ستاره‌ها با بالا رفتن سن الگوهای زیبایی می‌سازند؛ درست مانند حشرات و گل‌ها. گویا طبیعت برای ارائه شگفتی‌های خود از روش‌های ساده‌ای استفاده می‌کند.
ستاره مرکزی پیر سحابی سیاره‌ای NGC ۶۳۰۲ یا همان سحابی پروانه، بسیار داغ شده است و در نور مرئی و فرابنفش با شدت زیاد می‌درخشد. گرچه توسط یک چنبره غبار متراکم از دید مستقیم پنهان شده است. طول بال‌های گازی این سحابی بیش از ۳ سال نوری است و دمای تخمینی سطح آن بیش از دویست هزار درجه سلسیوس است.
تصویر نمای نزدیک از سحابی سیاره‌ای پروانه با جزئیات قابل توجهی توسط تلسکوپ فضایی هابل ثبت شده است. سحابی‌های سیاره‌ای از اتمسفر بیرونی ستارگانی مانند خورشید ما تکامل می‌یابند، اما معمولا در حدود بیست هزار سال محو می‌شوند.
با مطالعه ویژه نور ساطع شده توسط سحابی می‌توان پی برد رنگ‌های برجسته تصویر متعلق به چه عناصری هستند؛ برای مثال اکسیژن به رنگ آبی، هیدروژن سبز و نیتروژن قرمز است.
