به گزارش خبرنگار مهر، در حالی که جهان فوتبال در آستانه برگزاری جام جهانی ۲۰۲۶ قرار دارد، بحثهای مربوط به ورود نمادها و کمپینهای هویتی به ورزش بار دیگر در کانون توجه قرار گرفته است. آمریکا بهعنوان میزبان این دوره، با مجموعهای از تصمیمهای محلی و فرهنگی مواجه است که گاه با حساسیتهای ملی و مذهبی برخی تیمها همخوان نیست.
نمونه اخیر آن، جنجالهای مربوط به احتمال نامگذاری مسابقه ایران و مصر با محوریت کمپینهای مرتبط با LGBT است؛ تصمیمی که از سوی فعالان فرهنگی برخی ایالتها مطرح شده و واکنشهای متعدد را در سطح افکار عمومی و جامعه فوتبال بهدنبال داشته است.
در چنین شرایطی، مرور رفتار و مواضع ستارههای مطرح فوتبال در مواجهه با این نمادها، تصویری روشن از چالشی ارائه میدهد که ورزش حرفهای را در مرز میان رقابت ورزشی و فشارهای هویتی قرار داده است.
واکنش ستارههای مسلمانتبار به نمادهای هویتی
چند بازیکن مطرح با پیشینه فرهنگی و دینی متفاوت، در سالهای اخیر با رویکرد متفاوت و انتقادی نسبت به استفاده از نمادهای مرتبط با LGBT شناخته شدهاند.
«نصیر مزراوی» بازیکن منچستریونایتد که سابقه حضور در بایرن مونیخ را دارد به عنوان بازیکن تیم ملی مراکش بارها اعلام کرده است قصد ورود به بحثهای هویتی و سیاسی را ندارد و تمرکزش تنها بر فوتبال است. او در واکنش به فشار رسانهای نیز تأکید کرده بود که مسائل فرهنگی و دینی، انتخابهای شخصی هستند.
«سام مرسی» هافبک مصری ایپسویچ نیز در انگلیس بارها نسبت به تبدیل فوتبال به میدان نمایشهای هویتی ابراز نگرانی کرده و گفته است که بازیکن نباید مجبور شود درباره موضوعاتی خارج از زمین فوتبال موضعگیری اجباری داشته باشد.
«مارک گیهی» کاپیتان کریستال پالاس دیگر بازیکنی است که با ملیت مصری تصمیم گرفت خیلی محکم روی مواضع دینی خود بایستد و در چنین فضاهایی شرکت نکند و بارها تأکید کرده است که فعالیت در زمین فوتبال نباید زیر سایه فشارهای سیاسی یا اجتماعی قرار گیرد.
نمونه مشهور: هندرسون و پیوستن به الاتفاق
هندرسون، کاپیتان سابق لیورپول، هنگام انتقال به الاتفاق عربستان گفت: اگر پوشیدن بازوبند مورد حمایت برخی گروهها، به باورهای دینی میزبان یا هواداران توهین تلقی شود، هرگز چنین کاری نخواهم کرد.
این جمله هندرسون یکی از صریحترین مواضع سالهای اخیر درباره عدم تمایل به ورود به موضوعات سیاسیهویتی در فوتبال بود.
این مواضع، در تضاد با رویکرد برخی ایالتها و حتی کمپینهای فرهنگی فعال در آمریکا قرار گرفت و فضای بحث را پیچیدهتر کرد؛ بهویژه اکنون که شهرداریها در برخی شهرها (از جمله سیاتل) تصمیم گرفتهاند مسابقات ورزشی را با نامگذاریهای اجتماعی یا سیاسی همراه کنند.
پیوند این ماجرا با جام جهانی ۲۰۲۶
برخی بازیکنان که در اروپا نسبت به استفاده از نمادهای ایدئولوژیک واکنش نشان دادهاند، تأکید کردهاند که: فوتبال باید «بیطرف» بماند و هیچ بازیکنی نباید مجبور به استفاده از نمادهای سیاسی یا هویتی شود و حتی مسابقات بینالمللی باید از هرگونه فشار فرهنگی یا رسانهای دور بماند.
به همین دلیل، گزارشهای منتشرشده درباره نامگذاری احتمالی مسابقه ایران مصر در سیاتل با محوریت Pride Match باعث شده موضوع حساسیتهای فرهنگی دوباره بر سر زبانها بیفتد.
واکنشهای متعدد بازیکنان، از مزراوی تا مرسی و هندرسون نشان میدهد که بخش قابلتوجهی از جامعه فوتبال نسبت به ورود نمادهای فرهنگی و هویتی به زمین مسابقه نگرانی دارد. آنان بر این باورند که فوتبال باید خارج از قطببندیهای فرهنگی، دور از اجبارهای رسانهای، و مبتنی بر احترام به تنوع عقاید و فرهنگهای تیمها اداره شود. در آستانه جام جهانی آمریکا، این بحثها بیش از همیشه در مرکز توجه قرار گرفته و تصمیمهای محلی، ازجمله تصمیم شهرداریها، با حساسیت ویژهای دنبال خواهد شد.
