گروه تاریخ خبرگزاری فارس ـ امین رحیمی: آن سال‌ها زیاد صدایش را درنیاوردند که چه فاجعه‌ای در ایران رخ داده، چون حکومت پهلوی امکانات و برنامه‌ای برای امدادرسانی نداشت و حداقل ۴ هزار نفر کشته شدند و شرایط این‌طوری بود: «اوایل بهمن، بارش برف شروع شد و حدود ۲ هفته در سراسر مناطق شمالی و مرکزی و غربی ایران ادامه داشت... ارتفاع برف در تمام مناطق روستایی شمال‌غرب تا مرکز ایران به ۳ متر و در برخی نقاط جنوبی‌تر تا ۸ متر رسید. دمای زنجان به ۲۴ درجه زیر صفر و دمای شهرکرد به ۲۷ درجه زیر صفر رسید. دمای فیروزکوه به منفی ۳۶ و خراسان نیز به منفی ۳۷ درجه رسید...
مسیر ارتباطی ۳۷۵۰ روستا در آذربایجان قطع شد... در مناطق مرکزی ایران حداقل ۲۰ هزار نفر از ساکنان ۱۵۰ روستا در محاصره برف قرار گرفتند... در یک روستا ۴۰ خانوار زیر بهمن مدفون شدند... ۱۸۰ نفر در ارتفاعات گیلان ناپدید شدند...
درباره برف و بوران زمستان ۱۳۵۰ آن‌موقع اطلاع‌رسانی کامل و دقیقی انجام نشد اما بعدها تحقیقات مفصل‌تری صورت گرفت و بنا به گزارش‌های نشریات تعداد کشته‌ها بیش از ۴ هزار نفر برآورد شد».
در زمستان آن سال از همه عجیب‌تر اینکه بعدها تخمین زدند ۲۰۰ روستای کوچک ایران به دلیل کشته‌شدن تمام یا بخش زیادی از ساکنانش و همچنین تلف‌شدن دام‌ها و خرابی منازل یا مدفون‌ماندن طولانی‌مدت کل روستا زیر برف، کاملاً غیرمسکونی شدند و از بین رفتند و نامشان از روی نقشه پاک شد و چنین شد: «این ۲۰۰ روستا در استان‌های مختلف قرار داشتند و بیشتر در محدوده استان مرکزی، همدان، آذربایجان غربی و زنجان بودند که بارش‌های شدیدی داشتند. به نظر می‌آید که همان سال ساکنان و روستا از بین رفته باشند، چون روستاها کوهستانی بودند و چندان نام و نشانی از آنها نمانده است.
برف در آن مناطق بسیار سنگین بود و دیر آب می‌شد، به‌طور مثال همان سال برف در گردنه‌های صعب‌العبور تا ماه اردیبهشت و خرداد هم هنوز باقی مانده و آب نشده بود».
پایان پیام/
