به گزارش خبرگزاری صدا وسیما، این شهر باستانی مربوط به سده پنجم تا دهم هجری قمری (دوره ساسانیان و اوایل دوره اسلامی) است که در سال ۱۳۷۶ به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
مطالعات، پژو هش‌ها و کاوش‌های باستان شناسی در این شهر که از سال ۱۳۵۰ با حضور باستان شناسان داخلی و خارجی و از سال ۱۳۷۰ انجام شده است زوایایی از معماری اسلامی یک کلان شهر دوره اسلامی را نشان می‌دهد که به مدت ۵۰۰ سال و از قرن چهارم هجری تا قرن دهم هجری مسکونی و آباد بوده است.
با توجه به گستردگی این شهر در ساحل دریا، به عنوان یک بندر شهر مهم نیز شناخته می‌شودکه بخش زیادی از معماری آن اسکله‌های قدیمی و بندرگاه تجاری آن بوده است.
شاید کمتر کسی باور کند که این شهر در اوج شکوفایی خود یکی از مراکز اصلی مبادلات تجار میان چین، اروپا و شمال آفریقا بوده که با توجه محصور بودن جزیره در نوع خود منحصر بفرد است.
طی کاوش‌های انجام شده در این جزیره خانه اعیانی در نتیجه کاوش‌های یکی از تپه‌های شهر حریره بیرون آمده که حکایت اجتماع در آن است و اشیا سفالی، تزئینات دیوار‌ها با گچ بری و کاشی‌های لعابدار مربوط به قرن‌های ۱۳ و ۱۴ میلادی بدست آمده است.
آثار به جا مانده از حمام حریره نیز در فاصله کمی از خانه اعیانی قرار داشته و دارای قسمت‌هایی مانند سربینه، گرمخانه و تو حمام است که با صحن‌های متعدد و حصار آن در مجموع ۵۰۰ متر مربع وسعت داشته است.
در کرانه شمالی شهر تاریخی حریره، بر روی صخره‌ای بلند تاسیسات کارگاهی با بقایای بندرگاه تاریخی وجود دارد که با مجموعه کانال‌های افقی وزیرزمینی و چاه‌هایی که در دل لایه‌های مرجانی و کانال‌هایی که رو به دریا حفر شده ارتباط شهر را به دریا برقرار می‌کرده است.
در شرق این شهر تاریخی در سال ۱۳۷۸ طی کاوش‌های باستان شناسی بقایای مسجدی بزرگ به وسعت ۲ هزار متر مربع در شهر تاریخی حریره پیدا شد که به خاطر موقعیت قرار گیری دقیقا در مرکز این شهر و در واقع مسجد جامع آن به حساب می‌آید.
