به گزارش مشرق، ماجرای پرحاشیه یک توله شیر از جایی آغاز شد که ویدیویی در شبکه‌های اجتماعی منتشر شد؛ فیلمی از امیر علی‌اکبری، قهرمان MMA، که در خانه‌اش مشغول بازی با این حیوان بود. انتشار این ویدیو موجی از انتقادها را به دنبال داشت. بسیاری از فعالان محیط زیست نگهداری یک حیوان وحشی در منزل را اقدامی غیرقانونی و خطرناک دانستند. یگان حفاظت محیط زیست هم به سرعت وارد ماجرا شد و علیه علی‌اکبری به دلیل «نگهداری غیرمجاز حیات‌وحش» و «انتشار تصاویر تحریک‌آمیز» پرونده قضایی تشکیل داد.

با کش و قوس فراوان، علی‌اکبری سرانجام توله شیر را تحویل محیط زیست داد. آن زمان به نظر می‌رسید ماجرا خاتمه یافته است؛ حیوان از یک خانه شخصی خارج شده و به مجموعه‌های تحت نظر منتقل می‌شود تا زندگی‌اش در شرایط استاندارد ادامه پیدا کند. اما این پایان خوش دیری نپایید؛ تنها چند ماه بعد خبر رسید که توله شیر در باغ وحش ارم تلف شده است.

این اتفاق پرسش‌های جدی درباره ضعف نظارت محیط زیست و به‌ویژه مدیریت باغ وحش ارم برانگیخته است. بسیاری از کارشناسان تأکید می‌کنند که این نخستین‌بار نیست که حیوانات در باغ وحش ارم به دلیل سهل‌انگاری تلف می‌شوند. در سال‌های گذشته گزارش‌هایی از مرگ ببرها، شیرها و حتی گونه‌های بومی به دلیل بیماری، تغذیه نامناسب یا درگیری در محیط نامناسب منتشر شده بود.

مرگ این توله شیر یک بار دیگر این سؤال را به میان آورده است: وقتی باغ وحش‌ها از ابتدایی‌ترین استانداردهای نگهداری بی‌بهره‌اند و نظارت محیط زیست هم کارآمد نیست، چه تضمینی برای حفظ جان گونه‌های ارزشمند وجود دارد؟ برخی حتی به طعنه می‌گویند: «ای کاش همان توله شیر نزد امیر علی‌اکبری می‌ماند»، چرا که دست‌کم در آن شرایط زنده بود، هرچند نگهداری‌اش قانونی و اصولی نبود.

این حادثه پیامد اجتماعی مهمی هم دارد. مردم در موارد مشابه وقتی حیوانی وحشی یا کمیاب را پیدا می‌کنند، دیگر با اطمینان خاطر به محیط زیست تحویل نخواهند داد. تجربه اخیر باعث شده اعتماد عمومی آسیب ببیند؛ چون اگر قرار باشد حیوان تحویل داده‌شده در نهایت به دلیل سوءمدیریت و نبود استاندارد تلف شود، چه انگیزه‌ای برای همکاری با نهادهای رسمی باقی می‌ماند؟

مرگ این توله شیر نه فقط یک تراژدی برای حیوان، بلکه نشانه‌ای از بحران مدیریت حیات‌وحش در ایران است؛ بحرانی که اگر به‌طور جدی اصلاح نشود، فجایع مشابه بارها تکرار خواهد شد.