بیایید تصور کنیم که از یک طرف دنیا، آغاز به حفر یک چاه کردیم و آن‌قدر ادامه دادیم که به طرف دیگر دنیا رسیدیم.

 

حالا باید به داخل تونل بپریم. فکر می‌کنید، ممکن است چه چیزی به‌وقوع بپیوندد؟ آیا می‌توانیم سریع‌ترین سفر از یک سر دنیا تا سر دیگر آن را در تاریخ جهان به نام خودمان ثبت کنیم؟

 

اگر به داخل تونل بپریم، نیروی جاذبه با قدرت تمام، ما را به سمت مرکز کره زمین می‌کشاند. وقتی از هسته زمین عبور می‌کردیم و به طرف دیگر می‌رفتیم، جاذبه سرعت ما را کاهش می‌داد؛ ما تا رسیدن به آن طرف زمین به حرکت ادامه می‌دادیم و وقتی به آن طرف زمین می‌رسیدیم، متوقف می‌شدیم.

 

همان لحظه نخست که داخل تونل بپریم، نیروی جاذبه بسیار زیاد است؛ اما هر چقدر به هسته زمین نزدیک‌تر می‌شدیم، از نیروی جاذبه کم می‌شد؛ تا جایی که در هسته زمین، نیروی جاذبه برابر با صفر می‌شد، زیرا از هر طرف به‌طور مساوی تحت نیروی جاذبه قرار می‌گرفتیم و در وسط زمین همانند فضانوردان، احساس بی‌وزنی می‌کردیم.

 

وقتی از هسته زمین عبور کنیم، چه می‌شود؟ وقتی از هسته زمین عبور می‌کردیم، سرعت ما کم می‌شد، تا جایی که شاید به آن سر دنیا نیز می‌رسیدیم، اما آن‌جا باید در دهانه تونل، یک تن باید آماده باشد تا سریع دست ما را بگیرد و ما را بیرون بکشد؛ زیرا نیروی جاذبه، ما را با سرعت زیاد، دوباره به طرف پایین می‌کشد.

 

دقیقا مانند این می‌ماند که کره زمین را ۱۸۰ درجه چرخانده باشند و ما درست مانند موقعیتی که نخست داخل تونل پریدیم، قرار می‌گیریم. به عبارت ساده‌تر، اگر کسی ما را از داخل تونل بیرون نکشد، دائم در داخل این تونل، بالا و پایین می‌شویم.

 

یک سؤال دیگر این است که چقدر زمان می‌برد تا ما به مرکز هسته زمین برسیم؟ بر اساس محاسباتی که در اینترنت منتشر شده است، ۱۹ دقیقه طول می‌کشد تا به هسته زمین برسیم.

 

سرعت سقوط ما چقدر می‌شد؟ بسیار زیاد! سرعت سقوط ما برابر با ۴۰ هزار کیلومتر در ساعت می‌شد و این یعنی ۳۲ برابر سرعت صوت. بنابر این، اگر تونلی بین قطب شمال و جنوب حفر می‌شد و جهت رسیدن از قطبی به قطب دیگر به داخل تونل می‌پریدیم، سفر ما حدود ۳۸ دقیقه طول می‌کشید.

 

فکر می‌کنید اگر با هواپیما سفر می‌کردیم، چقدر زمان می‌برد؟ حدود ۴۰ ساعت!

 

البته در این سفر خیالی، تصور بر این است که داخل تونل، اصطکاک هوا وجود ندارد و ما بدون این‌که به بدنه تونل برخورد کنیم، مستقیم حرکت می‌کنیم؛ اگر داخل تونل، اصطکاک هوا وجود داشت، این وضعیت موجب کاهش سرعت ما می‌شد.

 

وقتی کسی از یک هواپیما به زمین می‌پرد، اصطکاک هوا باعث می‌شود که سرعت سقوط او از ۱۹۵ کیلومتر در ساعت بیشتر نشود. ما برای این‌که بتوانیم در تونلی که حفر کردیم، سفر سریعی داشته باشیم، باید سیستمی به‌ کار گرفته شود تا همه هوای موجود در داخل تونل را تخلیه کند.

 

همچنین، می‌دانیم که در هسته زمین، دما بسیار زیاد است و جهت حفظ جان خود باید لباس ضد حریق، لباسی شبیه به فضانوردان بپوشیم و البته باید کپسول هوا نیز به همراه داشته باشیم تا در طول سفر بتوانیم نفس بکشیم.

 

حال، اجازه دهید تا آستین‌ها را بالا بزنیم و حفر تونل را آغاز کنیم. حتما برای شما نیز قابل تصور است که هنگام حفر تونل در مسیر ما به احتمال، با چیز‌هایی برخورد می‌کنیم. جدا از این‌که حفر تونل از کجا آغاز می‌شود، مواردی مشابه در بعضی از آن‌ها ذکر می‌شوند. عمیق‌ترین تونل‌های حفر شده را بشناسید.

 

در ۱.۵ متری ممکن است با یک جسد دفن شده برخورد کنیم، زیرا معمولا اجساد مردگان در همین عمق‌ها دفن می‌شوند.

 

در عمق ۳ متری با انواعی از حلزون‌ها مواجه می‌شدیم. می‌دیدیم که آن‌ها توانستند تا عمق سه متری در زمین وارد شوند و آن‌جا زندگی می‌کنند.

 

به عمق ۶ متری که برسیم، به خاطر می‌آوریم که از این جا به بعد، دستگاه‌های فلزیاب و طلایاب‌های معمولی نمی‌توانند جواب دهند. این دستگاه‌ها به طور معمول نمی‌توانند فلزات را در عمق بیشتر از ۶ متر تشخیص دهند.

 

در عمق ۱۲ متری، با عمیق‌ترین تونلی که یک حیوان می‌توانست حفر کند، مواجه می‌شدیم. اگر تونل را در منطقه‌ای حفر می‌کردیم که محل زندگی تمساح نیل بود، احتمالا با تونل‌هایی که این تمساح‌ها درست کردند، برخورد می‌کردیم.

 

تمساح نیل، بزرگترین تمساح در آفریقا است. با این‌که اسم رودخانه نیل روی آن گذاشته شده است، علاوه بر حوزه رود نیل، در رودخانه‌ها، تالاب‌ها و دریا‌ها در نقاط مختلف شرق و جنوب آفریقا و کشور‌های دیگر وجود دارند و بسیار خطرناک هستند.

 

در عمق ۸۰ متری، ممکن است با یک شهر زیرزمینی مواجه شویم. می‌دانیم که در نقاط مختلف جهان، شهر‌های زیرزمینی وجود دارند. در منطقه کاپادوکیه ترکیه، یک شهر زیرزمینی به نام درینکویو وجود دارد که بزرگ‌ترین شهر زیرزمینی است که تاکنون در جهان کشف شده است و عمق آن به ۸۰ متر می‌رسد. شهری ۱۸ طبقه که قدمت آن به ۲۸۰۰ سال می‌رسد و حدود ۲۰ هزار تن را در خود جای داده است.

 

 

 

به حفاری، ادامه می‌دهیم. در عمق ۱۰۰ متری باید بسیار مواظب باشیم، زیرا دولت‌ها زباله‌ اتمی را معمولا در عمق صد متری زمین، دفن می‌کنند.

 

به حفاری ادامه دادیم و به عمق ۱۲۲ متری رسیدیم. اگر محل حفاری ما در آفریقای جنوبی بود، در عمق ۱۲۲ متری می‌توانستیم نوک ریشه‌های درخت را ببینیم. در آفریقای جنوبی، نوعی درخت انجیر رشد می‌کند که ریشه‌های آن تا عمق ۱۲۲ متری زمین فرو می‌روند.

 

حال، در عمق ۲۴۰ متری هستیم. اگر تونل را در ژاپن حفر می‌کردیم، در عمق حدود ۲۴۰ متری زیر دریا با ریل خط آهن برخورد می‌کردیم. تونل سیکان، عمیق‌ترین تونل آسیا است که آئوموری را به جزیره هوکایدو، وصل می‌کند.

 

در عمق ۲۸۷ متری، با کف تونل آیکسوند نروژ، روبرو می‌شدیم. این تونل، بلند‌ترین تونل جاده‌ای است که زیر سطح آب وجود دارد. هزینه ساخت این تونل، ۵۳ میلیون یورو بوده است.

 

تونل را تا عمق ۳۰۵ متری حفر کردیم و وقت آن رسیده است که کمی خستگی به در کنیم. چای می‌نوشیم و با خود فکر می‌کنیم که آن بیرون، اگر جنگ اتمی نیز آغاز شود، جای من، این پایین، امن است، اما این‌طور نیست. بعضی از بمب‌های اتمی، در عمق ۳۰۵ متری نیز می‌توانند ما را بکشند.

 

به کندن تونل، ادامه می‌دهیم. در عمق ۳۹۲ متری با عمق یک چاه آب که با نیروی دست انسان کنده شده است، برابر می‌شویم. چاه آب woodingdean در انگلیس. عمیق‌ترین چاه آب حفر شده در جهان که تا عمق ۳۹۰ متری حفر شده است. حفر چاه در سال ۱۸۵۸ آغاز شد و ۴ سال بعد در سال ۱۸۶۲ به پایان رسید.

 

 

 

وقتی به عمق ۶۰۳ متری برسیم، با عمق یک گودال ترسناک، روبرو می‌شویم؛ عمیق‌ترین گودال عمودی در یک غار. غار ورتوگلاویکا در اسلوونی با عمق ۶۰۳ متر. اگر بدشانس بودیم و سقوط می‌کردیم، در عرض ۱۱ ثانیه، نقش بر زمین می‌شدیم.

 

 

 

غار کروبرا که در گرجستان واقع شده، عمیق‌ترین غار شناخته شده در جهان است. عمق این غار ۲۱۹۷ است، اما چاله‌ای از این عمیق‌تر نیز وجود دارد. در آفریقای جنوبی، یک معدن وجود دارد که تا عمق ۳۱۳۲ متری کنده شده است. معدن moab khotsong. با آسانسوری که تعبیه شده است، رسیدن به کف معدن، ۴.۵ دقیقه زمان می‌برد.

 

شاید فکر کنید که پس از این، دیگر محال است که به موجود زنده‌ای برخورد کنیم، اما باید گفت که در عمق ۳۶۰۰ متری، نوعی کرم به‌نام halicephalobus mephisto را می‌توانیم ببینیم.

 

انسان توانسته است که خود را به عمق بیشتر از این نیز برساند. وقتی به عمیق‌ترین نقطه یک معدن در آفریقای جنوبی در ۴ هزار متری وارد می‌شویم، دمای آن به ۶۶ درجه سانتی‌گراد می‌رسد. با آسانسور‌های تعبیه شده، بیشتر از یک ساعت طول می‌کشید تا به انتهای آن برسید.

 

وقتی حفر تونل را به عمق ۶ هزار متر رساندیم، باید تازه بدانیم که ما به نیمه‌های عمق اقیانوس‌ها رسیدیم. وقتی به عمق ۱۰۹۹۹ متری رسیدیم، با کف عمیق‌ترین گودال موجود زیر اقیانوس آرام با نام گودال ماریانا هم‌سطح می‌شویم. شاید باورتان نشود، اما دانشمندان توانستند ببینند که زباله‌های پلاستیکی تا کف این گودال نیز رسیدند.

 

حال که به عمق ۱۲ هزار متری رسیدیم، فکر نکنید که انسان‌ها نتوانستند بیشتر از این چاه بکنند. در غرب کشور روسیه، عمیق‌ترین چاه کره زمین با نام چاه ابرژرف کولا وجود دارد. این چاه بسیار عمیق، ۱۲ کیلومتر و ۲۲۶ متر عمق دارد. هدف از حفر این چاه که در دهه ۱۹۷۰ آغاز شده بود، تنها افزایش علم بشر، درباره شرایط اعماق زمین بود.

 

 

 

قطر این چاه، فقط ۲۳ سانتی‌متر است و حفر آن حدود ۲۰ سال طول کشیده است و سال ۱۹۹۴ به بعد، دیگر ادامه داده نشد. حفر این چاه، به این دلیل ادامه داده نشد که در آن عمق به سنگ‌هایی برخورد کردند که درجه حرارت آن‌ها ۱۸۰ درجه سانتی‌گراد بود و دستگاه‌ها قادر به تحمل و عبور از آن نبودند. در غیر این‌صورت، هدف این بود که تا عمق ۴۰ هزار متری نیز آن را ادامه دهند.

 

دهانه چاه با آهن و پیچ و مهره، به زمین دوخته شده و البته به حال خود رها شده است و حفاظت نمی‌شود. اگر دهانه را باز کنیم و تکه سنگی به داخل آن بیاندازیم، حدود ۵۰ ثانیه طول می‌کشد تا سنگ به کف آن برسد.

 

اگر فکر کردید که چاهی از این عمیق‌تر به‌دست انسان حفر نشده است، سخت در اشتباه هستید. اگر ما حفاری خود را کمی دیگر ادامه دهیم و به عمق ۱۲۳۷۶ متری برسیم، با عمق چاه نفتی z ۴۴ Chayvo برابر می‌شویم.

 

این چاه نفتی در روسیه حفر شده است و از این عمیق‌تر، دیگر چاهی نیست که به‌دست انسان حفر شده باشد. یعنی ۱۵ عدد برج خلیفه در دوبی، روی یکدیگر، با عمق این چاه، برابری می‌کند.

 

 

 

 

ضخامت پوسته زمین تا ۷۰ هزار متر نیز می‌رسد. از مرکز تا سطح کره زمین چقدر است؟ تقریبا ۶۳۷۱ کیلومتر. این را با عمیق‌ترین گودال که به‌دست انسان حفر شده است، مقایسه کنید.