ایران نوشت: عاشق بود. عاشق مردم و کار کردن براشون بود. هیچ‌وقت و ثانیه‌ای دریغ نکرد از کار برای مردم. چه زمانی که در اوج کارهای وزارتخانه کرونا گرفت و تصمیم گرفت که در وزارت قرنطینه بشود یا در اواخر وزارتخانه که بیماری‌اش به اوج خودش رسیده بود، ذره‌ای از برنامه‌ها و کارها کم نکرد. هیچ‌کس خستگی رستم را ندیده بود، اصلاً کسی باور نمی‌کرد که خستگی در کنار اسم رستم قرار بگیرد.
این روزنامه افزوده است: اما امان از وزارت راه و شهرسازی..بی‌اخلاقی‌های زیادی اتفاق افتاد که خیلی‌هایش مشهود و در عموم بود خیلی‌هایش هیچ‌وقت بیرون نیامد. نمی‌دانم شاید یه روزی هم راجع به آنها نوشتم یا شایدم هیچ‌وقت چیزی نگفتم. اما با رستم کاری کردند که خستگی بر رستم چیره شد اما بعد از استعفا وزارت راه هم حاضر به جا زدن نشد. به بهانه درمان با مأموریت به چین رفت تا اونجا با مدیریت یک‌سری تفاهم‌ها و جلسات مشترک ایران و چین در موضوعات مختلف بازهم خدمتی کرده باشد. اما آنجا بود که بعد از ۵۹ سال زندگی با عزت، دار فانی را وداع گفت و به آرزوی خودش که پیوستن به یاران و رفقای شهیدش بود، رسید.
