عصر ایران ؛ علیرضا سلطانی- این روزها درکنار خانواده های ایرانی که نسبت به فشارهای اقتصادی و اجتماعی ناشی از تحریم و جنگ نگران هستند ، خانواده های دیگری هستند که در ایران زندگی می کنند و علاوه بر فشارهای عمومی ، غم و نگرانی نسبت به آینده خود و بچه هایشان دارند.
خانواده افغانستانی می شناسم که از چند ماه پیش که سیاست اخراج مهاجرین افغانستانی در دستور کار قرار گرفت با اینکه بیش از 30 سال است در ایران زندگی و کار و تلاش می کنند ، الان به دلیل سیاست های غلط مهاجرتی گذشته ، با چالش جدی مواجه هستند. اما جدیدترین و مهمترین غم این خانواده ها در چند روزی که از مهر می گذرد، غم و اندوه مدرسه نرفتن بچه هایشان است . بچه هایی که با چند سال قبل با لطف رهبری معظم انقلاب به ضرورت آموزش زبان فارسی ، به مدرسه رفته یا با شور وشوق می خواستند به مدرسه بروند اما این آرزوی کوچک اما بزرگ آنها امسال محقق نشده است.
چند روزی که از اول مهر می گذرد بچه های خانواده های افغانستانی با غم و اندوه فقط نظاره گر این هستند که بچه های ایرانی به همراه پدر و مادرهای خود به مدرسه می روند و بر می گردند. یکی از این دختربچه ها که کلاس سوم دبستان است و در ایران متولد شده و تا پارسال به مدرسه می رفت دیروز با زبان کوددکانه خود گفت : " عمو نمیشه بهشون بگید ما بچه ها چه گناهی کردیم . کاش میشد بدون ثبت نام من بتونم به مدرسه برم . من خیلی دوست دارم به مدرسه برم دلم برای دوستام تنگ شده" . به راستی این کودکانی که با زبان ما حرف می زنند و فرهنگ دینی و ملی ما را دارند ، چه گناهی دارند که باید تاوان بی عدالتی و ظلم حاکمان کشور خود را از یک سو و بی تدبیری و بی سیاستی دولتمردان ایرانی را بدهند؟
سیاست های درست یا غلط مهاجرتی ایران در سال های قبل موجب شده که یک جمعیت بزرگی از کشور افغانستان در ایران ساکن شده و زندگی کنند. این اتباع افغانستانی به تبع سیاستهای داشته یا نداشتنه نظام حکمرانی ایران تشکیل خانواده داده و فرزندان آنها در ایران متولد شده و مشغول زندگی ، تحصیل و کار شده اند. درست است که هزینه زیادی نیز برای این خانواده ها به کشور تحمیل شده اما واقعیت این است که بخش قابل توجهی از بازار کار و تولید ناخالص داخلی ایران نیز در همین سالهای تحریم با کار و تلاش اتباع افغانستانی ایجاد شده است.
مشکلات امنیتی ماه های اخیر موجب شده که دستگاه های اجرایی به صورت گسترده روی به طرد اتباع و خانواده های افغانستانی بیاورند. رویکردی که طبعا باید سالهای گذشته مورد توجه قرار می گرفت و با یک سیاستگذاری و تصمیم سازی درست ، هم مانع از ورود حجم گسترده ای از افغانستانی ها بخصوص بعد از بازگشت مجدد طالبان به قدرت می شد و هم اینکه حضور وفعالیت اتباع افغانستانی در ایران را ساماندهی و تنظیم می کرد.
سیاست تهاجمی و سریعی اخیر وزارت کشور و دیگر دستگاه های اجرایی برای اخراج خانواده های افغانستانی بدون در نظر گرفتن پیشینه و موقعیت این خانواده ها نه تنها عادلانه نیست بلکه ذهنیت منفی بالایی را در میان مهاجرین و اتباع افغانستانی که سالها در ایران زندگی کرده و نان و نمک ایرانیان را خورده اند ایجاد می کند. ضمن اینکه همه هزینه هایی که کشور برای بارآوری و ارتقای ظرفیت اجتماعی و اقتصادی آنها پرداخته نیز از بین میبرد.
این یک واقعیت است که دولت هنوز به یک سیاست و تصمیم جامع و کامل در خصوص اتباع افغانستانی نرسیده است و طبعا رسیدن به این سیاست و تصمیم زمانبر خواهد بود. جا دارد دستگاه های اجرایی از جمله وزارت کشور ، وزارت آموزش و پرورش و دیگر دستگاه ها سیاست کریمانه و فرهنگی گذشته در قبال این خانواده ها و به خصوص فرزندان آنها که با آب و خاک و فرهنگ و زبان و دین کشور ما خو گرفته و به آن علقه دارند را ادامه دهند و نگذراند این رنج و اندوه نرفتن به مدرسه برای این خانواده ها و فرزندان آن به کابوس و عقده تبدیل گردد.
بیایید همه دست به دست هم دهیم و لذت روزهای اول مهر و شادی های کودکانه روزهای اول مدرسه را به همزبانان و هم فرهنگیان افغانستانی خود هدیه دهیم.
