وی در سال ۴۳با اخذ بورسیه راهی اتریش شد و در آکادمی موسیقی وین به تحصیل آهنگسازی پرداخت. پژمان بعد از پایان تحصیلات به ایران بازگشت و به عنوان آهنگساز تالار رودکی و استاد موسیقی دانشگاه تهران به کار مشغول شد. از آثار او در این دوره می‌توان به «اپرای جشن دهقان»، «اپرای دلاور سهند» و «اپرای سمندر» اشاره کرد. این هنرمند در سال ۱۳۵۴ برای ادامه تحصیلات در مقطع دکترای آهنگسازی راهی دانشگاه کلمبیا (نیویورک) شد که از استادان او در این دوره می‌توان به ولادیمیر اوساچوسکی، جک بیزن و بولانت آرل اشاره کرد. تولید چند پروژه موسیقایی ماندگار در عرصه های مختلف و ساخت موسیقی فیلم برای چندین اثر شاخص سینمای کشورمان تنها بخشی از فعالیت‌های مرحوم احمد پژمان را شامل می‌شود.

دیروز در مراسم تشییع هوشنگ کامکار آهنگساز گفت واقعا کارهایی که استاد پژمان انجام داده دربرگیرنده مولفه های متعددی است که تا ابد در دل هنرمندان و علاقه‌مندان موسیقی باقی می ماند. او آثار ارجمندی دارد که من از کردستان تا تهران پیگیر کارهایش بودم. او افزود: من و احمد پژمان چندین سال با هم بودیم.‌ او خلاق بود و از موسیقی کلاسیک شناخت دقیقی داشت و البته با همه موسیقی ها آشنا بود و در عین انسانیت و بزرگی نقش بسیار مهمی در موسیقی داشت.

محمدرضا درویشی آهنگساز و پژوهشگر موسیقی نواحی هم در این مراسم گفت: حدود پنجاه سال پیش که من سال اول دانشکده هنرهای زیبا بودم، درسی با مرحوم داریوش صفوت داشتیم  به نام آشنایی با موسیقی ایرانی. در آن زمان مرحوم صفوت گفت «طراوت برون می نماید از سر درون». حالا فکر می کنم که در عرصه هنر طراوات برون چه چیزی است؟ به نظرم  آثار فرهنگی هنری ارزشمند و آن سر درون باطن هنرمند است که اگر نباشد آثار درجه یک بیرون نمی آید و مرحوم احمد پژمان دربرگیرنده چنین ویژگی‌ های ارزشمندی بود.

در بخش بعدی مراسم بهمن فرمان آرا کارگردان پیشکسوت سینمای ایران با بیان خاطراتی از همکاری با مرحوم پژمان گفت ارتباط من با احمد از سر فیلم «شازده احتجاب» شروع شد. وقتی به خانه‌اش رفتم گفت تا حالا موزیک برای فیلم نساخته و من به او گفتم چه می خواهم و چه سازهایی را نمی خواهم بنابراین آهنگسازی فیلم را قبول کرد.

او افزود: وقتی توضیح دادم دو بار فیلم را  دید و بعد از یک ماه آمد و گفت که آهنگ فیلم را ساخته است. ما در یکی از بخش های رادیو جمع شده بودیم و علی رهبری هم پذیرفته بود که اجرای اثر را بر عهده داشته باشد.‌ من بسیار همکاری خوبی با احمد داشتم.

فرمان‌آرا گفت: حدود دو ماه پیش در لس آنجلس به احمد زنگ زدم و به ملاقاتش رفتم.‌ گرچه حال خوبی نداشت اما بازهم او را هنرمند توانمندی دیدم که همچنان توانایی اش آشکار بود. او موقع خداحافظی حتی با تمام سختی ها به طبقه پایین آمد و گفت باز هم بیا و هنوز خودم را نمی بخشم که نتوانستم دوباره به احمد سر بزنم. 

شریف لطفی آهنگساز و مدرس موسیقی هم در این مراسم گفت: آشنایی من با احمد پژمان به ۵۰ سال پیش باز می گردد. او انسان دلپذیری بود و من افتخار رفاقت با این هنرمند را داشتم و او را باید در وجه انسانی و وجه موسیقایی‌اش یافت.

او افزود: احمد پژمان علاقه زیادی به ایران داشت و این شور و هیجان وصف‌ناپذیر بود. او بعد از خروج از ایران هم غمگین بود. حتی یک موتیف ساده را با مهارت مثال زدنی به اوج می رساند. او در ارکستراسیون توانمندی بسیاری داشت و در تنوع آثار و موسیقی فیلم و حتی موسیقی کودک و آن چیزی که خودش داشت با کیفیت ترین محصولات را تولید کرد.‌ او با پول و سرمایه خودش زندگی می کرد و هیچ گاه حقوقی هم از دولت دریافت نمی کرد.

یلدا ابتهاج نیز در ادامه مراسم گفت: اگر به موسیقی ارزش های بیشتری می دادیم نیازی نبود احمد پژمان به آمریکا برود. او با خلاقیتی مثال زدنی موسیقی ما را گسترش داد و شایسته است نه تنها امروز بلکه در خانه های خودمان و به نسل جوان اینها را منتقل کنیم.

او افزود: پژمان دریچه جدیدی را به موسیقی باز کرد. او شخصیتی بود که به انسانیت وفادار بود و با شجاعت ویژه از این وفاداری به انسانیت محافظت کرده و سرمشقی‌ برای هنرمندان شد. احمد پژمان با پیوستگی مهر به ایران به زندگی ادامه داد و این اهمیت از درجه بالایی برخوردار است. از سوی دیگر مناطق مختلف کشور روستاها و شهرها محل زادگاه هنرمندان مختلف هستند و بسیار ممنونم به واسطه همراهی همشهریان و عزیزان خیراندیش او در زادگاهش به خاک سپرده می شود.

شیرین بذله همسر مرحوم احمد پژمان هم در بخش پایانی مراسم گفت: در ۳۵ سال زندگی‌مشترک همواره دوستی محترم و همسری دلسوز برای من و فرزندمان بود. من از او خیلی چیزها آموختم، او در مقابل مشکلات دیگران خود را مسئول می دانست و من در این مدت از احمد چیزی جز خوبی ندیدم. او به کل افراد جامعه علاقه داشت و همواره برای تک‌تک آنها آرزوی صلح و آرامش می‌کرد.