این نویسنده مجارستانی در این مصاحبه درباره اینکه چگونه تلخ‌کامی محرکی است برای نوشتن سخن گفت و اهمیت استفاده از تخیل در این فضای تلخ. کراسناهورکایی بر این باور است که بدون تخیل دنیایی کاملا متفاوت خواهیم داشت و کتاب خواندن به ما این توانایی را می‌دهد تا در این دوران بسیار سخت و تاریک در کره زمین نجات پیدا کنیم.
او در پاسخ به پرسشی درباره احساس خود از دریافت این جایزه گفته است: «چیزی بیشتر از یک بلای ناگهانی. الان دارم درباره واکنش ساموئل بکت پس از دریافت همین جایزه فکر می‌کنم؛ این به‌اصطلاح عبارت را به یاد دارید؟ نه پرسشی، نه پاسخی. جمله را به‌خاطر دارید: «عجب فاجعه‌ای.» این نخستین جمله‌ای بود که بکت پس از اینکه فهمید نوبل گرفته است بیان کرد؛ «عجب فاجعه‌ای.» به همین دلیل است که من هم نخست همین را به شما می‌گویم که این خبر بیش از یک بلای ناگهانی است؛ شادی و غرور. خیلی خوشحالم و بسیار باعث افتخار است زیرا قرار گرفتن در میان فهرستی از شاعران و نویسندگان بزرگ این قدرت را به من می‌دهد تا از زبان مادری خودم، زبان مجارستانی استفاده کنم.»
او در ادامه گفته است: «خیلی افتخار می‌کنم و خوشحال هستم از این زبان کوچک. نخست از خواننده‌ها تشکر می‌کنم. آرزو می‌کنم که هر کسی توانایی استفاده از تخیلات خود را داشته باشد زیرا بدون تخیل فعال، زندگی کاملا متفاوتی می‌داشتیم. کتاب خواندن و لذت بردن و غنی شدن؛ زیرا کتاب خواندن به ما این قدرت را می‌دهد تا در این دوران بسیار بسیار دشوار کره زمین زنده بمانیم.»
برنده جایزه نوبل ادبیات در پاسخ به این پرسش که اکنون در کجا هستید وقتی فهمیدید که چنین جایزه‌ای را گرفته‌اید؟ گفته‌است: «الان در آپارتمان یکی از دوستان هستم که بیمار است و به ملاقاتش آمده‌ام. باور نمی‌کنم که برنده جایزه نوبل شده باشم اما بسیار خوشحال هستم. کاملا شگفت‌زده شدم. اصلا فکرش را هم نمی‌کردم.»
او در ادامه درباره بزرگ‌ترین منبع الهام خود گفته است: «تلخ‌کامی. بسیار غمگین هستم وقتی به وضعیت کنونی دنیا فکر می‌کنم. این از عمیق‌ترین الهام‌های من است؛ و می‌تواند برای نسل بعدی و حتی نسل‌های بعدی در ادبیات هم منبع الهام باشد. انگیزه برای نجات این دوران بسیار بسیار تاریک؛ و بیش از پیش‌نیازمند قدرت بیشتری برای رهایی از این دوران هستیم.»
این نویسنده مجارستانی در جواب پرسشی درباره منظور از نوشتن برای رهایی از این دوران تاریک توضیح داده است: « نوشتن برای من امری خصوصی است. به‌طور عادی درباره اینکه چه چیزی می‌نویسم صحبت نمی‌کنم و هرگز به دیگر دوستان نویسنده و شاعر مشهور نوشته‌هایم را نشان نمی‌دهم. کتابی را می‌نویسم و سپس آن را به ناشر می‌دهم؛ بعد از آن به کمی زمان نیاز دارم. پس از آن است که نوشتن دوباره را شروع می‌کنم؛ نوشتن کتابی جدید که بهتر از کتاب قبلی خودم باشد.»
او درباره اینکه در مکان‌های مختلفی زندگی می‌کند نیز گفته است:«در مجارستان زندگی می‌کنم جایی نزدیک بوداپست؛ روی یک تپه. برخی اوقات در وین؛ مرکز قدیمی سلطنت اتریش و مجارستان.»
کراسناهورکایی درباره اینکه بردن این جایزه را چگونه جشن خواهد گرفت توضیح داد: «به جایی در آلمان می‌روم؛ جایی که به اصطلاح به آن مثلا اداره ثبت احوال می‌گویند و سپس جایم را تغییر خواهم داد و به مراجع مسوول آدرس پستی خودم را اطلاع خواهم داد.»
او در پایان گفته است: «اصلا روی این اخبار خیلی عالی درباره جایزه فکر نمی‌کنم و به همین دلیل است نمی‌توانم هیچ تغییری ایجاد کنم.»
جایزه نوبل ادبیات در سال‌های اخیر تغییر زیادی در رویکرد خود داشته است. پس از جنجال‌های سال ۲۰۱۸، آکادمی تلاش کرده توازن جنسیتی را در ترکیب اعضا و فهرست برندگان حفظ کند. در دهه گذشته، توازن جنسیتی میان برندگان نیز بیشتر رعایت شده است. سال گذشته،هان کانگ از کره‌جنوبی به‌عنوان اولین زن آسیایی و نخستین نویسنده کره‌ای‌تبار موفق به دریافت نوبل شد و نشان داد که برای درخشش در این جایزه نیازی نیست حتما بالای ۷۰ سال داشت.
مبلغ ۱۰میلیون کرونی جایزه نوبل بنا به وصیت آلفرد نوبل، به شخصی اهدا می‌شود که برجسته‌ترین اثر در حوزه ادبیات را در مسیری ایده‌آل خلق کرده باشد. فرآیند انتخاب از ژوئن تا آگوست با مطالعه آثار نامزدها آغاز می‌شود و از سپتامبر جلسات نهایی داوری تشکیل می‌شود. یادداشت‌های مربوط به این مباحث طبق قانون نوبل، تا ۵۰ سال آینده محرمانه باقی می‌مانند.
آکادمی سوئد تاکید دارد که نوبل ادبیات صرفا یک جایزه ادبی است. هیات داوران ۶نفره آن هر سه سال تغییر می‌کند و امسال به ریاست آندرس اولسون ۷۶ ساله فعالیت کرده است و اعضایش آلن متسون، آن سوارد، استیو سم‌سندبرگ، آنا-کارین پالم و ماتس مالم دبیر دائمی آکادمی بوده‌اند. کراسناهورکایی در ایران نیز نویسنده شناخته‌شده‌ای است و کتاب‌های زیادی از او به فارسی ترجمه شده‌اند.
