خیلی‌ها نسبت به فلسفه اسکوچیچ و برانکو و برخی دیگر از مربیان کروات -که فصل ا با ۱۴ بازیکن آغاز و به پایان می‌رسانند- انتقاد داشته و به این شیوه کار نمی‌کنند. از سوی دیگر موافقان آنها می‌گویند با همین تفکر و دکترین، این مربیان نتیجه گرفته‌اند.
وقتی به جزئیات شخصیتی اسکوچیچ نگاه می‌کنیم، می‌بینیم خاستگاه این دکترین ریشه در ویژگی‌های او دارد، به زبان عامیانه مرغ اسکوچیچ همیشه و همه جا یک پا دارد و او حاضر به عقب نشینی از عقایدش نیست!
نگاه کنید به اصرار او در استفاده از همان ۱۴ بازیکن همیشگی که گاهی اوقات باعث افزایش میزان مصدومیت بازیکن شده و او را برای مدت طولانی‌تری عقب می‌اندازد!
در همین بازی با چادرملو، اسکوچیچ صادق محرمی مصدوم را به زمین فرستاد و دیدیم که او حتی به نیمه نیمه اول هم نرسید و با تشدید مصدومیتش، لنگ لنگان از زمین بیرون رفت. بازیکنی که از ابتدای فصل مصدوم بود و انگار اصرار اسکوچیچ به بازی دادن به او قبل از بهبودی کامل، به ضررش تمام شد!
با این کار یک تعویض اسکوچیچ سوخت، محمد نادری به زمین آمد و تازه دانیال اسماعیلی فر توانست به پست اصلی و تخصصی خود برگردد. به خاطر بازی دادن به محرمی، اسکوچیچ دانیال را هم به دفاع چپ فرستاده بود که طبعاً از میزان کارایی او کم می‌شود!
جالب اینکه همین ویژگی -یعنی اصرار اسکوچیچ به بازی دادن به بازیکن مصدوم- باعث شده بود خود محمد نادری این چند بازی را از دست بدهد!
دفاع چپ همیشه فیکس و ثابت تراکتور خودش در یکی از بازی‌های اخیر زودتر از موعد به زمین آمد و بلافاصله مصدوم شد و دوباره خانه نشین! حالا همین اتفاق سر محرمی آمد!
سوال اینجاست وقتی اسکوچیچ می داند محرمی است، چه اصراری به بازی دادن او هست؟ و اگر نمی دانسته، چطور پزشک و خود بازیکن به او حقیقت را نگفته اند؟ اصلا چرا باید بازیکن مصدوم را بخرد؟ آنهم با داشتن ۳ دفاع راست، دانیال، شیری و فرجی!
البته در نهایت مصدومیت و خروج محرمی توفیق اجباری برای تراکتور و اسکوچیچ شد، چرا که دانیال اسماعیلی فر به پست تخصصی خود برگشت و تیم راه افتاد!