پلاستیک سلفون قبل از اینکه ناجی باقی‌مانده‌ی غذاهای یخچال باشد، در جنگ جهانی دوم مأموریتی کاملاً متفاوت داشت: محافظت از تجهیزات و تدارکات نظامی در برابر باران، رطوبت و گردوخاک. شرکت «داو کمیکال» این پوشش شفاف و مقاوم را برای ارتش ایالات متحده توسعه داد تا وسایل حساس را از گزند طبیعت دور نگه دارد.

پس از پایان جنگ، پتانسیل این پلاستیک برای نگه‌داری مواد غذایی مطرح شد و به این ترتیب سلفون از انبارهای تدارکات نظامی به کشوهای آشپزخانه‌ها راه یافت و حالا تقریباً در هر خانه‌ای، گوشه‌ای برای خودش دارد.

در طول جنگ جهانی دوم، ارتش آمریکا به نوارچسبی نیاز داشت که هم ضدآب باشد و هم به اندازه‌ای محکم که جعبه‌های مهمات را در شرایط سخت و مرطوب، خشک و ایمن نگه دارد. شرکت «جانسون اند جانسون» محصولی را تولید کرد که به دلیل خاصیت ضدآبش، سربازان آن را «duck tape» (چسب اردکی) نامیدند: اشاره‌ای به پرهای اردک که آب را پس می‌زنند.با پایان جنگ، این نوآوری سر از کارگاه‌ها و پروژه‌های ساختمانی درآورد و به ابزاری همه‌فن‌حریف برای تعمیرات تبدیل شد. کاربرد گسترده‌ی آن در آب‌بندی و اتصال کانال‌های تهویه‌ی هوا، باعث شد نامش به «duct tape» تغییر کند و امروز تقریباً هیچ جعبه ابزاری بدون آن کامل نیست.

اوایل قرن بیستم، مردان بیشتر از ساعت جیبی استفاده می‌کردند؛ ساعتی که در جیب جلیقه یا کت جای می‌گرفت و گاهی با زنجیری ظریف به لباس متصل می‌شد.

اما در میدان نبرد، بیرون آوردن ساعت از جیب در میان دود، گل و هیاهوی جنگ، ‌چندان عملی نبود. افسران نظامی به ابزاری نیاز داشتند که بتوانند تنها با یک نگاه سریع، زمان را ببینند و مانورها و عملیات‌ هماهنگ را با دقت اجرا کنند.

ساعت مچی در جریان جنگ‌جهانی اول، دقیقاً به‌همین‌دلیل محبوب شد و بعدها سربازانی که به خانه بازگشتند، این عادت جدید را با خود شهرها آوردند و این ابزار پوشیدنی جدید، نمادی از مد روز مردم شد.

داستان اختراع «Super Glue» یا چسب قطره‌ای، با یک اشتباه علمی آغاز شد. طی جنگ جهانی دوم، دکتر هری کوور و تیمش در تلاش بودند نوعی پلاستیک شفاف برای دوربین‌های نشانه‌گیری اسلحه بسازند.

در این میان به ماده‌ای برخوردند که به طرز غیرمنتظره‌ای به همه‌چیز می‌چسبید؛ به حدی که کار با آن غیرممکن به نظر می‌رسید. کوور این ماده را بی‌استفاده دانست و کنار گذاشت.

اما سال‌ها بعد در جریان جنگ ویتنام، همین ماده به شکلی غیرمنتظره احیا شد: پزشکان میدانی از آن برای بستن سریع زخم‌های سربازان و جلوگیری از خونریزی شدید استفاده کردند. در طول زمان این ماده مسیرش را به جعبه ابزارهای خانگی پیدا کرد و امروز یکی از پرکاربردترین چسب‌های فوری در جهان است.

آن جیب‌های بزرگ و اضافی روی شلوارهای کارگو، هرگز برای جا دادن گوشی موبایل طراحی نشده بودند. ایده‌ی اولیه در دهه‌ی ۱۹۳۰ توسط نیروهای نظامی بریتانیا مطرح شد، زمانی‌که سربازان به پوششی نیاز داشتند که بتوانند مهمات، نقشه‌ها، ابزار و سایر لوازم ضروری را با خود حمل کنند، بدون اینکه دستانشان اشغال شود.

این طراحی کاربردی، آزادی حرکت و کارایی فوق‌العاده‌ای در میدان نبرد ایجاد کرد. پس از جنگ، شلوار کارگو به‌عنوان لباس کار استفاده شد و سپس به مدهای خیابانی راه یافت. امروز، بیشتر جیب‌های این شلوارها به جای خشاب و سلاح، پر از کلید، کیف پول، هندزفری و شاید یک خوراکی کوچک هستند.

وقتی صحبت از روحیه‌ی سربازان در میدان نبرد می‌شود، کافئین می‌تواند نقش یک ناجی کوچک را بازی کند. ارتش ایالات متحده در دوران جنگ، به روشی نیاز داشت تا بتواند در هر شرایط و مکانی، قهوه‌ای سریع و قابل‌حمل برای نیروهایش فراهم کند.

پیش‌تر نسخه‌های ابتدایی قهوه فوری وجود داشت، اما کیفیت و طعم‌شان چندان دلچسب نبود. ارتش با بهبود فرآیند و استفاده از روش «خشک‌کردن انجمادی» (freeze-drying)، محصولی ساخت که هم سبک و کم‌حجم بود، هم ماندگاری بالایی داشت؛ درست مناسب جیره‌های نظامی.

بعد از جنگ، شرکت‌ها این ایده را به زندگی روزمره آوردند و قهوه فوری را به مردم پرمشغله فروختند. این تغییر کوچک، عادت‌های صبحگاهی میلیون‌ها نفر را برای همیشه دگرگون کرد.