فرهیختگان: بعد از استعفا از مدیرعاملی باشگاه استقلال، روزه سکوت علی نظری‌جویباری، مدیر سابق باعث شد مدتی خبری از او نباشد. حالا او در مصاحبه با ما و برای اولین‌بار بعد از استعفا، درباره دوران حضورش در استقلال، چالش‌های مدیریتی، اختلافات در هیئت مدیره و فشار‌های هواداران صحبت می‌کند. او می‌گوید با وجود انتقادات، تمرکز خود را برای قهرمانی در جام حذفی و سپس بستن یک تیم ایدئال گذاشت و تمام تلاشش را برای موفقیت در سه جام داخلی و آسیایی پیش رو انجام داد. گفت‌وگوی مفصل «فرهیختگان» با نظری را در ادامه از نظر می‌گذرانید.
من دیدگاهم این بود که وقتی این همه هوادار اذیتم کردند حداقل یک تیم خوب ببندم که آن‌ها راضی باشند. در هر صورت من هم مثل خودشان هوادارم و تلاشم را کردم. خدا رو شکر آخر سر هم هواداران راضی بودند.
واقعاً به خودم ایمان داشتم. صددرصد مطمئن بودم تیم خوبی می‌بندم. هیچ کاری را بلد نباشم حداقل این کار را بلدم. قدیمی‌ها من را می‌شناسند. من ۳۰ سال بهترین نقل و انتقالات باشگاه استقلال را انجام دادم و این را در خودم به یقین می‌دیدم. شاید در مدیریت ضعیف باشم و ضعف داشته باشم ولی در نقل و انتقالات خودم را همیشه متخصص می‌دانم. مطمئن بودم از صد ۹۵ یا ۹۶ نمره بیاورم. شک نداشتم بهترین تیم را امسال می‌بندم و تمام تلاشم را کردم. البته تنها نبودم بلکه کمیته نقل و انتقال تشکیل داده بودیم و هیئت مدیره هم با ما همراه بود همچنین آقای شریعتمداری هم بسیار به ما کمک کرد؛ اما من به خودم هیچ شکی نداشتم که تیم خوبی می‌بندم. اگر یادتان باشد گفتم من تخصصم این کار است پس این یک کار را بسپارید به من.
فکر نمی‌کردم بعد از این همه خدمت خوب این طوری شود و هوادار بیاید در چشمم نگاه کند و بگوید دلال! این‌ها در شأن آدم نیست. حداقل 70، 80 درصد استقلالی‌ها من را می‌شناسند. کلاً دیدم شرایط مساعد نبود. گفتم بروم سنگین‌تر هستم. خودم واقعاً راغب نبودم بمانم.
پرسپولیس زود شروع کرد چون هم از آسیا حذف شده بود و هم از جام حذفی و هم در لیگ شانسی نداشت. پس زود مشغول شدند تا جو را آرام کنند. اما من تیمم شرایط ایدئالی داشت و برای قهرمانی جام حذفی شانس داشتیم یا لیگ نخبگان که یک مرحله آمد بالا. بنابراین شرایط ما با پرسپولیس فرق می‌کرد. ضمن اینکه من که نباید به‌خاطر دل هوادار بازیکن می‌گرفتم. من باید نفرات خوب می‌گرفتم. ببینید صبوری چقدر کمکم کرد. درست است تحت فشارم گذاشتند ولی من کار خودم را کردم و اصلاً تحت تأثیر جو هواداری که آمد جلوی باشگاه داد زد قرار نگرفتم. من گفتم باید سر فرصت بازیکن تاپ بگیرم. درست است که جنگ هم مزید برعلت شد و یک مقدار دیر شد اما من از کجا می‌دانستم 10 روز بعد از فینال جنگ می‌شود؟ ضمن اینکه شرایط تیم بستن اینجوری نیست که تحت تأثیر ایکس و ایگرگ قرار گرفته و بازیکن بگیرید. باید شرایطت ایدئال باشد و باید یک ذره تحمل داشته باشید تا تیم خوب ببندید. آقای درویش هم شاید تصمیم گرفته بود آن روز تیمش را ببندد که این هم حقش است. درویش و مشاورینش تصمیم گرفتند زود تیم ببندند و زود از بازار نقل و انتقالات کنار بروند. اما من زمان گرفتم که تیمم قهرمان شود. مهم‌ترین چیزی که برایم مهم بود قهرمانی جام حذفی بود چون هوادار استقلال در فصل قبل خیلی سختی کشیدند و شرایطشان واقعاً نرمال نبود.
شاید اگر فرصت بیشتری داشتیم این جام را هم می‌گرفتیم اما ما که نمی‌توانستیم تیم را فدای سوپرجام کنیم! ما باید تیمی می‌بستیم که در سه جبهه در فصل بعدی به خصوص در آسیا به میدان برود. می‌توانستم چهار بازیکن معمولی بگیرم و اضافه کنم. اما در این مدت من با خیلی‌ها مذاکره کردم؛ بعضی‌ها یا نیامدند یا برخی شرایط استقلال را نداشتند وگرنه اگر من همینجوری می‌خواستم بازیکن بگیرم مثل همین 10، 12 بازیکنی که جدا شدند، داشتیم! اگر می‌خواستم بازیکن معمولی بگیرم همین‌ها بودند و با همین نفرات هم استقلال هر سال برای سوم چهارمی باید می‌جنگید. اما من باید شرایط را درک می‌کردم و شرایط تیم را هم می‌دیدم که حداقل نگاهم به آسیا جدی‌تر باشد یا اینکه برای قهرمانی در لیگ تیم را ببندم.
صددرصد این اختلافات وجود داشت. اختلاف سلیقه هم همیشه وجود دارد. یکی از دلایل که نقل و انتقالات ما یک مقدار زمان برد همین موضوع بود. تازه برخی دوستان می‌گفتند که برای برخی سقف بگذاریم اما من اعتقادی به سقف نداشتم از جهتی هم به دوستان حق می‌دادم چون در هیئت مدیره هستند و برخی امور وظیفه‌شان بود. یا مثلاً می‌گفتند مگر هر رقمی بازیکن گفت باید بدهیم؟ این مسائل اختلاف ایجاد می‌کرد. ما با هر بازیکنی که مذاکره می‌کردیم وقتی صحبت از سقف قراردادی که خودمان تعیین کردیم می‌شد، آن‌ها عقب‌نشینی می‌کردند. البته من گردن کسی نمی‌اندازم. من هم یکی از همان اعضای هیئت مدیره بودم.
ما در ترکیه ۲۳ یا ۲۴ نفر بودیم نه 13 نفر! اما بالاخره ساپینتو سرمربی بود و نگران تیم! او آبرویش را گذاشت و به ایران آمد. آن هم در این شرایط که پرسپولیس یا سپاهان بازیکن و مربی‌شان را از دست دادند. بالاخره این توانمندی را داشتیم که ساپینتو را آوردیم. او هم از ما توقع داشت و من از او ناراحت نشدم. بالاخره حق را به او می‌دادم چون او تیمی می‌خواست که از آبروی خودش دفاع کند. تیم خوب می‌خواست و من هم وظیفه داشتم تیم خوب برایش ببندم.
آن‌ها هم حق داشتند ولی از دست هواداران ناراحت شدم. من نمی‌توانستم طبق تصمیم آن‌ها تصمیم بگیرم. من باید بازیکنی را انتخاب می‌کردم که توانمندی استقلال را اگر 80 است به صد برساند. حالا آن‌ها توقع داشتند من تحت فشار بازیکن بگیرم که من تسلیم این فشار نشدم. من سختی را به جان خریدم که تحت تأثیر قرار نگیرم. سعی کردم آن چیزی که درست است را انجام بدهم و گرنه اگر بازیکن معمولی می‌خواستیم همان روز اول 5، 6 بازیکن می‌گرفتم تا این صدا‌ها را خاموش کنم و بگویم من هم بازیکن گرفتم.
بله در خدمت دوستان هستیم.
استرس داشتم چون همان موقع هم مردد بودم که بمانم یا بروم و قبول دارم این موضوع تمرکزم را به هم ریخته بود. حالا آن هم اشتباه لفظی بود. مجری که سال‌ها در تلویزیون برنامه دارد هم گاف می‌دهد. یک زمانی ما در آسیا چشم بسته از گروه‌مان صعود می‌کردیم. اما سال قبل از لیگ نخبگان یک مرحله رفتیم بالا و دیدید چقدر خوشحال بودیم. این در حالی است که استقلال دو دوره قهرمان آسیا شده و باید هر سال جزء دو سه تیم برتر آسیا قرار بگیرد.
خب سهراب قبول نکرد! خیلی دوست داشتم او بماند. نوازی بازیکن بزرگی بود اما می‌ترسیدم یک تنه جلوی پرسپولیس قرار بگیرد. اگر سهراب بود هیچ وقت چنین ریسکی نمی‌کردم اما چون او نماند واقعاً ترسیده بودم که شاید نوازی نتواند از پس این بازی بربیاید. شاید هم برمی‌آمد اما من گفتم که حداقل نیمکت تیم را تقویت کنم. اما مگر در همین بازی هم بوژوویچ تصمیم‌گیرنده بود؟ خود نوازی تصمیم‌گیرنده بود. الان هم به عقب برگردم همین کار را دوباره می‌کنم؛ اما شاید این بار بوژوویچ را می‌گذاشتم روی سکو‌ها نظارت کند!
من تیمی بستم که حداقل ۹۵ درصد استقلالی‌ها راضی هستند. البته در فوتبال نمی‌شود چیزی را تضمین کرد اما می‌نویسم تیمی را بستم که می‌توانستم الان بشینم و لذتش را ببرم. ممکن است برگردم، هر زمانی که دوباره به وجود من نیاز باشد صددرصد بر می‌گردم ولی الان استقلال عالی بسته شد. استقلال وجود من است. من لحظه به لحظه استقلال را زندگی می‌کنم. من که نمی‌روم خانه بشینم و مثل برخی مدیرهای قبلی له له بزنم که استقلال ببازد. من عشقم استقلال است و هر وقت هم لازم شود حتی پنج هفته دیگر از من بخواهند با سر می‌آیم تا به تیمم کمک کنم.
