فرارو- فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

مرا می‌بینی و هر دم زیادت می‌کنی دردم

تو را می‌بینم و میلم زیادت می‌شود هر دم

به سامانم نمی‌پرسی نمی‌دانم چه سر داری
به درمانم نمی‌کوشی نمی‌دانی مگر دردم

نه راه است این که بگذاری مرا بر خاک و بگریزی
گذاری آر و بازم پرس تا خاک رهت گردم

ندارم دستت از دامن به جز در خاک و آن دم هم
که بر خاکم روان گردی بگیرد دامنت گردم

فرو رفت از غم عشقت دمم دم می‌دهی تا کی
دمار از من برآوردی نمی‌گویی برآوردم

شبی دل را به تاریکی ز زلفت باز می‌جستم
رخت می‌دیدم و جامی هلالی باز می‌خوردم

کشیدم در برت ناگاه و شد در تاب گیسویت
نهادم بر لبت لب را و جان و دل فدا کردم

تو خوش می‌باش با حافظ برو گو خصم جان می‌ده
چو گرمی از تو می‌بینم چه باک از خصم دم سردم

شرح لغت: جامی هلالی: ساغری هلال وار /دم سرد: به فتح اول آن که سخنش بی اثر باشد

تفسیر عرفانی:

مرا می‌بینی و هر لحظه دردم فزون می‌گردد و تو را می‌بینم و هv لحظه اشتیاقم افزون می‌شود. مقصود او از این شعر این است که سالکان راه عشق در فراق یار دردمندند و چون نشانه‌ای از وجود او دست می‌یابند، هر لحظه اشتیاقشان برای دیدن روی او بیشتر می‌شود؛ و باید گفت که عاشقان پیوسته در آرزوی معشوق به سر می‌برند تا پس از مرگ به لقایش نایل گردند.

تعبیر غزل:

همواره تلاش کن تا به عهد و پیمان‌هایی که با دیگران می‌بندی عمل کنی و از آن‌ها سرباز نزنی که موجب ناراحتی و پریشانی خاطر شما نشود و اعتبار و وجهه‌ی شما در نزد دیگران خدشه دار نگردد. پس سعی کن که دیگران شما را به عنوان فردی خوش قول و وفاکننده‌ی به عهد بدانند که در این صورت احترام شما نزد آنان دو چندان می‌شود.