ما درگیر روایت‌سازی‌های مکرر شده‌ایم ،روایت‌هایی که از هر رویداد،تصویری می‌سازند و بی‌وقفه به جریان رسانه‌ای تزریق می‌شوند.گاهی با نیت اقناع افکار عمومی، گاهی برای مدیریت بحران بروز یافته و گاهی صرفاً برای اینکه سکوت رسانه‌ای شکل نگیرد. اما در دل این تولید انبوه روایت، صدای طیفی از مردم که کمتر مجالی برای شنیدن بجا و بموقع بدست می‌آورد.
آن دسته از مردم که این روزها نه خیلی حوصله شنیدن تحلیل‌های رسمی را دارند و فرصتی یا شاید رمقی برای بیان رنج‌هایشان . در نهایت آنچه شکل گرفته سکوتی کم سابقه و سنگین است. سکوتی که به نظر می‌رسد ماحصل انباشتی از مطالبات و ناکامی‌های پی‌در‌پی است که حالا به شکلی خاموش و نادیدا اعتماد اجتماعی را تهدید به فرسودگی می‌کند.
بی صدایی طیفی از مردم این روزها در مصادیق متعددی مشهود است مثل اینکه وقتی در گرمای تابستان، برق و آب به‌طور مکرر قطع می‌شود اما مردم هیچ اطلاعی از زمان و دلیل آن ندارند، با دیوار سکوت روبه‌رو می‌شوند.
یا در قالب لایحه مقابله با محتوای خلاف واقع در فضای مجازی،به‌جای باز کردن راه نقد و شفافیت، مسیر بسته‌تر شدن بیان عمومی هموار می‌شود، باز هم این سهم مردم است که بی‌صدا می‌ماند.
یا زمانی که دولت،در مدیریت ناترازی مردم را به ترک تهران در سه روز پایانی هفته تشویق می‌کند،اما پیش‌نیازهای آن—از حمل‌ونقل گرفته تا اقتصاد سفر و اقامت—فراهم نشده، این توصیه بیشتر شبیه بی‌خبری از زیست واقعی مردم است تا سیاستی تسهیل‌گر.
در روایت‌های رسمی، ما کمتر شاهد بازتاب واقعیت زیست و زندگی مردم هستیم. کمتر می‌بینیم که دردهای روزمره، نگرانی‌های معیشتی، اضطراب‌های روانی و دغدغه‌های نسل‌های مختلف به رسمیت شناخته شود. واقعیت این است که اگر مردم احساس کنند دیده نمی‌شوند و شنیده نمی‌شوند، نه امیدی برای اصلاح باقی می‌ماند، نه انگیزه‌ای برای همراهی.
در روزهایی که تقویت انسجام ملی بک گراند هر نشستی است،بازسازی اعتماد عمومی و ترمیم سرمایه اجتماعی، پیش از هر چیز، نیازمند شنیدن صداهایی است که در روایت سازی های مکرر به حاشیه رانده شده‌اند.
حاشیه‌ای مقدم بر متن که باید به موقع و بزنگاه شنیده و دیده شود و پاسخی درخور بگیرد.
