در نگاه اول، هشدارهای محتوا برای محافظت از ما در برابر دیدن صحنه‌های ناراحت‌کننده‌ای طراحی شده‌اند که می‌توانند حالمان را خراب کنند یا حتی تا مدت‌ها در ذهنمان بمانند. در دنیای امروز که شبکه‌های اجتماعی پر از ویدیوهای خشن و تصاویر دلخراش شده‌اند، این هشدارها بیشتر از هر زمان دیگری ضروری به نظر می‌رسند.
اما پژوهش جدیدی نشان داده است که در عمل، این هشدارها همیشه آن‌طور که تصور می‌کنیم عمل نمی‌کنند. برعکس، گاهی باعث می‌شوند افراد بیشتر مشتاق دیدن همان محتوایی شوند که قرار بوده از آن دوری کنند.
به گزارش زومیت، دکتر ویکتوریا بریج‌لند، روان‌شناس و نویسنده‌ی اصلی پژوهش از دانشگاه فلیندرز استرالیا در بیانیه‌ای گفت: «هشدارهای محتوایی در بسیاری از افراد نوعی اثر «میوه‌ی ممنوعه» ایجاد می‌کنند. وقتی چیزی منع یا محدود می‌شود، معمولاً جذاب‌تر به نظر می‌رسد. ممکن است به این دلیل باشد که اطلاعات منفی یا ناراحت‌کننده در مقایسه با اطلاعات روزمره، خاص‌تر یا مهم‌تر به نظر می‌رسند.»
در این پژوهش، ۲۶۱ داوطلب بین ۱۷ تا ۲۵ سال به مدت یک هفته بررسی شدند. از آن‌ها خواسته شد رفتار خود را هنگام مواجهه با هشدارهای محتوایی (Trigger Warnings) گزارش دهند. نتیجه شگفت‌انگیز بود: حدود ۹۰ درصد از شرکت‌کنندگان، با وجود هشدار، همچنان وارد محتوای حساس شدند. بیشتر آن‌ها نیز نه به دلیل داشتن آمادگی روحی، بلکه صرفاً از روی کنجکاوی، این کار را کردند.
جالب‌تر اینکه افراد مبتلا به مشکلات روانی مانند اضطراب، افسردگی یا اختلال اضطراب پس از سانحه (PTSD)، رفتار متفاوتی نسبت به سایر افراد نداشتند و به همان اندازه محتوای هشداردار را تماشا کردند. بریج‌لند می‌گوید: «اگر بیشتر افراد در نهایت محتوای هشداردار را می‌بینند و گروه‌های آسیب‌پذیر هم بیشتر از بقیه از آن دوری نمی‌کنند، باید در کاربرد و هدف این هشدارها تجدیدنظر کنیم.»
بریج‌لند توضیح می‌دهد که بخشی از مشکل به کوتاه و مبهم‌بودن هشدارها برمی‌گردد. وقتی نوشته می‌شود «هشدار: محتوای حساس»، ذهن ما پر از سؤال می‌شود که دقیقاً چه چیزی قرار است ببینیم؟ همین ابهام، حس کنجکاوی را تحریک می‌کند و باعث می‌شود بخواهیم با چشم خودمان ببینیم موضوع چیست.
در نهایت، شاید نتوان رفتارِ نادیده‌گرفتن هشدارهای محتوایی و تماشای مطالب حساس از روی کنجکاوی را به‌طور کامل از بین برد؛ زیرا انسان به‌طور ذاتی موجودی کنجکاو است و همیشه وسوسه می‌شود چیزی را که نباید، تجربه کند.
اما بریج‌لند هشدار می‌دهد که استفاده‌ی گسترده از این هشدارها در شبکه‌هایی مثل اینستاگرام ممکن است جنبه‌ی دیگری هم داشته باشد. او می‌گوید شاید این هشدارها بهانه‌ای باشند تا پلتفرم‌ها از مسئولیت خود در کنترل محتوای آسیب‌زا شانه خالی کنند. کافی است روی ویدیو برچسب «محتوای حساس» بزنند تا تقصیر از دوش آن‌ها برداشته شود و در نهایت بیننده، خودش را مسئول بداند که چرا آن را تماشا کرده است. او در پایان تأکید می‌کند: «وقت آن رسیده که به دنبال روش‌هایی مؤثرتر باشیم که واقعاً از سلامت روان افراد حمایت کنند، نه فقط ظاهراً آن را حفظ کنند.»
پژوهش در ژورنال Journal of Behavior Therapy and Experimental Psychiatry منتشر شده است.
