او در این باره گفت: «منزل ما دیوار به دیوار در ورودی زندان اوین در آغاز کوچه احمدپور است. ما در مجتمعی به نام کوهسار با همسایگانی بسیار نازنین زندگی می‌‌کنیم. انفجاری که به شکل هدفمند درِ ورودی زندان اوین را نشانه گرفته بود، موج بسیار بزرگی ایجاد کرد که تا ساختمان ما هم رسید. البته بسیار خوشحالم که بیشتر اهالی ساختمان هم‌‌چون ما در آن لحظه در خانه نبودند جز دو واحد که بسیار وحشت کرده بودند.» 

مولف کتاب «گزیده ردیف کاربردی موسیقی ملی ایران» در مورد شدت موج انفجار افزود: «موج انفجار به حدی بود که تمام شیشه‌‌های بیرون، داخل و پشت ساختمان خرد شده بودند. برای آن که متوجه شدت آن شوید باید بدانید که طبقه پنجم ساختمان ما سه واحدی است و با فروریختن تمام دیوارها تبدیل به یک واحد شده بود. بخشی از سقف سالن پذیرایی ما ریخته و باقی ترک خورده بود و تمام درها تکه‌‌تکه شده‌‌ بودند. همچنین درهای پارکینگ‌‌ها، دو در در همکف و یک در پایین، مانند پر کاه کنده شده بودند.» 

کیوان ساکت با اشاره به اتفاقی که بیش از حادثه رخ داده، قلبش را به درد آورده است، توضیح داد: «آن‌‌چه بیش از اتفاق رخ داده، قلب مرا به درد آورد این بود که وقتی فردا صبح برای برداشتن بخشی از وسایل‌‌ احتمالا سالم مانده به خانه برگشتیم، متوجه شدیم شوربختانه نیمه‌‌شب مورد هجوم دزدها قرار گرفته‌‌ایم. این مساله‌ای بود که من به هیچ عنوان نتوانستم برای خود حلاجی‌‌اش کنم.» 

او همچنین در این مورد که آیا گمان می‌کند خانه‌‌شان مجدد قابل سکونت باشد یا خیر هم گفت: «خانه باید مورد کارشناسی قرار بگیرد تا ببینیم به پایه‌‌های آن نیز آسیب رسیده است یا خیر و قابل تعمیر شدن و سکونت دوباره هست یا نه؟» 

ساکت در پایان تاکید کرد: «من نوارها، سی‌‌دی‌‌ها، کتاب‌‌ها، نت‌‌ها، سازها و... را از دست داده‌‌ام با این وجود تمام این‌‌ها فدای ایران و نفرین باد بر کسانی که جنگ‌‌افروزی می‌کنند و موجب افروخته شدن شعله جنگ در هر کجای دنیا می‌‌شوند.»