10 اکتبر 1846 تریتون توسط ستاره‌شناس بریتانیایی ویلیام لاسل کشف شد.
وقتی جان هرشل خبر کشف نپتون را دریافت کرد، به لاسل نامه نوشت و به او پیشنهاد کرد که قمرهای احتمالی را جست‌وجو کند.
لاسل هشت روز بعد تریتون را کشف کرد. او تریتون را با تلسکوپ بازتابنده آینه فلزی 61 سانتی‌متری که خودش ساخته بود، مشاهده کرد. این تلسکوپ در دهه 1880 به رصدخانه سلطنتی گرینویچ اهدا شد.
لاسل در آن زمان ادعا کرد که حلقه‌هایی را نیز کشف کرده است. اگرچه بعداً تأیید شد که نپتون حلقه‌هایی دارد، اما آنها به‌قدری ضعیف و تیره هستند که شک وجود دارد که او واقعاً آنها را دیده باشد.
تریتون بزرگ‌ترین قمر از 14 قمر نپتون است. این قمر کمی غیرعادی است، زیرا تنها قمر بزرگ منظومه‌شمسی ما است که در جهت مخالف چرخش سیاره‌اش می‌چرخد که به آن مدار رتروگراد می‌گویند.
دانشمندان فکر می‌کنند تریتون یک جرم از کمربند کویپر است که میلیون‌ها سال پیش توسط گرانش نپتون به دام افتاده است. زیرا شباهت‌های زیادی با پلوتو دارد.
مانند قمر خودمان، تریتون به‌صورت جزر و مدی با نپتون قفل شده است. یعنی یک طرفش همیشه رو به سیاره است. اما به دلیل تمایل مداری غیرعادی آن، هر دو ناحیه قطبی به نوبت رو به خورشید قرار می‌گیرند.
تریتون از پوسته‌ای از نیتروژن منجمد روی یک گوشته یخی تشکیل شده است که تصور می‌شود هسته‌ای از سنگ و فلز را می‌پوشاند. این قمر به همراه آیو و زهره تنها اجرام منظومه‌شمسی به‌جز زمین هستند که در زمان کنونی از نظر آتشفشانی فعال هستند.
بیشتر نیتروژن این قمر به‌صورت یخبندان متراکم می‌شود و به سطح آن درخشندگی یخی می‌دهد که 70 درصد از نور خورشید را منعکس می‌کند.
تریتون از نام پسر پوزئیدون (خدای یونانی مربوط به نپتون رومی) نام‌گذاری شد و خدای دریای یونان است. تا قبل از کشف دومین قمر نپتون در سال 1949، این قمر معمولاً به‌عنوان ماهواره نپتون شناخته می‌شد.
