هر مجموعه و جریان فکری برای جلب توجه استراتژی را در دستور کار قرار می دهد تا در سایه این استراتژی زمان وزن کشی های سیاسی تاکتیکهایی را برای غلبه بر رقبا به کار گیرد. در این میان هستند گروه ها و مجموعه هایی که برای افزایش تأثیرگذاری خود بر افکارعمومی به هر ابزار و شیوه ای متوسل می شوند. پایداری از جمله این گروه هاست.
فلسفه فکری جبهه پایداری
جبهه پایداری بر این باور است که نمی تواند جامعه را با خود همراه سازد از این رو استراتژی «کثافت‌کاری سیاسی» را دنبال می کند. «کثافت‌کاری سیاسی» به این معنا که از هر موضوعی با ربط و بی ربط به حوزه سیاسی، تاریکترین تفسیر را به جامعه عرضه می کند و نقطه کثافت‌بار این روش هم آن است که این تفسیر را به دروغ موضع نظام و دین جا می زند و دیدگاه مخالفانش را علیه دین و نظام تبلیغ می کند.
جالب آنجاست که برای اثبات دیدگاه خود از استدلال‌های بادکنکی بهره می گیرد، یعنی حجیم و بزرگ به نظر می رسند اما آنقدر توخالی‌اند که حتی مرغ پخته از شنیدن این استدلال‌ها خنده اش می گیرد.
تجارت سیاه
پایداری بر این واقعیت آگاه است که در یک رقابت سالم سیاسی حرفی برای گرفتن ندارد، از این رو می کوشد با پمپاژ یأس، بی اعتمادی، کینه و خشونت، جامعه را از هم بپاشد و با اندک بضاعت اجتماعی که دارد ارکان قدرت را دراختیار گیرد. با نگاهی به نتایج انتخابات مجلس این جمع بندی حاصل می شود که پایداری ها در تهران کمتر از 200 هزار نفر سبد رأی دارند، حال آنکه اگر 100 درصد حائزین شرایط رأی دهی پای صندوق بیایند 6 میلیون نفر خواهند بود که سهم پایداری کمتر از 4 درصد می شود. از این رو به نمایندگان این دوره مجلس 4 درصدی می گویند.
جدیدترین تلاش پایداری برای سیاه‌نمایی اجتماعی
برگزاری کنسرت همایون شجریان در میدان آزادی جدیدترین اقدام پایداری برای جلوگیری از نمایش وحدت و اسنجام ملی بود. ابتکاری که می توانست همه گرایش ها و سلیقه های اجتماعی را کنار هم بیاورد اما پایداری چی ها تفکر با براندازان و ضدانقلاب دو لب یک قیچی را شکل دادند و پایه و بنیان این ابتکار را قطع و نابود کردند.
نظر مخالف و کنایه‌آمیز قاسم روانبخش، نماینده مردم قم در مجلس به خبر اجرای همایون شجریان در میدان آزادی از همین جنس است و او نیز مانند بسیاری از همفکرانش پیچیدگی‌های این تصمیم را با توجه به محور قرار دادن نگاه صفر و صدی خود درک نمی‌کند.
علیرضا زاکانی هرچند رسما عضو جبهه پایداری نیست اما همواره با پایداری ها سر یک سفره نشسته است. او و دوستانش در شهرداری تهران آنقدر کارشکنی کردند تا همایون شجریان از برگزاری کنسرت اعلام انصراف کرد.
البته شهردار تهران برای اینکه خود را همراه نشان دهد، مدعی شده که اجرای آن در ورزشگاه آزادی مجاز است. درحالیکه می‌داند هدف آوردن و نمایش دادن قدرت و اتحاد ملت در عرصه عمومی و آزاد است، تنها این قدرت است که بیشترین اثر را در سیاست بازدارندگی و دفاعی دارد، و الا رفتن به یک کنسرت به‌تنهایی معنای سیاسی و دفاعی ندارد.
قطعاً اجرای آن در میدان آزادی با مشکلاتی همراه بود، ولی فلسفه این برنامه بسیار فراتر از آن بود و هست که کسی نگاه به مشکلات جزئی کند. همچنان که مشکلات برنامه‌های مشابه هم تحمل می‌شود.
در مجموع این اولین و آخرین باری نبود که تفکر پایداری جلوی ابتکارات سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی دولت را برای همراه‌سازی مردم گرفت. پایداری ها از دولت احمدی نژاد و روحانی گرفته تا رئیسی و پزشکیان تنها به این فکر کرده اند که چه طور در پروسه های تصمیم گیری اختلال ایجاد کنند و در سایه این اختلال کاسبی راه بیندازند.
