به گزارش خبرورزشی، لوییس انریکه، سرمربی اسپانیایی پاری‌سن‌ژرمن، تنها ۹۰ دقیقه تا رقم زدن تاریخی فراموش‌نشدنی با تیم فرانسوی فاصله دارد. در حالی که ایتالیا بار دیگر بر سر راه او قرار گرفته، انریکه و شاگردانش با اعتماد به نفس از آمادگی کامل و عدم هراس برای فتح اولین جام لیگ قهرمانان باشگاه سخن می‌گویند، با نگاهی به تجربیات گذشته و انگیزه‌ای برای نوشتن فصلی نو.
پاری‌سن‌ژرمن برای افتخار: «ما آماده‌ایم، هراسی نداریم»
دوباره برگشته است؛ لوییس انریکه مارتینز از خیخون، آستوریاس، تنها نود دقیقه با تاریخ فاصله دارد. و باز هم ایتالیا در سرنوشت او حضور دارد. آری، این نبرد بی‌پایان گویی بر ستارگان نگاشته شده است: مربی‌ای که چهره‌اش از اسپانیا شناخته شده‌ترین است و در هر بزنگاه کلیدی حرفه‌اش، پرچم سه‌رنگ ایتالیا بر مسیرش ظاهر شده است.
از رم – نخستین تجربه مربیگری در سطح اول پس از کار در بارسلونای ب – تا نیمه‌نهایی یورو ۲۰۲۱، جایی که جی‌جی دوناروما – آری، همین دوناروما – با مهار پنالتی‌ها، راه را بر اسپانیا و فینال بست. اما اوج، میان این دو رویداد بود: ده سال پیش در برلین، بارسای لوییس انریکه یوونتوس را ۳-۱ شکست داد و یک‌شبه قهرمان اروپا و فاتح سه‌گانه شد. عکسی از آن شب، هنوز در آلبوم خانوادگی اوست؛ عکسی که شاید تا ساعاتی دیگر، تصویری دیگر کنار خود بیابد: لوییس انریکه و پاری‌سن‌ژرمن، قهرمانان اروپا و همه‌چیز. چیزی که تاکنون هیچ‌گاه برای پاریس رخ نداده، چون هنوز لیگ قهرمانان را لمس نکرده‌اند.
«اما این دو موقعیت کاملاً متفاوت‌اند، حتی اگر یک تیم ایتالیایی در مقابل‌مان باشد، همانند ۲۰۱۵ – لوییس انریکه توضیح می‌دهد –. من حالا ده سال مسن‌ترم، با تجربه‌تر. این بلوغ را با بازیکنانم به اشتراک می‌گذارم: آن‌ها مقابل اینتر می‌توانند تاریخ‌ساز شوند. هدفم این است که از هیجانات بیش از حد جلوگیری کنم. به نظرم ما آماده‌ایم.»
هرچند اینتر تیمی‌ست که با لیگ قهرمانان حسابی ناتمام دارد، هرچند لائوتارو و بسیاری دیگر از نراتزوری‌ها پیش‌تر فینال را تجربه کرده‌اند، اما از لیسبون ۲۰۲۰ تا مونیخ ۲۰۲۵، چهره‌ی پاری‌سن‌ژرمن دگرگون شده است:
«آنچه ما را به عنوان یک تیم نیرومند ساخته، مسیر دشوارمان در لیگ قهرمانان است؛ با فراز و فرودها، اما همین سختی‌ها شاید امتیازی باشد برای ما.»
فینال‌های بسیار
در این تئوری نسبیت لوییس انریکه، شمار فینال‌هایی که بر دوش تیم‌ها سنگینی می‌کند، پاری‌سن‌ژرمن را به تیمی کهنه‌کارتر بدل می‌کند:
«ما به فینال‌ها عادت داریم. با برخی از بهترین تیم‌های اروپا روبه‌رو شدیم و در این لیگ قهرمانان، بسیاری از دیدارها حکم فینال را داشتند. نمی‌ترسیم. قهرمانی برای نخستین بار با پاری‌سن‌ژرمن، هدیه‌ای خواهد بود به مردم، به شهر، به بازیکنان. خود را بسیار خوشبخت می‌دانم و آماده‌ام هر سرنوشتی را که فوتبال برایم رقم بزند، بپذیرم.»
زیباترین سرنوشت، شاید قهرمانی با جامی در دست باشد؛ همان‌گونه که ده سال پیش دختر کوچکش «سانا»، که در سال ۲۰۱۹ بر اثر سرطان استخوان درگذشت، در چمن ورزشگاه المپیک برلین، پرچم بارسا را در هوا می‌چرخاند. این بار، شاید پرچم پاری‌سن‌ژرمن در دست، با نگاهی به آسمان، سرنوشت دیگری در ستارگان نوشته شده باشد.
