و قوت خود آگاه می‌کند.‌‌‌» حسینی در گفت‌‌‌وگو با «ایسنا» گفت: اگر درباره جنگ ۱۲روزه بخواهیم مستندی بسازیم، یکی از موضوعات اصلی‌‌‌ علل غافلگیری است و اینکه چرا وقتی مدیران در یک بحران غافلگیر می‌‌‌شوند مستندسازان را دور نگه می‌‌‌دارند؟ مستندسازان هم مانند آتش‌‌‌نشان‌‌‌ها یا تیم‌‌‌های اورژانس و امداد و نجات باید در بحران حاضر باشند، اما متاسفانه مجوز حضور آنها با تاخیر صادر می‌‌‌شود و با موانع اداری روبه‌‌‌رو می‌‌‌شوند و صحنه‌‌‌های ناب قابل ثبت از دست می‌رود.

این فیلمساز با تاکید بر مفهوم «مستندنگاری» (ثبت سیستماتیک رویدادها برای تحلیل دراینده) گفت: در کشور ما با مستندنگاری به راحتی قهر کرده‌‌‌اند. پروژه‌‌‌های ملی گاهی به جای ۵ سال، ۲۵ سال طول می‌‌‌کشد و نهایتا رها می‌‌‌شود و چون از ابتدا مستندنگاری انجام نشده است پیمانکاران و مسوولان پاسخگوی اشتباهات خود نمی‌‌‌شوند.

حتی الان اگر کسی بخواهد مستند «پس از جنگ» بسازد، با‌هزار مانع مواجه است، زیرا بعضی از مسوولان از مستندنگاری می‌‌‌هراسند چون نمی‌‌‌خواهند خطاهایشان ثبت شود.  او با بیان مثال‌‌‌های عینی به مسوولان هشدار داد: وقتی مستندسازان نباشند، دشمن تصاویر را تحریف می‌کند و مردم نباید مجبور شوند حوادث را از شبکه‌‌‌های خارجی ببینند. این یعنی روایت جنگ تحمیل شده و دفاع جانانه مردم از وطن را در این ۱۲روز به اجنبی سپردن و این فاجعه است.

مستندنگاری فقط گزارش لحظه‌‌‌ای نیست؛ بلکه ضبط هوشمندانه و هدفمند و هنرمندانه تصاویر و راش‌‌‌هایی برای تحلیل در آینده است. حسینی تاکید کرد: مستندسازان به دنبال سیاه‌‌‌نمایی نیستند. آنها مطالبه‌‌‌گرند و می‌‌‌خواهند بدانند چطور این اتفاق افتاد؟ و چگونه می‌توان از تکرار آن جلوگیری کرد؟ تا وقتی مسوولان از مستندنگاری و مستند‌سازی بهراسند و مستندسازان را محرم ندانند تاریخ را اجنبی‌‌‌ها آنطور که می‌‌‌خواهند برای ما خواهند نوشت.