به گزارش سرويس بين الملل خبرگزاري صدا و سيما ؛ توماس فریدمن در مقاله‌ای در روزنامه نیویورک تایمز نوشت: مردم! ما چیزی بسیار دیوانه وار و بد را پشت سر گذاشتیم: چهار سال دوره ریاست جمهوری یک رئیس جمهور بی شرم و حیا که توسط حزبی ترسو حمایت می‌شد و از حمایت شبکه‌ای بدون صداقت برخوردار بود و همه آن‌ها فرضیه‌های دروغ توطئه را تبلیغ می‌کردند که مستقیماً از طریق شبکه‌های اجتماعی فاقد اخلاق وارد ذهن ما می‌شد. در این میان، وقوع یک همه گیری بی رحم نیز به این مسائل دامن می‌زد.
این که کل نظام ما منفجر نشد، شگفت آور است، زیرا این کشور واقعاً به یک موتور بخار بزرگ تبدیل شده بود که دمای آن بیش از حد بالا رفته بود. اتفاقاتی که ما هفته قبل در ساختمان کنگره دیدیم، به منزله شل شدن پیچ‌ها و لولا‌ها بود. کنار رفتن دونالد ترامپ از کاخ سفید و کاهش قدرت حامیان وی در سنا، واقعاً به موقع بود.
تحلیف جو بایدن نیز واقعاً به موقع است، اما کار برای او دشوار است، زیرا ما هنوز میزان آسیبی را که ترامپ با استفاده از توئیتر و فیس بوک و قدرت خود به عنوان رئیس جمهور به زندگی عموم مردم و حیات نهاد‌های آن وارد کرده است، کاملاً درک نکرده ایم. در این میان بزدلی و ترس آن‌هایی را که شرایط را بهتر می‌دانستند نباید فراموش کرد.
این یک تجربه بسیار بسیار وحشتناک بود.
مسئله این نیست که ترامپ اصلا هیچ کار خوبی نکرد. مسئله این است که این ارزش آن را نداشت که کشور ما را به شرایطی ببرد که به تفرقه آمیزترین و مریض‌ترین شرایط آن در تاریخ مدرن خود برسد. ما نیاز داریم که همزمان وحدت خود بازیابیم، تمرکز خود را عوض کنیم و بار دیگر اطمینان خاطر یابیم. همه ما در این کشور نیاز داریم به یک مکان خلوتی در آخر هفته برویم و این را کشف کنیم که خود واقعی مان چیست و چیز‌هایی که ما را به هم متصل می‌کند کدامند.
من واقعا معتقدم که ما بار دیگر می‌توانیم خود واقعی مان باشیم، ولی وظیفه ماست که به اتفاق افتادن این امر کمک کنیم. ولی چگونه؟
از نظر من مهمترین ویژگی ریاست جمهوری ترامپ این بود که وی هر سال ما را از جنبه‌های منفی شگفت زده می‌کرد. وی هر سال جنبه‌های جدیدی از دروغ گفتن، هنجارشکنی و لجن مال کردن اعتبار افراد را به ما نشان می‌داد. ولی وی هیچ وقت حتی برای یک بار هم که شده ما را از جنبه مثبت شگفت زده نکرد از قبیل انجام دادن کاری مهربانانه، انتقاد از خود و یا تلاش برای نزدیک شدن به مخالفان.
شخصیت او، سرنوشت او بود و به سرنوشت ما نیز بدل شد. من خبر خوبی دارم و آن اینکه ما می‌توانیم از این شرایط عبور کنیم به شرط اینکه همه ما از سیاستمداران و رسانه‌ها گرفته تا فعالان روی آن چیزی متمرکز شویم که ترامپ هرگز نتوانست یعنی شگفت زده کردن همدیگر از جهات مثبت. این قبیل شگفت زده کردن‌ها چیزی است که زنجیر‌ها بدبینی را می‌شکنند و مرز‌های امور ممکن را جابجا می‌کنند. این قبیل امور به ما یادآوری می‌کنند که آینده ما سرنوشت ما نیست بلکه آینده صرفا یک انتخاب است.
من هنوز هم به یاد دارم زمانی که انور سادات وارد اسرائیل شد و همه دنیا را با تمایل خود برای برقراری صلح متحیر کرد.
من نیز یک بار واقعا توانستم ترامپ را متحیر کنم. من هرگز در موافقت کردن با کار‌های خوب وی تردید نداشتم؛ لذا زمانی که او و جارد کوشنر توافقنامه عادی سازی روابط میان اسرائیل و امارات عربی متحده را به نتیجه رساند من در ستونی در نیویورک تایمز از این توافق تمجید کردم. چند روز بعد تلفن من زنگ زد و ترامپ با من تماس گرفت. اولین کلمات وی این بود «باور نمی‌کنم نیویورک تایمز به شما اجازه دهد مطلبی به این خوبی بنویسید.»
من بار‌ها شاهد بوده ام که میت رامنی (سناتور جمهوری خواه) دفاع از قانون اساسی را بر وابستگی‌های حزبی و منافع سیاسی شخصی خود ترجیح می‌دهد. ما در طی این مسیر، همدیگر را بهتر شناخته ایم. ما درباره همه چیز با هم نظر واحدی نداریم، ولی احترام دوجانبه میان ما وجود دارد. این جزو شگفتی‌هایی است که در جنبه مثبت قرار می‌گیرد.
لیز چنی نیز هفته قبل زمانی که منافع شخصی و حزبی را تابع منافع کشور و قانون اساسی کرد و رای به استیضاح ترامپ داد من را به شکلی مثبت شگفت زده کرد.
شرکت‌های آمریکایی باید از این طریق ما را شگفت زده کنند که به روپرت مورداک بگویند شبکه وی باعث دامن زدن به دروغ بزرگی شد که به حمله به ساختمان کنگره منجر شد و او نباید روی تبلیغاتی که تئوری‌های توطئه را تبلیغ می‌کنند سرمایه گذاری کند.
فیس بوک و توئیتر نیز باید خبر‌های تفرقه افکن و خشمگین کننده را متوقف کرده و به جای آن اخباری منتشر کنند که منابع مطمئن تری دارند.
حال که تهدید ترامپ به سر رسیده است همه ما در بخش خبر باید بار دیگر میان خبر و نظر شخصی تفاوت قائل شویم. ما به جا‌های بیشتری نیاز داریم که همه آمریکایی‌ها با عقاید مختلف احساس کنند می‌توانند اخبار خود را مستقیما دریافت کنند.
همه ما باید به بایدن چندین ماه فرصت دهیم تا ما را به شکلی مثبت شگفت زده کند. باید به وی فرصت داده شود تا کشور ما را بر حزب متبوع خود ترجیح داده و به سوگندی که برای ریاست جمهوری خورده است وفادار بماند.
زمانی که بایدن روز چهارشنبه با بالا رفتن از پله‌های کنگره، سوگند ریاست جمهوری را به جا می‌آورد همه ما نیز باید همزمان با وی این سوگند را به جا آوریم که «من در کمال جدیت سوگند می‌خورم که نهایت تلاش خودم را برای دفاع و حفظ قانون اساسی آمریکا به کار گیرم.»
