به گزارش اقتصادنیوز، وقتی هری اس. ترومن، رئیس‌جمهور وقت آمریکا، در اوت ۱۹۴۹ قانونی را امضا کرد که وزارت دفاع را از بقایای وزارت جنگ تأسیس می‌کرد، تنها ۱۶ روز تا اثبات توانایی اتحاد شوروی در انفجار یک سلاح هسته‌ای باقی مانده بود و مائو تسه‌تونگ نیز کمتر از دو ماه با اعلام تأسیس جمهوری خلق چین فاصله داشت.
منیژه موذن در اکوایران نوشت: به نوشته دیوید سنگر، ستون‌نویس نیویورک‌تایمز،برای آمریکایی‌ها زمان هراس‌انگیزی بود و نام جدید قرار بود بازتاب‌دهنده دوره‌ای باشد که در آن بازدارندگی حیاتی به شمار می‌رفت، چرا که اگر جنگی میان ابرقدرت‌ها رخ می‌داد، می‌توانست به نابودی کره زمین بینجامد.
طی دهه‌ها، احتمال اجتناب از چنین درگیری هسته‌ای یا درگیری مستقیم میان ابرقدرت‌ها بسیار اندک به نظر می‌رسید. به همین دلیل بسیاری از تاریخ‌نگاران بر این باورند که بزرگ‌ترین دستاورد جنگ سرد این بود که با وجود جنگ‌های کره و ویتنام، بحران موشکی کوبا و مسابقه‌های تسلیحاتی بعدی، عمدتاً سرد باقی ماند.
همه اینها باعث می‌شود که دستور اجرایی روز جمعه رئیس‌جمهور ترامپ برای بازگرداندن نام قدیمی پنتاگون؛ «وزارت جنگ»؛ چیزی فراتر از یک بازگشت نمادین یا نمایش قدرت به نظر برسد. در زمانی که بازدارندگی در حوزه‌هایی چون فضای مجازی، فضا و جهانی که در آن روسیه و چین با شراکتی ناپایدار برای به چالش کشیدن برتری آمریکا جشن می‌گیرند بیش از همیشه حیاتی است، ترامپ استدلال می‌کند که راه‌حل، بازگشت به «روزهای خوب قدیم» است.
او روز جمعه گفت که معتقد است بازگرداندن واژه «جنگ» به نام این وزارتخانه که ممکن است نیاز به تأیید کنگره داشته باشد، «به‌ویژه با توجه به شرایط کنونی جهان نامی بسیار مناسب‌تر است.»
برای هر کسی که هفت ماه گذشته انقلاب در نهادهای امنیت ملی کشور را دنبال کرده باشد، دستور رئیس‌جمهور جای تعجب نداشت. داگلاس لوت، افسر باسابقه ارتش که در شوراهای امنیت ملی دولت‌های بوش و اوباما نقش کلیدی داشت و سفیر آمریکا در ناتو بود، گفت: «از یک نظر کاملاً منطقی است: این دولت به سادگی ما را به دوره پیش از عصر ترومن بازمی‌گرداند. آنها فرایندها، نهادها و هنجارهایی را که پس از جنگ جهانی دوم پایه‌گذاری شده بود از هم گسسته‌اند.»
او افزود: «مهم‌تر از تغییر نام، اقداماتی است که انجام داده‌اند» و به تردید متحدان آمریکا در مورد اینکه آیا ایالات متحده واقعاً به دفاع از آنها برخواهد خاست و همچنین تغییرات ترامپ در تعامل با روسیه اشاره کرد. «وقتی اعتمادی که همچون چسب ساختار اتحاد عمل می‌کند فرسوده شود، بهای بسیار سنگینی برای بازگرداندن آن خواهیم پرداخت، اگر اصلاً بتوانیم آن را بازیابیم.»
بی‌تردید در ماه‌های اخیر، ترامپ کمتر به ساختن بازدارندگی علاقه نشان داده تا سرمایه‌گذاری روی سلاح‌های جدید. او بخش‌های وسیعی از آژانس امنیت سایبری و زیرساخت‌ها (وابسته به وزارت امنیت داخلی) را که مأموریتش دفاع در برابر حملات سایبری خارجی و داخلی از جمله حفاظت از نظام‌های انتخاباتی بود، منحل کرده است. او حتی دستور داد وزارت دادگستری درباره رئیس این آژانس در زمان انتخابات ۲۰۲۰ را به خاطر اعلام اینکه این انتخابات «یکی از امن‌ترین انتخابات تاریخ» بوده که برخلاف ادعای او مبنی بر تقلب برای انتخاب جو بایدن بود، تحقیق کند.
ترامپ ژنرال چهارستاره‌ای را که همزمان ریاست آژانس امنیت ملی و فرماندهی سایبری آمریکا را برعهده داشت، برکنار کرد؛ اقدامی که بخشی از پاکسازی گسترده‌تر افسران غیرسیاسی منصوب در دوران بایدن بود. روحیه در میان افسران ارشد آسیب دیده است، چراکه نمی‌دانند آیا ارزش دارد برای رسیدن به جایگاه‌های فرماندهی عالی تلاش کنند وقتی که یک اظهار نظر از سوی یک چهره تأثیرگذار جناح «ماگا» مبنی بر اینکه آنها عضو پنهانی «دولت پنهان» هستند، کافی است تا به حرفه سه دهه‌ای آنان پایان دهد.
سرمایه‌گذاری بزرگ ترامپ در حوزه دفاع، «گنبد طلایی» است؛ طرح او برای ساخت یک سامانه دفاع موشکی از ساحل به ساحل. اما برای دشمنان آمریکا، این سیستم که شامل استقرار سلاح‌های ضد موشک در فضا می‌شود، بیشتر شبیه حمله است تا دفاع.
در موضوع تغییر نام وزارتخانه، هیچ‌کس به اندازه پیت هگست، وزیر دفاع، مشتاق نیست. اگر ترامپ به خواسته‌اش برسد، هگست عنوان «وزیر جنگ» را خواهد گرفت، عنوانی که رئیس‌جمهور پیش‌تر در انظار عمومی او را با آن صدا کرده است، و به صفی طولانی خواهد پیوست که با هنری ناکس آغاز شد؛ کسی که فورت ناکس به نام اوست.
هگست روز چهارشنبه در فاکس‌نیوز گفت: «ما جنگ جهانی اول را بردیم و جنگ جهانی دوم را هم بردیم، نه با وزارت دفاع، بلکه با وزارت جنگ. همان‌طور که رئیس‌جمهور گفته، ما فقط دفاع نمی‌کنیم، ما حمله می‌کنیم.» او در پایان افزود: «ما فکر می‌کنیم کلمات، نام‌ها و عنوان‌ها اهمیت دارند.» روشن است که خودش هم چنین اعتقادی دارد. هگست بارها درباره بازگرداندن «مرگبار بودن» و «روحیه جنگجویی» به ارتش آمریکا سخن گفته است. وقتی وارد پنتاگون شد، یکی از اولین اقداماتش ممنوع کردن عبارتی بود که در ساختمان بارها استفاده می‌شد: «تنوع ما، نقطه قوت ماست.»
اما کلمات برای دیگر کشورها نیز اهمیت دارند، چه متحد باشند چه دشمن. و این تغییر نام در صورتی که کنگره مایل باشد قوانین دوران ترومن را بازنویسی کند، کاملاً به روایت‌هایی دامن می‌زند که روسیه و چین درباره ایالات متحده تبلیغ می‌کنند.
در روایت آنها، تمام حرف‌های آمریکا درباره صلح‌دوستی و پایبندی به قوانین بین‌المللی، تنها پوششی سطحی است برای کشوری که در واقع می‌خواهد به هر هدفی که تهدید می‌پندارد حمله کند. برای تقویت این روایت، مفسران دولتی آنها به تصمیم‌های یکجانبه ترامپ اشاره می‌کنند؛ حمله به تأسیسات هسته‌ای ایران در ماه ژوئن یا غرق کردن یک قایق کوچک مظنون به قاچاق مواد مخدر و کشتن ۱۱ نفر در سواحل ونزوئلا.
آر نیکلاس برنز، سفیر پیشین آمریکا در چین و افسر باسابقه وزارت خارجه که سفیر آمریکا در ناتو هم بود، گفت: «این تصمیم کاملاً در خدمت روایت چین در رقابت بی‌امانش با آمریکا برای نفوذ جهانی است. پکن این موضوع را، هرچند ناعادلانه، به‌عنوان مدرکی معرفی خواهد کرد که آمریکا تهدیدی برای نظم بین‌المللی است و چین مدافع صلح.»
ترامپ و هگست ممکن است فرصت مشابهی را به ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه، بدهند. پوتین خیلی پیش‌تر از حمله به اوکراین در ۲۰۲۲ اصرار داشت که «ریشه‌های» عزم او برای بازگرداندن برخی از مرزهای قدیم امپراتوری روسیه شامل تلاش آمریکا برای گسترش ناتو به مرزهای روسیه در دهه ۱۹۹۰ بوده است. پاسخ همیشگی غرب این بوده که حضور ناتو صرفاً دفاعی است.
اما وقتی ایالات متحده تأکید می‌کند که از بازی در نقش دفاعی خسته شده؛ همان‌طور که رئیس‌جمهور و وزیر دفاع بارها در هفته‌های اخیر گفته‌اند، این استدلال تضعیف می‌شود. برای آنها، بازگرداندن وزارت جنگ نشانه این است که «کلانتر جدیدی» در شهر آمده با نگاهی تازه به کاربرد زور.
روز جمعه در دفتر بیضی، هگست گفت: «ما قرار است به سمت حمله برویم، نه فقط دفاع. حداکثر مرگبار بودن، نه قانونی نیم‌بند.» او گفت: «ما جنگجو پرورش می‌دهیم، نه فقط مدافع.»
در یک سطح، کاری که ترامپ و هگست انجام می‌دهند چیزی بیش از یک تغییر برند نیست، مفهومی که رئیس‌جمهور با آن کاملاً آشناست، همان‌طور که پروژه‌های املاک خود را تغییر نام داد تا با اسمی بهتر، فروش بهتری داشته باشند. مأموریت ارتش، نیروی دریایی، نیروی هوایی و تفنگداران دریایی تغییر نمی‌کند. ترکیب مأموریت‌های دفاعی و تهاجمی در واحدهایی که در مرز فناوری‌های نوین قرار دارند، مانند فرماندهی سایبری ایالات متحده یا فرماندهی فضایی مورد علاقه ترامپ نیز تغییر نمی‌کند.
اما در سطحی دیگر، تغییر نام قدرتمندترین نیروی نظامی جهان با بودجه دفاعی یک تریلیون دلاری (که شاید بهتر باشد آن را بودجه جنگ نامید) که حدود سه برابر بودجه چین است، بخشی از تداوم «انقلاب ترامپ» دیده خواهد شد.
در آن جهان، قدرت نرم آمریکا به کناری گذاشته می‌شود و برای قدرت سخت جشن گرفته می‌شود. تعطیلی آژانس توسعه بین‌المللی آمریکا (USAID)، ساکت کردن صدای آمریکا و رادیو آسیای آزاد، و کاهش میلیاردها دلار از کمک‌های خارجی در بودجه وزارت خارجه، پیام روشنی می‌فرستد: ایالات متحده دیگر در کار ترویج دموکراسی نیست، و دیگر کشوری خیرخواه به شمار نمی‌آید.
ترامپ و دستیارانش آشکارا نشان داده‌اند که قدرت نرم را هیچ نوع قدرتی نمی‌دانند. مارکو روبیو، وزیر خارجه، این هفته با خوشحالی از دست دادن یکی از چهار سمت دولتی‌اش ریاست USAID به راسل تی وت، مدیر دفتر مدیریت و بودجه، استقبال کرد. روبیو نوشت: «راس اکنون در رأس کار است تا پایان کار آژانسی را نظارت کند که مدت‌ها پیش از مسیر منحرف شده بود. تبریک، راس.»
همان‌طور که سخنان روبیو روشن کرد، این برنامه‌ها که زمانی برای جذب جهان به ارزش‌های آمریکایی حیاتی محسوب می‌شدند، اکنون چیزی میان خیریه‌ای غیرقابل تأمین و اسراف بی‌ارتباط با منافع آمریکا تلقی می‌شوند.
