شبکه خبری المیادین در مطلبی به قلم «زیاد الحسن» با عنوان« سوریه و اسرائیل؛ چه توافقی در انتظار سوری‌ها است؟»، آورده است: سوری‌ها منتظر نتایج نشست هایی هستند که طی روزهای آتی برگزار می شود تا از طریق منابع غربی و اسرائیلی از سرنوشت آن آگاه شوند که آیا حقوق آنها را تامین می کند یا حاکمیت و سرزمین آنها را در معرض تاراج بیشتر قرار می دهد؟!
وی نوشت: ما در آستانه دست یابی به توافق امنیتی میان «احمد الشرع» و اسرائیل هستیم به ویژه در سایه فشار آمریکا برای به سرانجام رساندن آن در نیویورک که الشرع برای اولین بار به عنوان رئیس دولت موقت سوریه در آن شرکت می کند. اخباری درباره احتمال دیدار میان الشرع و نتانیاهو وجود دارد.
وی با اشاره به اهداف پنهان احمد الشرع از گفتگوها با رژیم صهیونیستی و چشم پوشی از حملات اسرائیل رژیم صهیونیستی به سوریه درباره اهداف مذاکرات آورده است: هدف سیطره اسرائیلی و پاک کردن احمد الشرع است.
زیاد الحسن در ادامه یادآورشد: اشغالگران اسرائیلی عجله ای برای توافق با الشرع ندارند. آنها خواهان تضمین به رسمیت شناختن حاکمیت این رژیم بر ارتفاعات جولان، تضمین امنیتی در جنوب سوریه و عاری بودن این منطقه از سلاح هستند. اشغالگران شرایط کنونی سوریه را فرصتی تاریخی برای خود می بینند چرا که این کشور پس از ۱۴ سال جنگ داخلی در ضعیف‌ترین وضعیت قرار دارد و بدون ارتش و سلاح راهبردی است زیرا اسرائیل پس از سقوط نظام سابق این سلاح را از بین برد.
باوجود اینکه نتانیاهو عجله ای برای توافق ندارد؛ اما نمی خواهد ترامپ را هم آزرده و در مسیر مذاکرات مانع تراشی کند به ویژه که طرف مقابل یعنی سوریه برگه برنده ای ندارد و در ضعیف ترین وضعیت قرار دارد.
از سوی دیگر احمد الشرع نیز به دنبال تثبیت خود در قدرت و به رسمیت شناخته شدن از سوی جامعه جهانی است حتی اگر این راه از دروازه اسرائیل باشد زیرا به رسمیت شناختن شدن او از سوی جامعه جهانی پیشینه قبلی او را از بین می برد. او به دنبال رفع تحریم های سوریه و تضمین عدم حملات اسرائیل به سوریه است که به شدت الشرع در برابر مردم سوریه در تنگنا قرار داده است.
زیاد الحسن در ادامه مطلب خود نوشت: سئوالات زیادی مطرح است از جمله اینکه، چرا سوریه و فرزندان آنها باید تاوان خوب جلوه داردن الشرع و اطرافیانش را بپردازند؟. وی گفت: ما به عنوان سوری ها به ساکنان روستاهای جولان سوریه که دهه‌ها علیه اسرائیل مبارزه کرده و رویای بازگشت به آغوش وطن مادری را دارند، چه بگوییم؛ آیا شرم آور نیست که توافق امنیتی با دشمن به عنوان یک دستاورد ارائه می شود در حالی که در واقع به منزله امتیازدهی کامل در ازای این است که الشرع در واشنگتن با ترامپ و نتانیاهو سر میز شام بنشیند؟
چه می شد اگر الشرع یک دولت انتقالی متنوع تشکیل می داد و روند مذاکره را به آن واگذار می کرد و از موضع دولت سوریه مذاکره می‌کرد؟ از آن گذشته چگونه می‌توانیم بدون یک هیات مذاکره‌کننده کارشناس، تنها با وزیر امور خارجه در چنین مذاکرات مهمی شرکت کنیم؟ کسی که تجربه دیپلماتیک او فراتر از همکاری با چند سازمان بین‌المللی در دوران تصدی‌اش به عنوان یک مقام رسمی در دوره اداره الجولانی بر ادلب، نیست و تنها مزیتش تسلط به زبان انگلیسی است. یا نباید هیات مذاکره‌کننده شامل مقامات امنیتی و فرماندهان نظامی باتجربه‌ای باشد که جزئیات سلاح‌ها و ارزش و اهمیت اماکن نظامی را درک می‌کنند، و البته کارشناسان جغرافیا و آب هم باید در این هیات حضور داشته باشند؟
چرا مثلاً از «فاروق الشرع» کمک یا مشاوره نمی‌خواهیم؟ او وزیر باسابقه‌ای است که مورد احترام همه سوری‌ها قرار دارد و دهه‌ها تجربه مذاکره با اسرائیلی‌ها را دارد، از اولین روز مذاکرات مادرید، زمانی که با «اسحاق شامیر» روبرو شد و او را به عنوان یک فرد تحت تعقیب در برابر جهانیان معرفی کرد. او عمق حیله‌گری اسرائیلی‌ها و نحوه برخورد با آنها را برای اطمینان از عدم تضییع حقوق مردم سوریه می‌داند.
حتی خطرناک‌تر، آیا یک رئیس موقت، که فاقد پشتوانه و انتخاب مردمی است، حق دارد توافق‌نامه‌های استراتژیکی با این عظمت را امضا کند که آینده سوریه را برای دهه‌ها رقم خواهد زد؟
زیاد الحسن نوشت: امضای یک توافق‌نامه امنیتی به سرعت مشروعیت بین‌المللی به آن می‌بخشد، اما می‌تواند سوری‌ها را با محدودیت جدیدی در تصمیم‌گیری‌های ملی خود و از دست دادن غیرقابل جبران بخشی از سرزمین عزیزشان مواجه کند. آنچه امروز میان الشرع و اسرائیل رخ می دهد، ممکن است به عنوان گامی برای ثبات تلقی شود اما در اصل منعکس کننده یک معادله پیچیده یعنی امنیت اسرائیل در ازای مشروعیت بخشی برای فردی است که به دنبال تثبیت خودش است.
زیاد الحسن تصریح کرد: سوری‌ها در دهه‌های گذشته بهای سنگینی پرداخته‌اند، و آینده سوریه را نمی توان بر اساس نقشه فاش شده یا توافقات محدود ترسیم کرد، بلکه باید از طریق اراده آزاد مردمی که امنیت، مشروعیت و حاکمیت را بازتعریف می کند، فارغ از هرگونه قمیومیت یا چانه زنی رقم زد.
