17 مارس 2004، «فرانسوا لبرون» و همکارانش در Nature گزارش دادند که منابع پرتو گاما در مرکز کهکشان ما توسط فضاپیمای «انتگرال» کشف شد.

رصدخانه بین‌المللی اخترفیزیکی اشعه گامای انتگرال، درخشش پراکنده پرتوهای گاما را در مرکز کهکشان ما شناسایی کرده بود و نشان داده بود که بیشتر آن توسط 91 منبع جداگانه تولید شده است.

حساسیت بالا و دقت ابزارهای انتگرال به آن امکان داد تا این اجرام آسمانی را شناسایی کند. درحالی‌که تلسکوپ‌های دیگر، برای بیش از سی سال، چیزی جز مه مرموز و تصویر تار از پرتوهای گاما ندیده بودند.

این پرتوهای گاما برای اولین‌بار در اواسط دهه 1970 توسط آزمایش‌هایی کشف شدند. در ابتدا، ستاره‌شناسان بر این باور بودند که این درخشش ناشی از فعل و انفعالات مربوط به اتم‌های گازی است که در کهکشان نفوذ می‌کند.

این نظریه می‌توانست ماهیت پراکندگی در انتشار گازها را توضیح دهد، اما با قدرت پرتوهای گاما مطابقت نداشت. پرتوهای گامای تولیدشده‌ توسط مکانیسم‌های پیشنهادی بسیار ضعیف‌تر از آنهایی بود که مشاهده می‌شد. بنابراین این راز برای چندین دهه بی‌پاسخ ماند.

در همان روز در سال 2004، دانشمندان «مارس اکسپرس» هم اعلام کردند که زمینه‌هایی از یخ‌های آبی چند ساله در قطب جنوب مریخ پیدا شده‌اند. این مشاهدات توسط ابزار امگا روی فضاپیما بین 18 ژانویه تا 11 فوریه 2003 انجام شد.