«جوئل کوجو» مهاجم آفریقایی تیم ملی قرقیزستان با دو گلی که در بیشکک به تیم ملی کشورمان در مسیر جام جهانی زد، یکشبه ره صدساله رفت و طولی نکشید که سر از استقلال درآورد. استقلال بحران زده فصل قبل به دنبال یک قهرمان بود و کسی ندید کوجو در بهترین حالت، یک بازیکن معمولی است ...
همانطور که پیش بینی می‌شد، هیچ کدام از مربیان بعدی استقلال او را نخواستند. او که با زرنگی ایجنتش قراردادی دو سال و نیمه بسته، روی دست باشگاه ماند و یک جا در لیست پر کرد. برای خالی کردن لیست، او را قرضی به نفتچی ازبکستان فرستادند و حالا ببینید که در یک گفتگو چه اسراری را از پشت پرده فوتبال ایران هویدا می‌کند؛
«سطح لیگ ایران بسیار بالاتر از ازبکستان است و حقوقی بین ۵ تا ۱۰ برابر بیشتر از تیم‌های ازبکستانی در لیگ برتر ایران پرداخت می‌شود. رویارویی با رونالدو در زمین بازی برایم لحظه‌ای بسیار ویژه و فراموش‌نشدنی بود. پس از بازی با او عکس گرفتم و پیراهنش را نیز دریافت کردم. همیشه آرزو داشتم او را ببینم و حضور در استقلال این فرصت را برایم فراهم کرد.»
در تمام این سال‌ها رسانه‌ها می‌نوشتند و همه می‌دانستند که در فوتبال ایران اعداد غیرواقعی به بازیکنان خارجی پرداخت می‌شود. برای آوردن یک بازیکن از اروپا به خاورمیانه شما باید تا دوبرابر دستمزد نرمالش را پیشنهاد کنید اما بازیکنی که می خواهد به سطح بالاتر برود و به آرزویش برسد، باید مثل مهدی طارمی دستمزدش را کمتر کند نه بیشتر!
مگر طارمی برای رفتن به پرتغال با ۱۸۰ هزار یورو، قید پیشنهاد یک و نیم میلیون دلاری قطری ها را برای ماندن نزد؟ پس چرا ما -بهتر بگوییم مدیران غیرفوتبالی ما- چنین می کنند؟
پاسخ مشخص است؛ بدون تعارف خارجی‌ها همیشه لقمه راحت‌تری بوده و هستند، اول اینکه قرارداد آنها دلاری است و طبعاً پورسانت دلال هم به دلار پرداخت می‌شود! ضمناً بعد از مدتی کوتاه از ایران می‌روند و همه چیز فراموش می‌شود. خانواده و دوستانی هم ندارند که اسرار پشت پرده قراردادشان را افشا کند! مثل بازیکن ایرانی با افراد دخیل در ماجرا هم تا آخر عمر چشم در چشم نخواهند شد!
در این فوتبال به کرات بازیکنانی به اسم ستاره خارجی آمدند و پول‌های کلانی به اسم رضایتنامه از حساب باشگاه‌ها خارج شد که به جیب جناب دلال و واسطه‌های نقل و انتقال رفت. اما از آن مهمتر گزارشی بود که یک روز در برنامه ۹۰ پخش شد.
یک دلال چندین بازیکن آفریقایی را آورده و در یک زیرزمین در شرایطی نامناسب نگهداری می‌کرد و تنها روزی یک وعده به آنها غذای گرم می‌داد. کسانی که در کشورهای خود مشاغلی با درآمد پایین -مثلاً ۳ تا ۵ هزار دلار- داشتند و به طور طبیعی راضی بودند فوتبال بازی کنند و ۱۰ برابر آن را بگیرند!
اما همه می‌دانیم که مبلغ قراردادها در فوتبال ایران ۵۰ یا ۱۰۰ هزار دلار نیست! راحت، ۱۰ برابر این عدد می شود که فقط یک دهم آن به خود بازیکن می‌رسد! وقتی کوجو می‌گوید مبالغ دستمزد او و سایر بازیکنان در ایران ۵ تا ۱۰ برابر لیگ ازبکستان است، منظورش پولی است که به خود او و ایجنتش رسیده! و کیست که نداند ابقی این عدد به جیب چه کسانی می‌رود!
اینجا را بخوانید: با حضور در استقلال آرزویم برآورده شد/ من به رونالدو ایمان دارم
