۱۵ مه ۱۹۶۳، «گوردون کوپر»، فضانورد ناسا در ششمین و آخرین پرواز سرنشین‌دار برنامه مرکوری به فضا پرتاب شد.
این آخرین‌باری بود که یک فضانورد ناسا در یک مأموریت انفرادی به فضا پرتاب شد.
کوپر با یک موشک اطلس از کیپ کاناورال بلند شد. او سوار کپسولی به نام Faith 7 شد که آن را برای ۲۲ بار گردش به دور زمین هدایت کرد.
کل مأموریت ۳۴ ساعت و ۲۰ دقیقه طول کشید و طولانی‌ترین پرواز برنامه مرکوری بود. کوپر یازده آزمایش را در مدار انجام داد. یکی از آن‌ها شامل استقرار یک توپ چشمک‌زن در فضا و ردیابی آن بود. او همچنین اولین کسی بود که در فضا خوابید.
وقتی زمان بازگشت به خانه فرا رسید، Faith 7 شروع به بروز مشکلاتی کرد. فضاپیما شروع به خواندن اطلاعات اشتباه کرد و ناسا متوجه شد که دیگر نمی‌توان به سیستم خلبان خودکار اعتماد کرد. بنابراین، کوپر مجبور شد خودش کنترل سفینه را به‌دست بگیرد و آن را به‌صورت دستی به زمین برگرداند.
کوپر بعدها در ماه آگوست سال ۱۹۶۵ به عنوان خلبان فرماندهی جمنای ۵ در یک مأموریت استقامتی هشت روزه خدمت کرد و اولین فردی بود که دو پرواز مداری را به انجام رساند.
