عصرایران- آشپزخانه آخرین نقطه‌ای بود که در خانه تهرانی‌ها تکمیل می‌شد. تعبیه جای اجاق در آشپزخانه هم آخرین کار معمار بود تا اولین آتشی که روشن می‌شود برای پختن ولیمه ساخت خانه باشد.
جعفر شهری در کتاب طهران قدیم دو دلیل برای این کار می‌گوید:
اول اینکه نخستین‌باری که اجاق روشن می‌شود برای پختن ولیمه ساخت خانه باشد. یعنی ایرانی که همیشه عادت دارد برای تمام خوشی‌هایش سور بدهد و دیگران را شریک شادی خودش کند، می‌گفته بهتر است ساخت اجاق دست آخر باشد تا اولین آتش برای ولیمه و شادی روشن شود و این تفکر به مردم‌داری و رحیه بخشش و شاد او برمی‌گشته. لابد با خودش نیت هم می‌کرده که انشالله همیشه اجاق خانه‌اش برای خوردن غذای سور و سات شادی روشن شود وانقدر با برکت باشد خانه که پای مهمان قطع نشود.
اما نکته دوم هم «جهت» ساخته شدن اجاق آشپزخانه است؛ اجاق را در دو جهت مشرق و مغرب می‌ساختند و ساختنش در جهت شمال مکروه بود. چون اگر در سمت شمال ساخته می‌شد، آشپز جلوی اجاق و پشت به قبله قرار می‌گرفت و خانه خدایی که صاحب همه نعمت‌هاست و این کار نوعی بی‌ادبی محسوب می‌شد.
همچنین آخرین انعام و مزد با تمام کردن کار آشپزخانه و اجاق به معمار و کارگرها تعلق می‌گرفته است.
