به گزارش اقتصادنیوز، کره جنوبی و کره شمالی همیشه سایه درگیری‌های گسترده را بالای سر خود دارند. با سفر پیش روی رییس جمهور کره جنوبی به آمریکا برای دیدار با ترامپ بار دیگر بحث بر سر اینکه آیا دو کره ممکن است پس از دهه‌ها به توافقی با یکدیگر دست پیدا کنند بالا گرفته است. اما کمتر کسی باور دارد راه‌حل بحران در آسیا به این سادگی باشد.
هیون سیونگ لی در یادداشتی در نشنال اینترست نوشته است: «گفت‌وگو» تنها یکی از پوشش‌های متعددی است که کره شمالی برای پنهان کردن نیات واقعی‌اش از کره جنوبی از آن استفاده می‌کند.
با سفر رئیس‌جمهور کره جنوبی، لی جه میونگ، به واشنگتن برای دیدار با دونالد ترامپ، دوباره بحث آشنای کره شمالی به کانون توجه بازمی‌گردد. انتظار می‌رود لی این ایده را مطرح کند که آشتی با پیونگ‌یانگ به‌طور طبیعی به صلح خواهد انجامید و خود را فردی صلح‌جو در سنت رهبران لیبرال گذشته نشان دهد. اما این خوش‌بینی نه‌تنها ساده‌لوحانه بلکه خطرناک است؛ زیرا دهه‌ها شواهد نشان می‌دهد که کره شمالی همواره از گفت‌وگو به‌عنوان پوششی برای تحریک و بقای خود استفاده کرده است.
هر بار که دولتی متمایل به چپ در سئول روی کار می‌آید، همان روایت تکرار می‌شود: اگر کره جنوبی صرفا در پی آشتی با شمال برود، تنش‌ها کاهش می‌یابد و سایه جنگ از میان می‌رود. این روایت جذاب است زیرا وعده جایگزینی همکاری اقتصادی به‌جای بازدارندگی را می‌دهد. اما این یک توهم خطرناک است که سوابق فریبکارانه رژیم و منطق استراتژیک بقای آن را نادیده می‌گیرد.
کره شمالی هیچ‌گاه واقعاً به همزیستی مسالمت‌آمیز فکر نکرده است. لفاظی‌های این کشور همچنان خصمانه، مواضعش تهاجمی و اقداماتش در راستای رویارویی بلندمدت است. اخیرا کیم یو جونگ، خواهر رهبر کره شمالی، پیشنهادهای صلح سئول را چیزی جز «خیالی واهی» نخوانده است.
او تأکید کرده که کره شمالی هرگز کره جنوبی را به‌عنوان شریک دیپلماتیک نخواهد پذیرفت. این‌ها لغزش زبانی نیستند بلکه بیانگر ذات دولتی هستند که با خصومت زنده می‌ماند، از رویارویی دائمی تغذیه می‌کند و آشتی را ابزاری برای دستیابی به اهدافش می‌بیند.
سیاست آفتاب در اوایل دهه ۲۰۰۰ میلیاردها دلار به کره شمالی تزریق کرد تا تعامل دو‌جانبه را تقویت کند. برای مدتی، ظواهر امیدوارکننده بود: دست دادن رهبران، آرامش نسبی در مرز و امید در روستاهای مرزی. اما این منابع صرف رفاه مردم عادی نشد؛ بلکه به برنامه‌های تسلیحاتی و کالاهای لوکس خانواده کیم اختصاص یافت. آزمایش‌های موشکی بعدی نشان دادند که آن سخاوت ساده‌لوحانه نتیجه‌ای جز تقویت توان نظامی نداشت.
کره شمالی همیشه از گفت‌وگو به‌صورت تاکتیکی استفاده کرده است. هدف مذاکره رسیدن به مصالحه نیست بلکه خرید زمان است: زمانی برای پیشبرد برنامه هسته‌ای و موشکی، تحکیم مشروعیت داخلی و آماده‌سازی برای تحریک بعدی. حسن‌نیت سئول همواره نه با پاسخ مثبت بلکه با سوءاستفاده مواجه شده است.
بزرگ‌ترین خطر این خوش‌بینی غلط تضعیف بازدارندگی است. اگر سئول رزمایش‌های مشترک با آمریکا را کاهش دهد یا سرمایه‌گذاری در دفاع موشکی را کم کند، نتیجه‌اش تحریکات بیشتر پیونگ‌یانگ است نه قدردانی. نشست‌های ۲۰۱۸ نمونه بارز بود: در حالی که رهبران در مرز قدم می‌زدند و لبخند می‌زدند، کره جنوبی سطح هشدار را پایین آورد؛ اما اندکی بعد، کره شمالی آزمایش‌های موشکی را به سطح بی‌سابقه‌ای رساند.
اقتصادنیوز: تا سال ۲۰۳۰، ویتنام امیدوار است حداقل ۲۰ شرکت خصوصی را به سطح جهانی ارتقا دهد. اما ناظران هشدار داده‌اند که مقاومت‌هایی از سوی محافظه‌کاران در حزب کمونیست و کسانی که از شرکت‌های دولتی سود می‌برند، وجود خواهد داشت.
افزون بر این، روایت آشتی می‌تواند اتحاد آمریکا–کره جنوبی را تضعیف کند. امنیت شمال‌شرق آسیا بر پایه هماهنگی این دو کشور استوار است. اگر سئول اولویت را به تعامل یک‌جانبه با شمال بدهد، بازدارندگی آمریکا را تضعیف کرده و به رقبای منطقه‌ای جسارت می‌بخشد.
همچنین این خوش‌بینی عمومی، هشیاری شهروندان را کاهش می‌دهد. در حالی که مردم می‌پندارند آشتی مساوی با امنیت است، واقعیت این است که کره شمالی بسته به شرایط، میان ژست آشتی و اقدام خصمانه نوسان می‌کند تا بقا یابد: امتیازها برای کسب منابع و تحریکات برای تقویت کنترل داخلی.
صلح واقعی تنها بر احساسات بنا نمی‌شود. گفت‌وگو ارزشمند است، اما باید با درکی واقع‌بینانه از ماهیت دشمن همراه باشد. کره شمالی بارها نشان داده که تعامل را وسیله‌ای برای تقویت توان نظامی و تداوم دیکتاتوری خود می‌داند. استراتژی‌ای که این واقعیت را نادیده بگیرد، در واقع خودفریبی است.
امید لیبرال‌های کره جنوبی به اینکه روزی پیونگ‌یانگ راه همکاری را انتخاب کند، همواره امیدی واهی بوده است. صلح باید بر بازدارندگی، همبستگی با متحدان و شناخت بی‌پرده از ماهیت واقعی کره شمالی بنا شود.
در دورانی که رقابت قدرت‌های بزرگ و بازنگری‌طلبی اقتدارگرایانه شدت گرفته، خطر توهم صلح از راه آشتی بیش از هر زمان دیگر است. آشتی بدون بازدارندگی صلح نیست؛ تسلیم است.
