شرکت اسپیس‌ایکس، متعلق به ایلان ماسک، و بلو اوریجین، متعلق به جف بزوس، به‌طور جداگانه قصد دارند سیستم‌هایی را توسعه دهند که به موشک‌ها اجازه می‌دهد پس از ترک زمین دوباره سوخت‌گیری کنند. به این مفهوم «ایستگاه توقف کیهانی» نیز گفته می‌شود.
به گزارش وال استریت ژورنال، مهندسان برای اولین‌بار در دهه ۱۹۶۰ ایده سوخت‌گیری مداری را مطرح کردند، اما اکنون شرکت‌های خصوصی این ایده را در قلب استراتژی‌های خود برای سفر به اعماق فضا قرار داده‌اند.
سوخت همیشه عامل محدودکننده اصلی برای پرتاب فضاپیماهای سنگین بوده است و برنامه آپولو ناسا این محدودیت‌ها را به‌خوبی نشان داد. برای مثال، موشک ساترن ۵ که در اواخر دهه ۱۹۶۰ فضانوردان را به سطح ماه برد، هنگام بلندشدن وزنی برابر ۲۹,۵۰۰ تن داشت. تقریباً ۲۴,۹۵۰ تن از این وزن مربوط به سوخت می‌شد.
شرکت‌های فعال در زمینه اکتشافات فضایی معتقدند که با پرتاب موشک با سوخت کمتر و سوخت‌گیری مجدد آن در مدار نزدیک زمین، می‌توان محموله‌های بزرگ‌تر یا خدمه اضافی را به نقاط دورتر فضا فرستاد.
«دالاس بیینهوف»، از کارشناسان با تجربه در مطالعات سوخت‌گیری در فضا شرکت بوئینگ که اکنون در شرکت معدن‌کاری رباتیک OffWorld فعال است، به وال استریت ژورنال گفت که این روش می‌تواند در صورت ترکیب با وسایل پرتاب قابل‌استفاده مجدد که اقتصاد راکت‌سازی را دگرگون کرده‌اند، هزینه‌ها را نیز کاهش دهد.
اما اصلی‌ترین مانع فنی در اجرای این برنامه مدیریت سوخت است. اسپیس‌ایکس و بلو اوریجین قصد دارند از سوخت‌های مایع استفاده کنند که نیاز به دماهای بسیار پایین دارند. در خلأ فضا، این سوخت‌ها به‌طور طبیعی تمایل دارند گرم شده و بخار شوند، بنابراین چالش بیشتر مربوط به سیستم‌های سرمایش است که باید در شرایط میکرو جاذبه به‌طور قابل‌اعتماد عمل کنند، نه صرفاً مخازن ذخیره‌سازی.
«دیو لیپ»، مدیرعامل بلو اوریجین، در ماه ژوئیه گفت که این شرکت پیشرفت قابل‌توجهی در زمینه سخت‌افزاری که برای جلوگیری از بخارشدن سوخت طراحی شده داشته است. بااین‌حال، مهندسان هشدار می‌دهند که مدیریت مایعات فوق سرد در مدار می‌تواند رفتاری غیرقابل‌پیش‌بینی داشته باشد. انتقال سوخت به مدار نیز چالش دیگری است که پیش روی مهندسان قرار دارد.
