او در گفت‌وگو با خبرگزای خبرآنلاین گفت: در جشنواره موسیقی جوان، افراد با یکدیگر آشنا می‌شوند، ارتباط برقرار می‌کنند و آثار خود را ارائه می‌دهند. به این ترتیب هنرمندان متوجه می‌شوند در چه مرحله‌ای قرار دارند. این جشنواره فضایی است که هنرمند مورد نقد قرار می‌گیرد و پس از تشکیل گروه، تمرین و اجرای نهایی، ارزش کار و سختی آن مشخص می‌شود. اگر ایرادی در کار وجود داشته باشد، به آن‌ها گوشزد می‌شود و همین امر موجب دلگرمی و حرکت رو به جلو می‌شود.
افشارنیا با تأکید بر نقش جشنواره برای هنرمندان شهرستانی گفت: این جشنواره تنها جایی است که در حال حاضر برای جوانان وجود دارد. بیشتر شرکت‌کنندگان نیز از شهرستان‌ها هستند و با تمام توان آن را دنبال می‌کنند. دسترسی به هنرمندان شهرستانی دشوارتر از تهران است و جشنواره از این جهت نیز ارزشمند است که فرصتی هرچند کوتاه و محدود برای دیده شدن آنان فراهم می‌کند.
این داور جشنواره درباره روند کشف استعدادها بواسطه جشنواره موسیقی جوان اظهار داشت: کشف استعداد بستگی مستقیم به تعداد شرکت‌کنندگان دارد. هرچه تعداد کمتر باشد، دست ما کوتاه‌تر است و فرصت کمتری برای شناسایی استعدادها وجود دارد. اما افزایش شرکت‌کنندگان باعث می‌شود روند کشف و هدایت استعدادها بهتر انجام شود. حتی اگر تعداد کمی هم باشند، جشنواره کمک می‌کند تا مسیر درست خود را بیابند.
افشارنیا در خصوص داوری آثار در جشنواره گفت: داوری طی سالیان متمادی نشان داده است که این فرایند کاری زمان‌بر است. اگر جشنواره به شکل تداومی برگزار نشود، خروجی آن مشخص نمی‌شود. همچنین باید دسترسی شرکت‌کنندگان به اساتید فراهم باشد؛ زیرا کاهش این دسترسی، به افت کیفیت کارها منجر می‌شود.
وی با اشاره به کاهش گرایش به ساز نی خاطرنشان کرد: با وجود اینکه ساز نی در دسترس است و از نظر قیمتی نیز گران نیست، اما پیشرفتی در اقبال به آن دیده نمی‌شود. به باور من، آموزش است که مسیر هنری را تعیین می‌کند. اگر آموزش نباشد، هنرمند نمی‌داند چه جایگاهی دارد، مورد نقد و تشویق قرار نمی‌گیرد و ارتباطی با دیگران پیدا نمی‌کند. این عوامل جلوی پیشرفت را می‌گیرد. جشنواره با ایجاد فضایی برای نقد، تشویق و ارتباط، می‌تواند به ارتقای موسیقی و موسیقی‌دانان کمک کند.
وی با اشاره به کمبود فرصت اجرا برای جوانان گفت: امیدوارم شرایطی فراهم شود تا عملکرد جشنواره بهتر شود و جوانان امکان اجرای بیشتری داشته باشند. اجرا است که موجب تشویق، نقد و شناسایی ایرادات می‌شود. متأسفانه این فرصت‌ها کوتاه و محدود است و حتی کنسرت‌ها نیز در کشور بسیار کم برگزار می‌شود، به‌ویژه در شهرستان‌ها. این مسئله موجب می‌شود هنرمندان نتوانند دریابند در چه جایگاهی قرار دارند و چگونه باید ادامه مسیر دهند. همچنین فاصله شهرستان‌ها با تهران و اساتید نیز دسترسی را محدودتر می‌کند.
افشارنیا ضمن قدردانی از معلمان شهرستانی گفت: معلمی کار آسانی نیست و همه توانایی آن را ندارند. اگر کسی هنوز به درجه لازم برای تدریس نرسیده باشد اما وارد تدریس شود، پس از دو یا سه سال به بن‌بست می‌رسد و کار ادامه پیدا نمی‌کند. اما اگر از ابتدا کار درست پی‌ریزی شود و معلمی که تدریس می‌کند خود درس آموخته و شاگردی کرده باشد، مسیر هنری نیز به‌درستی پیش می‌رود.
وی افزود: بسیاری از افراد حتی در مقاطع بالاتر مانند کارشناسی و کارشناسی ارشد نیز مشکلاتی دارند. همه نمی‌توانند معلم خوبی باشند، اما چون کار دیگری وجود ندارد، به‌ویژه کسانی که در این رشته تحصیل کرده‌اند، ناچار به تدریس روی می‌آورند. با این حال، همچنان این سؤال باقی است که چه کسی شایستگی تدریس دارد یا ندارد.
افشارنیا در پایان گفت: در برخی سال‌ها، مانند سال گذشته، حتی در مقطع کارشناسی و کارشناسی ارشد ساز نی دانشجویی نداشتیم یا نهایتاً یک نفر وجود داشته است. این مسئله نشان می‌دهد که پی‌ریزی آموزش در این حوزه درست نبوده است. بسیاری از هنرمندان پس از دیپلم ادامه نمی‌دهند یا اگر ادامه دهند، توانایی لازم برای اجراهای عملی را ندارند. برای این موضوع باید چاره‌اندیشی جدی شود تا به جریان موسیقی کشور کمک شود.
۵۹۲۴۳
