به گزارش خبرگزاری صدا و سیما، پایگاه خبری ساینس دیلی، استفاده از دی ان‌ای باستانی، از جمله نمونه‌هایی از بقایای انسانی با قدمت حدود ۴۵ هزار سال، جنبه ناشناخته تکامل انسان را روشن کرده است.

دکتر یاسین سویلمی، یک گروه تحقیقاتی در دانشگاه آدلاید در استرالیا این مطالعه جدید را که نتایج مطالعه آن‌ها در نشریه Nature Ecology and Evolution منتشر شده است، رهبری کرد.

سویلمی گفت: این باور وجود داشت که ژنتیک اجداد انسان‌ها به دلیل فشار‌های محیطی به اندازه سایر حیوانات تغییر نکرده است، زیرا مهارت‌های ارتباطی و توانایی ما در ساخت و استفاده از ابزار افزایش یافته است.

با این حال، با مقایسه ژنوم مدرن انسان امروزی با انسان‌های باستان، بیش از ۵۰ مورد از یک نوع ژنتیکی مفید اولیه نادر کشف شد که در تمام گروه‌های انسانی باستان شایع بوده است.

بر خلاف بسیاری از گونه‌های جانداران، شواهد برای این نوع تغییر ژنتیکی سازگار در انسان متناقض بوده است. این کشف دیدگاه غالب در مورد سازگاری انسان را به چالش می‌کشد و شناختی تازه در مورد چگونگی سازگاری انسان با محیط جدید فراهم می‌کند.

سرنخ‌هایی از تاریخچه سازگاری انسان با تغییرات اقلیمی

دکتر ری تابلر محقق دانشگاه آدلاید گفت: بررسی دی ان‌ای باستانی در کشف راز‌های تکامل انسان بسیار مهم بوده است. ما براین باور بودیم رویداد‌های اختلاط تاریخی بین گروه‌های انسانی ممکن است نشانه‌های پنهانی از تغییرات ژنتیکی در ژنوم انسان امروزی داشته باشد.

محققان دی ان‌ای بیش از هزار ژنوم باستانی را مورد بررسی قرار دادند که قدیمی‌ترین آن‌ها حدود ۴۵ هزار سال قدمت داشته اند تا ببینند آیا انواع خاصی از سازگاری ژنتیکی در تاریخ بشر رایج‌تر از آن چیزی است که مطالعات ژنوم‌های امروز نشان داده‌اند.

استفاده از ژنوم‌های باستانی بسیار مهم بود، زیرا این ژنوم‌ها مربوط به قبل از رویداد‌های اختلاط تاریخی مهمی بودند که ریشه‌های ژنتیکی امروزی اروپایی را تغییر دادند. این امر امکان بازیابی نشانه‌های تاریخی سازگاری را فراهم کرد که برای تجزیه و تحلیل استاندارد ژنوم‌های مدرن نامریی هستند.

نتایج بدست آمده نشان می‌دهد توانایی انسان‌ها برای انطباق رفتاری و توسعه ابزار‌ها و تکنیک‌های جدید، همیشه برای زنده ماندن در دوران‌های سخت کافی نبوده است.