همشهری آنلاین: ریدلی اسکات در گفت‌وگویی درباره عادتش به تماشای فیلم‌ها و سریال‌های جدید برای کشف استعدادهای تازه صحبت کرد (مثلاً «پل مسکال»، بازیگر فیلم «گلادیاتور ۲» را در مینی‌سریال «آدم‌های معمولی» کشف کرده بود). اما به گفته او، این روزها تماشای آثار تازه برایش به کاری طاقت‌فرسا تبدیل شده است.
او گفت: «راستش، الان فقط میان‌مایگی می‌بینم. ما در میان‌مایگی غرق شده‌ایم. تعداد فیلم‌هایی که امروز در سراسر جهان ساخته می‌شود، میلیون‌هاست — نه هزار تا، میلیون‌ها — و بیشترشان آشغال‌اند. ۶۰ تا ۸۰ درصدشان معمولی‌اند، ۴۰ درصد بقیه قابل تحمل‌اند، ۲۵ درصد از آن ۴۰ درصد بد نیستند، ۱۰ درصدشان خوب‌اند و فقط ۵ درصد واقعاً عالی هستند.»
اسکات افزود که شاید آمارش دقیق نباشد: «نمی‌دانم درصدهایی که گفتم درست‌اند یا نه، ولی در دهه‌ی ۱۹۴۰، وقتی شاید فقط ۳۰۰ فیلم ساخته می‌شد، حدود ۷۰ درصدشان شبیه هم بودند. امروز خیلی از فیلم‌ها فقط با جلوه‌های ویژه دیجیتال نجات پیدا می‌کنند و هزینه ساختشان بالا می‌رود، چون چیزی که ندارند یک فیلمنامه عالی روی کاغذ است. اول باید فیلمنامه درست باشد.» اما چیزی که به گفته‌ی خودش ارزش تماشا و بازتماشا دارد، فیلم‌های خودش هستند.
او با خنده گفت: «می‌دانم کار بدی است، اما شروع کرده‌ام به تماشای فیلم‌های خودم، و واقعاً عالی‌اند! و نکته این است که اصلاً کهنه نمی‌شوند... چند شب پیش فیلم «سقوط شاهین سیاه» را دیدم و با خودم گفتم “چطور توانستم این کار را بکنم؟” گاهی اوقات واقعاً حس می‌کنی هنوز کسی هست که فیلم خوب می‌سازد — و آن حس، واقعاً آرامش‌بخش است.»
اسکات بی‌راه نمی‌گوید. بسیاری از فیلم‌های او، به‌ویژه آثار تاریخی و علمی‌تخیلی‌اش، مشمول مرور زمان نمی‌شوند. مثلاً فیلم «بیگانه» محصول ۱۹۷۹، که عمدتاً با جلوه‌های عملی ساخته شده، هنوز هم از نظر بصری از بیشتر دنباله‌هایش جلوتر است.
او درباره همان فیلم کلاسیک افزود: «ساخت «بیگانه» واقعاً پرتنش بود. بین تهیه‌کننده‌ها، هرکسی نظری داشت و من به نظر دیگران عادت نداشتم. سال‌ها رئیس خودم بودم. مجبور شدم خطی بکشم و بگویم: “عقب بروید، فقط تماشا کنید که چطور انجامش می‌دهم، باشه؟” تجربه خوبی نبود، ولی نتیجه‌اش ارزشش را داشت.»
