به گزارش خبرگزاری صدا و سیما، این تحقیق نشان داد که تغییرات در سطح دوپامین مغز با علائم روان‌پریشی ارتباط دارد، بدون توجه به اینکه فرد مبتلا به اسکیزوفرنی، اختلال دوقطبی یا افسردگی اساسی باشد. یافته‌ها، منتشرشده در JAMA Psychiatry توسط تیم‌های تحقیقاتی کالج امپریال لندن، دانشگاه آکسفورد و کالج کینگز لندن، نشان می‌دهد که پایه بیولوژیکی روان‌پریشی با برچسب‌های سنتی تشخیصی همخوانی ندارد.
محققان با استفاده از اسکن PET مغز افرادی را بررسی کردند که اولین دوره روان‌پریشی را تجربه می‌کردند و اختلال خلقی همراه با علائم افسردگی یا شیدایی داشتند تا میزان تولید دوپامین مغز را بسنجند.
نتایج نشان داد که در هر دو گروه – افراد مبتلا به شیدایی یا افسردگی – افزایش تولید دوپامین با علائم مثبت روان‌پریشی مانند توهم یا هذیان ارتباط داشت. این یافته‌ها نشان می‌دهد داروهای ضد روان‌پریشی که سیستم دوپامین را هدف قرار می‌دهند، می‌توانند برای درمان علائم روان‌پریشی در انواع اختلالات مفید باشند.
در حال حاضر، بیشتر درمان‌های روان‌پریشی تنها بر اساس نوع اختلال و برچسب تشخیصی تجویز می‌شوند؛ به عنوان مثال، افراد مبتلا به افسردگی و روان‌پریشی اغلب داروهای هدفمند دوپامین دریافت نمی‌کنند، به دلیل تحقیقات کمتر در این گروه.
دکتر سمیر جاهر از دپارتمان علوم مغز کالج امپریال لندن گفت: «برچسب‌های روان‌پزشکی همیشه با نحوه عملکرد روان‌پریشی در مغز مطابقت ندارند و شاید بهترین راهنما برای انتخاب درمان یا پیش‌بینی پاسخ‌دهی نباشند.»
تیم تحقیقاتی ۷۶ نفر را اسکن کرد؛ ۳۸ نفر با علائم روان‌پریشی و خلقی (۲۵ نفر با افسردگی، ۱۳ نفر با شیدایی یا اختلال مختلط) و ۳۸ نفر کنترل بدون علائم روانی. اسکن PET میزان تولید دوپامین را در سه ناحیه مغز – نواحی وابسته به حافظه و یادگیری، لیمبیک و حسی-حرکتی – اندازه‌گیری کرد.
در همه شرکت‌کنندگان، افزایش تولید دوپامین در ناحیه وابسته به حافظه و یادگیری با شدت بیشتر علائم روان‌پریشی همراه بود، بدون توجه به نوع تشخیص.
افراد مبتلا به روان‌پریشی شیدایی، تولید بیشتری از دوپامین در ناحیه لیمبیک مغز داشتند، در حالی که افراد با روان‌پریشی همراه با افسردگی تغییرات بیشتری در ناحیه وابسته مشاهده کردند. این یافته نشان می‌دهد که انواع روان‌پریشی برخی تغییرات دوپامینی مشترک دارند و همزمان ویژگی‌های منحصر به خود را دارند.
دکتر راب مک‌کاتچون از دانشگاه آکسفورد گفت: «اکثر درمان‌های فعلی روان‌پریشی با تنظیم سیگنال‌دهی دوپامین کار می‌کنند، اما اغلب به‌صورت یکسان استفاده می‌شوند. این مطالعه نشان می‌دهد که اختلال دوپامین در روان‌پریشی یکنواخت نیست و برای پیشرفت در درمان‌های هدفمند، باید درمان‌ها را با بیولوژی پایه‌ای مطابقت دهیم.»
