همشهری آنلاین، فاطمه عباسی: این ابزارها که روزی قرار بود زندگی را آسان‌تر کنند، حالا به زنجیرهایی نامرئی تبدیل شده‌اند که ما را از دنیای واقعی، از تعاملات چهره‌به‌چهره و حتی از خواب شبانه محروم کرده‌اند.
در گوشه‌ای از جهان، شهری به نام «تویواکه» در ژاپن، زنگ خطر را به صدا درآورده است. مسئولان این شهر با درک عمیق از این بحران مدرن، دست به اقدامی پیشگامانه زده‌اند و از شهروندان‌شان خواسته‌اند تا استفاده از ابزارهای دیجیتال را به ۲ساعت در روز محدود کنند. شاید در نگاه اول این قانون که جنبه‌ای الزام‌آور ندارد، ساده به‌نظر برسد، اما در واقع یک بیانیه فرهنگی مهم است: «زندگی واقعی، بیرون از این قاب‌های شیشه‌ای جریان دارد.»
این طرح هوشمندانه به خوبی مضراتی را هدف گرفته که همه ما با آن دست و پنجه نرم می‌کنیم؛ کاهش کیفیت خواب به‌دلیل نور آبی نمایشگرها و کم‌رنگ شدن گفت‌وگوهای خانوادگی. وقتی یک کودک دبستانی تا دیروقت سرگرم بازی‌های ویدئویی است یا بزرگسالان تا پاسی از شب در شبکه‌های اجتماعی پرسه می‌زنند، در واقع در حال قربانی کردن مهم‌ترین دارایی خود یعنی «زمان» و «سلامت» هستند. پیشنهاد تعیین ساعت مشخص برای خاموشی موبایل‌ها و ایجاد قوانینی شفاف در خانه، تلاشی برای بازگرداندن قدرت به خانواده‌هاست.
اقدام شهر تویواکه، فراتر از یک قانون محلی، یک ایده جهانی است. این طرح به ما یادآوری می‌کند که مدیریت زمان استفاده از تکنولوژی یک انتخاب شخصی نیست، بلکه یک ضرورت اجتماعی برای حفظ سلامت جسم و روان نسل‌های آینده است. شاید ما هم باید از این نمونه ژاپنی الگو بگیریم و با وضع قوانین خانوادگی و آگاهی‌بخشی، کنترل زندگی‌مان را از دست نمایشگرها پس بگیریم، پیش از آنکه دیر شود.
