در تازه‌ترین بیانیه شورای همکاری خلیج فارس، این نهاد منطقه‌ای مدعی شد که جزایر تنب بزرگ، تنب کوچک و بوموسی متعلق به امارات متحده عربی است و میدان گازی آرش نیز به کویت و عربستان تعلق دارد. این ادعا، نه تنها فاقد هرگونه پشتوانه حقوقی و تاریخی است، بلکه دخالتی آشکار و غیرقابل قبول در امور داخلی ایران و حاکمیت ملی آن محسوب می‌شود.

جزایر تنب بزرگ، تنب کوچک و بوموسی، از دیرباز تحت حاکمیت ایران بوده‌اند و این امر در اسناد بین‌المللی، نقشه‌های رسمی و منابع تاریخی متعدد به روشنی ثبت شده است. هیچ معاهده‌ای وجود ندارد که مالکیت این جزایر را به امارات واگذار کرده باشد. ادعای شورای همکاری خلیج فارس نه تنها بر پایه واقعیات تاریخی و حقوق بین‌الملل نیست، بلکه تلاش برای سیاسی‌سازی موضوعاتی است که ماهیت حقوقی و قطعی دارند.

میدان گازی آرش، یکی از منابع مهم انرژی در خلیج فارس، همواره تحت حاکمیت ایران باقی مانده و هیچ کشور دیگری حق ادعای مالکیت آن را ندارد. اشاره شورای همکاری خلیج فارس به تعلق این میدان به کویت و عربستان، تلاشی آشکار برای ایجاد تنش‌های مصنوعی در منطقه و فشار بر سیاست‌های انرژی ایران است.

اینگونه بیانیه‌ها نه تنها مخل ثبات منطقه‌ای است، بلکه می‌تواند پیامدهای جهانی و حقوقی داشته باشد. اقداماتی از این دست، نوعی دخالت آشکار در حاکمیت یک کشور مستقل است و می‌تواند منجر به تنش‌های دیپلماتیک و افزایش بی‌اعتمادی در سطح بین‌المللی شود. تاریخ نشان داده است که چنین ادعاهای بی‌اساس، هیچگاه مشروعیت پیدا نکرده و در نهایت به انزوای سیاسی مدعیان می‌انجامد.

شورای همکاری خلیج فارس باید پیش از هرگونه ادعای تحریک‌آمیز، کمی تاریخ و جغرافیا مطالعه کند و واقعیت‌های مستند را بپذیرد. جزایر تنب بزرگ، تنب کوچک و بوموسی، و همچنین میدان گازی آرش، بخشی از حاکمیت ابدی ایران هستند و هرگونه تلاش برای انکار آن، نه تنها حقوق بین‌الملل را نقض می‌کند، بلکه سیاست منطقه‌ای را به بحران می‌کشاند.

این بیانیه، علاوه بر آنکه فاقد اعتبار است، نمونه‌ای روشن از دخالت‌های سیاسی در امور داخلی کشورهاست و می‌تواند محور تحلیل‌های جهانی و خبری شود و به نظر می رسد دولت ایران که مرتب به طبل روابط صمیمانه با کشورهای شیخ نشین خلیج فارس می زند باید از لحاظ دیپلماتیکی و حتی با ابزارهای فشار بتواند از چنین ادعاهایی جلوگیری کند ....