تابستان‌های اروپایی طولانی‌تر و گرم‌تر شده‌اند. با این حال، به گفته دکتر سلیا مارتین-پورتاس، پژوهشگر ارشد در دپارتمان جغرافیا در رویال هالوی، درباره اینکه دقیقاً چگونه یا چرا این اتفاق رخ می‌دهد «عدم قطعیت زیادی» وجود داشته است.
به گزارش یورونیوز، اکنون پژوهش جدید نشان می‌دهد الگوهای گرما در امروز شبیه به ۶۰۰۰ سال پیش است و می‌تواند نشانه‌ای از روزهای داغ‌ترِ بیشتری در راه باشد.
در این مطالعه که در Nature Communications منتشر شده، مارتین-پورتاس و تیمش روی یک گواه مهم از تاریخ اقلیم تمرکز کردند: گل‌ولای. رسوباتی که در کف دریاچه‌های اروپایی یافت می‌شود، تصویری لحظه‌ای از اینکه فصل‌ها طی ۱۰ هزار سال گذشته چگونه تغییر کرده‌اند ارائه می‌کند.
آن‌ها «گرادیان دمایی عرض‌های جغرافیایی»، یا تفاوت دما میان قطب شمال و استوا را بررسی کردند. این گرادیان الگوی آب‌وهوا در اروپا را هدایت می‌کند و بادها را از اقیانوس اطلس به سوی قاره می‌راند.
با گرم‌تر شدن قطب شمال، اختلاف دما میان قطب شمال و استوا کاهش می‌یابد. در نتیجه، جریان‌های هوایی کند می‌شوند و همین امر الگوهای تابستانی مانند موج‌های گرمایی. خودِ فصل تابستان نیز دوام بیشتری خواهد داشت.
مطابق این پژوهش، به ازای هر کاهش ۱ درجه سانتی‌گراد در گرادیان دمایی عرضی، فصل تابستان حدود ۶ روز طولانی‌تر می‌شود. اگر گرمایش با روند فعلی ادامه یابد، این افزایش می‌تواند تا سال ۲۱۰۰ مجموعاً ۴۲ روزِ اضافی به روزهای تابستانی بیفزاید. با این حال، با روند کنونی گرم‌شدن قطب شمال، اروپا ممکن است تا پایان این قرن شاهد هشت ماه هوای تابستانی باشد.
این وضعیت بازتابی است از شرایط اروپا حدود ۶۰۰۰ سال پیش، زمانی که فصل گرم تقریباً ۲۰۰ روز ادامه داشت.
گرچه گرادیان دما همواره وجود داشته است، اما انتشار گازهای گلخانه‌ای سبب تسریع گرم‌شدنِ قطب شمال می‌شود**.** این پهنه اکنون تا چهار برابر سریع‌تر از میانگین جهانی در حال گرم‌شدن است.
«یافته‌های ما نشان می‌دهد این فقط یک پدیده مدرن نیست؛ بلکه ویژگیِ تکرارشونده‌ای از سامانه اقلیمی زمین است»، دکتر لورا بویال، از نویسندگان این مطالعه و پژوهشگر سابق دکتری در دپارتمان جغرافیا در رویال هالوی گفت. «اما آنچه اکنون متفاوت است، سرعت، علت و شدتِ تغییرات است.»
نویسندگان همچنین اشاره می‌کنند که عوامل دیگری نیز در تغییر الگوهای تابستان نقش دارند؛ از جمله چرخه‌های بازخوردِ مثبت و منفی ناشی از فعالیت‌های انسانی.
اروپا سریع‌ترین قاره در روند گرم‌شدن جهان است. به‌ویژه شهرها به دلیل اثر جزیره گرمایی شهری، که در آن گرما میان ساختمان‌ها به دام می‌افتد و آسفالت و بتن آن را جذب می‌کنند، از گرمایش جهانی به‌شدت آسیب می‌بینند.
تحلیلی که امسال تابستان از سوی Climate Resilience for All منتشر شد، داده‌های دمایی ۸۵ شهر در سراسر جهان را در بازه ۲۰۱۹ تا ۲۰۲۳ بررسی کرد. نتیجه نشان داد «فصل‌های گرما» دیگر فقط در ماه‌های تابستان رخ نمی‌دهند.
آتن در یونان فصل گرمایی به‌طور خاص طولانی بود؛ دمای بالا از اواسط مه تا اوایل اکتبر ادامه داشت. تیرانا، آلبانی نیز ۱۴۳ روز گرمای شدید را تجربه کرد. لیسبونِ پرتغال و مادریدِ اسپانیا به‌ترتیب فصل‌های گرمایی طولانیِ ۱۳۶ و ۱۱۹ روزه داشتند.
پژوهش‌های پیشین نیز نشان داده‌اند که سال گذشته، تغییرات اقلیمیِ ناشی از انسان به‌طور میانگین یک ماه گرمای شدید را به زندگیِ حدود نیمی از جمعیت جهان افزود.
