۱۷ مه ۱۹۷۴، ناسا اولین ماهواره هواشناسی زمین‌همگام، اس‌ام‌اس-۱ را پرتاب کرد. این اولین ماهواره‌ای بود که برای نظارت بر شرایط جوی از مدار زمین ثابت طراحی شد.

تاریخچه

هر دو ماهواره این سری، اس‌ام‌اس-۱ و اس‌ام‌اس-۲، توسط موشک‌های دلتا-۲۹۱۴ به مدار منتقل شدند. این برنامه پس از موفقیت‌هایی که توسط ماهواره‌های تحقیقاتی کاربردی فناوری (ATS) به‌دست آمد، آغاز شد. ATS امکان استفاده از ماهواره‌ها در مدار ژئوسنکرون برای هواشناسی را نشان داد.

مدار ژئوسنکرون به مدارهایی در دور کره زمین گفته‌ می‌شود که سرعت زاویه‌ای چرخش ماهواره‌ها روی این مدارها با سرعت چرخش زمین برابر است. این نوع مدار به ماهواره اجازه می‌دهد در هنگام چرخش زمین در بالای یک مکان ثابت بماند.

اس‌ام‌اس به‌طور خاص برای انجام مشاهدات جوی طراحی شده‌ بود. نمونه‌های اولیه عملیاتی این ماهواره هواشناسی در سال‌های ۱۹۷۴ و ۱۹۷۵ راه‌اندازی شدند. برنامه ماهواره‌ای محیطی عملیاتی زمینی گوئس که اکنون از پیش‌بینی آب‌وهوا، ردیابی طوفان شدید و تحقیقات هواشناسی در ایالات‌متحده پشتیبانی می‌کند، بلافاصله پس از برنامه اس‌ام‌اس دنبال شد.

اس‌ام‌اس-۱

اس‌ام‌اس-۱ ابزار دقیقی برای تصویربرداری از راه دور مرئی و بین‌المللی، جمع‌آوری داده‌ها از پلتفرم‌های راه دور خودکار، رله وضعیت آب‌وهوا و اندازه‌گیری تعدادی از ویژگی‌های محیط فضای نزدیک را حمل می‌کرد.

یکی از ابزارهای این فضاپیما یک رادیومتر اسپین اسکن فروسرخ مرئی (VISSR) بود که داده‌های پوشش ابری با کیفیت بالا را در ۲۴ ساعت شبانه‌روز ارائه می‌داد. ماهواره همچنین دارای یک سیستم جمع‌آوری و انتقال داده‌ بود که انتقال داده‌ها از تأسیسات آب‌وهوای مرکزی به ایستگاه‌های منطقه‌ای کوچک‌تر را امکان‌پذیر می‌کرد. دستگاه دیگری که به‌عنوان مانیتور محیطی فضایی شناخته می‌شود، ذرات باردار در کمربندهای تشعشعی زمین و باد خورشیدی را اندازه‌گیری می‌کرد.

اس‌ام‌اس-۱ حدود هفت سال در مدار بود تا اینکه با ماهواره جدید گوئس اداره ملی اقیانوسی و جوی جایگزین شد.